Δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρεις τηλεόραση σε ελληνικό νησί τον Αύγουστο του 1983. Αλλά έπρεπε να βρεις· και τη βρήκα στα κλεφτά. Για μια εβδομάδα θα τριγυρνούσα όσο πιο αργά μπορούσα καλαμάκια στους φραπέδες που ήταν το αντίτιμο για να κάθομαι στη βεράντα ενός ξενοδοχείου, έχοντας προσεκτικά στρέψει την καρέκλα όχι προς τη θάλασσα αλλά προς την ασπρόμαυρη τηλεόραση στο σαλόνι.

Ο Αύγουστος του 1983 ήταν για τους λάτρεις του στίβου κάτι σαν πρώτος οργασμός. Θα βλέπαμε επιτέλους τους Σοβιετικούς να συγκρούονται με τους Αμερικανούς στο παρθενικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Ελσίνκι (είχε μεσολαβήσει το εμπάργκο στους Ολυμπιακούς της Μόσχας το 1980). Τελικά είδαμε τις Ανατολικογερμανίδες.

Θυμάμαι ακόμα και τώρα τον Γιάννη Διακογιάννη να μιλάει με θαυμασμό για ένα 18χρονο αγέλαστο κορίτσι –τι κορίτσι, δηλαδή, θηρίο– τη Χάικε Ντάουτε. Η οποία κατέκτησε με εντυπωσιακό τρόπο το χρυσό στο άλμα εις μήκος. Ηταν αυτή που αργότερα μάθαμε και χειροκροτήσαμε ως Χάικε Ντρέσλερ. Αυτήν, που 35 Αύγουστους μετά από εκείνον του 1983, πήγε να ασπαστεί ο Μίλτος Τεντόγλου όταν κατέκτησε το δικό του χρυσό στο Ευρωπαϊκό του Βερολίνου.

Η μεγάλη Χάικε Ντρέσλερ, των πέντε ολυμπιακών μεταλλίων, η φανταστική Χάικε Ντάουτε εκείνου του άλλου Αυγούστου της δικής της και της δικής μας νιότης, ήταν το βράδυ της Τετάρτης στο τερέν του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου ως μια απλή, ανώνυμη εθελόντρια. Τακτοποιούσε σχολαστικά την άμμο στο σκάμμα ύστερα από κάθε άλμα αθλητή. «Είναι σαν κηπουρική» περιέγραψε. Μόνο που κάθεσαι επί ώρες κάτω από τον ήλιο με ένα εργαλείο που σου τσακίζει τα χέρια. «Δεν πειράζει, είναι ένα όνειρο ζωής, να ξαναβρεθώ πλάι εδώ, δίπλα σε όλους αυτούς τους νέους αθλητές» είπε.

Δεν ξέρω τι κάνουν οι δικοί μας θρύλοι του κλασικού αθλητισμού, αλλά σίγουρα δεν τους έχω δει σε τέτοια ταπεινή εργασία και μάλιστα αφιλοκερδώς σε σχέση με τον αθλητισμό που τόσο τους βοήθησε. Αλλος είναι κρυμμένος ως ξενοδόχος στα Ζαγοροχώρια, άλλη πολιτεύεται κάπου μεταξύ ΠΑΣΟΚ, πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ και δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και οι άλλοι στην πλειονότητά τους περιμένουν 1η και 15 τον μισθό ως βαθμοφόροι των Ενόπλων Δυνάμεων.

Υπάρχει μια ειρωνεία στη σύγκριση με την Ντρέσλερ. Διότι αν υπάρχει μία δυτική χώρα που να προσέγγισε τον κλασικό αθλητισμό με ανατολικογερμανικά πρότυπα αυτή είναι η δική μας. Πουθενά αλλού δεν υπήρξε τέτοια κρατική αρωγή-επένδυση στον κλασικό (και όχι μόνο, αλλά αυτό ας το αφήσουμε στην άκρη για λίγο) αθλητισμό όσο στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα: υψηλά πριμ, ευνοϊκοί διορισμοί στον στρατό, ονοματοδοσίες πλοίων, γραμματόσημα κλπ.

Δεν ξέρω αν η Ντρέσλερ έγινε ποτέ αξιωματικός του περιβόητου Nationale Volksarmee της ΛΔΓ, αλλά επειδή συνέχισε και ως Γερμανίδα (κατακτώντας χρυσό μετάλλιο και στη Βαρκελώνη το 1992 αλλά και στο Σίδνεϊ το 2000) τέτοια σιρίτια στον Bundeswehr δεν δίνονται έτσι. Η Ντρέσλερ, στα 53 της, εργάζεται ως ασφαλίστρια. Και μιλάμε για μια γυναίκα-σύμβολο του στίβου, μια αθλήτρια που έφαγε 20 χρόνια με επιτυχίες στους στίβους, όχι κάποια που έκανε πέντε χρόνια ένα πέρασμα και ύστερα τα παράτησε.

Η Ντρέσλερ δεν είναι η μοναδική εθελόντρια στο Ευρωπαϊκό του Βερολίνου. Απ’ ό,τι έμαθα και ο Σεμπάστιαν Μπάγερ, σπουδαίος γερμανός άλτης του μήκους, επιστρατεύτηκε στο ταρτάν βοηθώντας στην τηλεμετρία μέσω λέιζερ, καθώς και η παγκόσμια ρέκορντγουμαν της σφυροβολίας Μπέτι Χάιντλερ. Δεν τους βλέπουμε επειδή δεν πρέπει να τους βλέπουμε: «Δεν πρέπει να κοιτάς κάποια τηλεοπτική κάμερα, ούτε κάποια άλλη κάμερα τηλεμετρίας, πρέπει να είσαι όσο πιο αόρατος γίνεται» εξήγησε η Ντρέσλερ, η οποία για να αναλάβει αυτό το πόστο πέρασε από ειδική εκπαίδευση και εξετάσεις.

Για πρώτη φορά από εκείνο τον Αύγουστο του 1983, η Χάικε πρέπει να είναι αόρατη. Αλλά η επιθυμία της να παραμείνει, έστω και ως άσημη εθελόντρια και στα 53 της, μέρος αυτού του θαυμαστού σύμπαντος του κλασικού αθλητισμού είναι κάτι που λάμπει. Είναι ένα όμορφο παράδειγμα που θα ήταν ωραίο να ακολουθήσουν και κάποιοι δικοί μας θρύλοι. Αν μπορούν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News