Λένε ότι έδειχνε μεγαλύτερη. Ισως… Ετσι δείχνουν τα κουρασμένα παιδιά. Και η 12χρονη της φρίκης του Κολωνού ήταν, είναι, ένα παιδί κουρασμένο. Ξέρετε πόσες ώρες θέλει ένα πλάσμα 11-12 ετών, μαθήτρια στην έκτη Δημοτικού, για να αναπαυθεί και να αναπτυχθεί φυσιολογικά; Ιδεατά, 10 ώρες ύπνου σε καθημερινή βάση. Αλλά αυτό ξενυχτούσε στα σκοτάδια, μέσα σε αυτοκίνητα κάπου στα Σεπόλια, κάνοντας «γούστα» – «με 120 ευρώ ό,τι θες». Κι όταν ξάπλωνε αποκαμωμένο από τους «πελάτες» στο μαξιλάρι του, θα έβλεπε εφιάλτες. Μαύρη ξεκούραση.

Σίγουρα έδειχνε μεγαλύτερη: 120 μέρες είναι αυτές σε χέρια βρώμικα, ιερόσυλα. Η κακοποίηση –η βία, η ψυχική αντάρα, ο φόβος που τη συνοδεύουν– γίνεται ανάγλυφο πάνω στο πρόσωπο και το άγουρο κορμί. Εκμετάλλευση, στη θέση της φροντίδας. Προδοσία, στη θέση της απόλυτης προστασίας. Πώς να μη χαραχτεί, να μη διαβρωθεί η όψη ενός παιδιού; Εδώ αλλάζουν όψη τα βράχια όταν τα δέρνει η θάλασσα.

Κούραση στο βλέμμα, εσωστρέφεια, μειωμένη αυτοεκτίμηση κι αίσθημα ντροπής. Οι αλλαγές και οι διακυμάνσεις στη συμπεριφορά πάντα είναι ορατές σε αυτούς που ενδιαφέρονται πραγματικά.

Στη θεία, τη γιαγιά, τη δασκάλα… Τα κακοποιημένα παιδιά μπορεί ακόμη και να παλινδρομήσουν, να θηλάζουν τον αντίχειρά τους, να επαναλαμβάνουν στερεοτυπικές κινήσεις, να λερώνουν τη νύχτα το στρώμα τους. Ισως να κλέψουν ή να κακοποιήσουν ζώα συντροφιάς. Να γίνουν υπερβολικά δεκτικά ή εξωφρενικά απαιτητικά, να αποσυρθούν από φόβο, να κάνουν πίσω, στον κόσμο τους, από δυσπιστία απέναντι στους άλλους. Οι «άλλοι» είναι άλλωστε που έχουν τη δύναμη να ανοίξουν τις πύλες της Κόλασης. Αντέχουν στην πυρακτωμένη ζώνη του Σύμπαντος, παιδιά-μικροί άγγελοι;

Τα παιδιά που κρατάνε ένοχα μυστικά, δυσκολεύονται να κοιτάξουν προς το φως. Η ενηλικίωση μπορεί να φέρει κατάθλιψη, άγχος, ακόμη και εγκεφαλικές διαταραχές, αυτοκτονικούς ιδεασμούς. Πόσα χρόνια θέλει ένα σεξουαλικά κακοποιημένο παιδί για να απαλλαγεί από την ενήλικη μιαρότητα; Nα τινάξει από πάνω του το έλλειμμα που μπορεί να γεννήσει η απανθρωπιά; Πόσος καιρός μακριά από την πηγή του κακού είναι ικανός, για να αισθανθεί μια καθημερινότητα κανονική, γαλήνια;

Η μικρή του Κολωνού θα θυμάται ακόμη και όταν γεράσει. Θα είναι όμως άθλος ζωής να καταφέρει να αποφορτίσει τη λέξη «άγγιγμα», να μάθει να σέβεται το σώμα της, να αφήσει χώρο για υγιή επαφή και επιθυμία. Να μάθει τη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις «δώρο» και «δωροδοκία». Να συνειδητοποιήσει ότι τα ακριβά κινητά, τα αστραφτερά ποδήλατα (πόσο τραγικό το αντάλλαγμα να είναι παιχνίδι!) δεν τα απέκτησε γιατί την αγαπούσαν, αλλά επειδή ήθελαν να της κλείσουν το στόμα, να της χρυσώσουν αμαρτίες, να την κάνουν να αντέξει τα βραδινά μαρτύρια.

Διόλου μελό. Είναι το παιδί, η τραγική φιγούρα της συγκεκριμένης, και κάθε παρόμοιας, ιστορίας. Η δωδεκάχρονη στέκεται ήδη δίπλα στα τρία παιδιά της Λέρου, κακοποιημένα και από τους δύο γονείς τους, δίπλα στη 12χρονη από το Διδυμότειχο, θύμα αιμομιξίας, πλάι στη συνομήλική της από το Αμύνταιο Φλώρινας, στη 13χρονη από την Κρήτη που τη βίαζε ο θετός πατέρας της. Στην 14χρονη που επί τρία χρόνια ζούσε βουβό δράμα με τον αιγύπτιο γονιό της. Τη δεκάχρονη από τη Ρουμανία που την έκαιγε και τη βίαζε ο ίδιος της ο γεννήτορας. Μαζεύτηκαν πολλά τούτα τα ταλαιπωρημένα πλάσματα – η πανδημία έριξε μέχρι και νήπια, δίχρονες και τρίχρονες υπάρξεις στην ιδιότυπη αυτή κατάβαση στα έγκατα της γης. Είναι πολύς ο δρόμος που τους μένει ως το Καθαρτήριο και τον Παράδεισο, έως ότου καταφέρει η ματιά τους να στραφεί από τους βασανισμούς, στα άστρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News