Κατά τη διάρκεια της αποθέωσής του στην Κνεσέτ την περασμένη Δευτέρα, ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι μετά από τη Γάζα θα στρέψει όλη του την προσοχή στην Ουκρανία, όπου ο πόλεμος του Πούτιν εξακολουθεί να μαίνεται.

Αλλά η «ειρηνευτική αποστολή» του αμερικανού προέδρου με στόχο να τερματίσει ακόμη μια σύρραξη (την ένατη στο μυαλό του… και μόνο στο μυαλό του) φαίνεται εξαιρετικά περίπλοκη: «Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είναι Νετανιάχου και οι μοχλοί που χρησιμοποίησε ο Τραμπ [για να ασκήσει πίεση] στο Ισραήλ, δεν λειτουργούν με τη Ρωσία», σχολιάζει σε ανάλυσή του o Πάολο Γκαριμπέρτι, αρθρογράφος της Repubblica.

Με τον ισραηλινό πρωθυπουργό ο πρόεδρος των ΗΠΑ χρησιμοποίησε τη μέθοδο του καρότου και του μαστιγίου. Οπως συνοψίζει ο παλαίμαχος ιταλός δημοσιογράφος, αρχικά «του επέτρεψε να σφαγιάσει παλαιστίνιους αμάχους στη Γάζα με τον δηλωμένο και εγκεκριμένο από τον Λευκό Οίκο στόχο της εξάλειψης της Χαμάς και της απελευθέρωσης των ομήρων».

Εως ότου ο Νετανιάχου αποφάσισε να κάνει ένα βήμα μεγαλύτερο ακόμη και από την ανοχή του Τραμπ, επιτιθέμενος στο Κατάρ για να εξαλείψει τους τελευταίους εναπομείναντες ηγέτες της Χαμάς. Τότε ο αμερικανός πρόεδρος άρπαξε το μαστίγιο, αναγκάζοντας τον ισραηλινό πρωθυπουργό «να ζητήσει δημοσίως και ταπεινωτικά συγγνώμη από τον εμίρη του Κατάρ και να αποδεχτεί μια νέα εκεχειρία».

Φυσικά, η απελευθέρωση των ομήρων με αντάλλαγμα σχεδόν 2.000 παλαιστίνιους κρατουμένους, η θριαμβευτική υποδοχή του Τραμπ στην Ιερουσαλήμ και οι τυμπανοκρουσίες στο Σαρμ ελ-Σέιχ δεν συνεπάγονται πραγματική ειρήνη. Αναμφίβολα έγιναν τα πρώτα, πολύ σημαντικά βήματα, αλλά απομένουν πολλά ακόμα, και τα περισσότερα από τα σημεία του ειρηνευτικού σχεδίου εξακολουθούν να είναι ασαφή, όπως καταδεικνύει, μεταξύ άλλων, το άδειασμα του Τόνι Μπλερ (ο οποίος φαινόταν προορισμένος να ηγηθεί της διακυβέρνησης της Γάζας) από τον ίδιο τον Τραμπ.

Επιπλέον, μόλις την Τρίτη, λιγότερο από 24 ώρες μετά τη σύνοδο στο Σαρμ ελ-Σέιχ, ο ισραηλινός στρατός σκότωσε έξι Παλαιστίνιους, οι οποίοι φέρονται να πλησίασαν πολύ κοντά στην κίτρινη γραμμή, πίσω από την οποία έχουν αποσυρθεί οι ισραηλινές δυνάμεις. Ενώ ένοπλοι μαχητές της Χαμάς κυριαρχούν εκ νέου στους δρόμους της Γάζας, ξεκαθαρίζοντας λογαριασμούς με αντίπαλες πολιτοφυλακές.

Ομως η κατάσταση στην Ουκρανία είναι πολύ πιο σύνθετη και, ως εκ τούτου, πολύ πιο δυσεπίλυτη. «Με τον Πούτιν ο Τραμπ δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ούτε το καρότο ούτε το μαστίγιο», σχολιάζει ο Πάολο Γκαριμπέρτι.

Δοκίμασε το καρότο, ποντάροντας στην καλή σχέση που πίστευε ότι είχε μαζί του (την οποία, μάλιστα, επιδίωξε να καλλιεργεί και κατά την τετραετή απουσία του από τον Λευκό Οίκο, σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες που συνέλεξε ο Μπομπ Γούντγουορντ στο βιβλίο του «War»).

Eστειλε τον έμπιστο απεσταλμένο του, Στιβ Γουίτκοφ, στη Μόσχα αρκετές φορές, αν και περισσότερο για κολακείες παρά για ουσιαστικές συνομιλίες, ενώ στη συνέχεια τον υποδέχτηκε με κόκκινο χαλί, στρατιωτικές τιμές και θερμές χειραψίες στο Ανκορατζ της Αλάσκας.

Αλλά αυτή η επίθεση φιλίας του αμερικανού προέδρου τού γύρισε μπούμερανγκ, καθώς το μοναδικό που κατάφερε ήταν να ξεπλύνει τον Πούτιν (εναντίον του οποίου εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για εγκλήματα πολέμου), μόνο και μόνο για να τον δει, μετά από λίγες εβδομάδες, να μεταβαίνει στην Κίνα και να στέκεται στο πλευρό του κινέζου προέδρου ως ένας εκ των ισχυρών ηγετών του Παγκόσμιου Νότου, οι οποίοι εναντιώνονται στην παλιά τάξη πραγμάτων που επέβαλε στον κόσμο η Παγκόσμια Δύση.

Ταυτόχρονα, η Μόσχα ενέτεινε τις αεροπορικές επιθέσεις (με πυραύλους και drones) εναντίον του Κιέβου και άλλων πόλεων, καθώς και ενεργειακών υποδομών, ούτως ώστε να γίνει ακόμη πιο δύσκολος για τους Ουκρανούς ο επικείμενος χειμώνας.

«Αλλά ο Τραμπ, σε αντίθεση με τον Νετανιάχου, δεν μπορεί να απαντήσει στην “προδοσία” του Πούτιν αρπάζοντας το μαστίγιο», γράφει ο Πάολο Γκαριμπέρτι. Δεν μπορεί γιατί αυτό θα σήμαινε το άνοιγμα ενός ρωσοαμερικανικού μετώπου που θα οδηγούσε πραγματικά σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, όπως δεν σταματά να επαναλαμβάνει και να απειλεί –έμμεσα ή άμεσα– ο πρώην πρόεδρος και νυν αγκιτάτορας του Πούτιν, Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Ετσι, το μοναδικό που μπορεί να κάνει ο αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος πλέον δηλώνει ανοιχτά «απογοητευμένος» με τον Πούτιν, είναι να προσπαθήσει να στραγγαλίσει τη Ρωσία οικονομικά άλλα και στρατιωτικά.

Ο ίδιος φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει αυτό, και η επίσκεψη του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στον Λευκό Οίκο την Παρασκευή, μετά από περίπου μία εβδομάδα συνομιλιών στην Ουάσινγκτον με τον Αντρίι Γερμάκ, προσωπάρχη του ουκρανού προέδρου, ενδέχεται να επισφραγίσει αυτή τη νέα τακτική του Λευκού Οίκου.

Οπως αποκάλυψαν τις προηγούμενες ημέρες οι Financial Times, οι Αμερικανοί συνδράμουν τους Ουκρανούς σε πλήγματα κατά κρίσιμων ενεργειακών υποδομών εντός της Ρωσίας εδώ και μήνες (πιθανώς ακόμη και πριν από τη σύνοδο στην Αλάσκα), προκαλώντας καταστροφές σε 16 από τα 38 διυλιστήρια της Ρωσίας και περιορίζοντας έτσι την ικανότητα διύλισης της Μόσχας κατά περισσότερα από ένα εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα.

Η Ρωσία αναγκάζεται πλέον να εισάγει καύσιμα για τα στρατεύματά της στο μέτωπο και να περιορίζει τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, οπότε η ζημιά είναι διπλή: και στρατιωτική και οικονομική, καθώς επιβραδύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ντονμπάς και υπονομεύει την πολεμική οικονομία του Πούτιν πολύ περισσότερο από τις κυρώσεις.

«Εάν την Παρασκευή ο Ζελένσκι έπειθε τον –απογοητευμένο από τον Πούτιν– Τραμπ να παράσχει στην Ουκρανία τους πολυπόθητους πυραύλους Tomahawk μεγάλου βεληνεκούς, οι ουκρανικές επιθέσεις σε ρωσικές ενεργειακές υποδομές θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη πιο καταστροφικές, σε στρατιωτικό, αλλά ακόμη περισσότερο σε οικονομικό επίπεδο. Και θα μπορούσαν επίσης να αναγκάσουν τον τσάρο να είναι πιο μετριοπαθής», σημειώνει ο Γκαριμπέρτι.

Οπως το έθεσε ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, «ίσως ο Πούτιν αναγκαστεί να κάνει ειρήνη, όπως οποιοσδήποτε τρομοκράτης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News