Αν ρίξετε μία προσεκτική ματιά στην επικαιρότητα των ημερών, θα δείτε ότι εκτός από τη φρικτή υπόθεση του Κολωνού, η ειδησεογραφία δεν είναι φειδωλή στις θηριωδίες αντίστοιχου περιεχομένου.

Ποδοσφαιριστής, με τη συνδρομή της μητέρας του, ασελγούσε εις βάρος τετράχρονου αγοριού στο Αγρίνιο. Ούτε στο σινεμά αυτό. Στη Δραπετσώνα κάποιος βίαζε την 14χρονη κόρη του. Στον Αγιο Παντελεήμονα ένας 63χρονος ασέλγησε σε αγόρια. Και αυτές είναι οι υποθέσεις που κρέμονται τώρα από τα μανταλάκια.

Σύμφωνα με στοιχεία της Αστυνομίας, τους πρώτους οκτώ μήνες της χρονιάς έχουν καταγραφεί 257 υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης με θύματα ανηλίκους. Πιο απλά, κάθε μέρα κακοποιείται σεξουαλικά ένα παιδί. Επισήμως. Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει πόσες είναι οι υποθέσεις που δεν έρχονται στο φως, θάβονται κάτω από την ντροπή της οικογένειας και τον φόβο να μη στιγματιστεί το παιδί ή καταρρεύσει το σαθρό οικοδόμημα που έχουν για οικογενειακή εστία.

Ομοίως, δεν γνωρίζουμε πόσοι κυκλοφορούν εκεί έξω με νύχια και δόντια ακονισμένα. Αν μάλιστα έχετε γερό στομάχι, μπείτε στο TikTok και παρατηρήστε πώς απευθύνονται κάποιοι σε κορίτσια που κάνουν ζωντανή μετάδοση. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι κάπου ευθύνονται και τα κορίτσια που «προκαλούν». Για παιδιά μιλάμε, ακόμα και αν διακρίνεις «πρόκληση», δεν αρκεί να κρατάς τα χέρια μακριά, πρέπει να έχεις και το στόμα κλειστό.

Οδηγεί, άραγε, η αυστηροποίηση των ποινών στην ανάσχεση του φαινομένου; Ακόμα είναι νωρίς για να έχουμε ασφαλή συμπεράσματα, αλλά το πιθανότερο είναι να μην παίξει και τόσο ρόλο. Μπορεί οι δράστες να τιμωρούνται σκληρά και παραδειγματικά, πλην όμως αυτοί οι άνθρωποι, όταν υπηρετούν το εγκληματικό τους ένστικτο, πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να τους αγγίξει κανείς. Αλλωστε, αν οι ποινές είχαν απόλυτα αποτρεπτικό χαρακτήρα, τότε θα ζούσαμε σε κοινωνία αγγέλων.

Και δεν είναι μόνο η καταστροφή ή, τέλος πάντων, η ανήκεστος βλάβη στη ζωή ενός νέου ανθρώπου. Είναι μια αλυσίδα που μπορεί να επηρεάσει και αγέννητους ακόμα. Ενα παιδί που κακοποιείται σήμερα, συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει κακοποιητική συμπεριφορά εις βάρος άλλων ανθρώπων, κυρίως παιδιών, στο μέλλον. Ο άνθρωπος που σήμερα κακοποιεί ένα παιδί, ενδεχομένως κακοποιεί και ένα άλλο παιδί που ακόμα δεν έχει έρθει στον κόσμο.

Κανονικά, τώρα θα έπρεπε να γράψω για το φως και τις φωνές που πρέπει να ακολουθούν ακόμα και τις υποψίες για την κακοποίηση ενός παιδιού. Δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Μια φίλη δασκάλα, μου λέει ότι κάποιες φορές που σκέφτηκε να μιλήσει, όχι πάντως για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, οι παλαιότεροι της είπαν ότι μπορεί να μπλέξει.

Το υπουργείο Παιδείας προχωρεί στην πρόσληψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών. Αυτοί μπορούν να αποτελέσουν χρήσιμους νευρώνες επικοινωνίας με τις αρχές. Ομως, εκεί ξεκινάει άλλο πρόβλημα. Οταν ο βασικός παράγοντας που διαχειρίζεται αντίστοιχες υποθέσεις είναι μία ΜΚΟ, το «Χαμόγελο του Παιδιού», τότε αντιλαμβάνεσαι και το έλλειμμα στη στελέχωση και στη λειτουργία κρατικών δομών.

Οχι ότι δεν έγιναν βήματα τα τελευταία χρόνια από τη Δόμνα Μιχαηλίδου, αλλά τίποτε από αυτά δεν καθίσταται πλήρως αποτελεσματικό και λειτουργικό αν δεν συνεργήσει και η κοινωνία των πολιτών.

Και εδώ μπαίνει το κλισέ για αυτούς που ακούν και δεν μιλάνε, που βλέπουν αλλά γυρίζουν αλλού το κεφάλι. Και που τώρα, όταν βλέπουν ειδήσεις, μακάρι να τους τρώνε οι τύψεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News