Τα εκλογικά αποτελέσματα της 21ης Μαΐου 2023 μπορούν να αναλυθούν με πολλούς γνώμονες και κριτήρια, όμως έχουν μία ιστορικά πρωτοφανή ευκρίνεια και σημασία.

Η πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη, η στρατηγική, οριστική ήττα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ και η επιστροφή του ΠαΣοΚ, είναι τα βασικά στοιχεία μίας πραγματικότητας, που μπορεί να ήταν διαμορφωμένη, όμως παρέμενε ανολοκλήρωτη στην πολιτική της έκφραση.

Ουσιαστικά μιλάμε για την ολοκλήρωση ενός περιπετειώδους πολιτικού κύκλου, που άνοιξε το 2009-2010, γέννησε πολιτικά τέρατα και κυβερνήσεις εξαλλότητας, εξέθρεψε τον διχασμό και την ανοησία και κλόνισε με δραματικό τρόπο ένα από τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης: Ότι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία δεν απειλούσε με ανατροπές τον προσανατολισμό της χώρας, την πορεία της, τις στρατηγικές της συμμαχίες και επιλογές και εν τέλει, την υπόσταση της σε θεσμικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αυτό διασφαλίστηκε τις προηγούμενες δεκαετίες με την εναλλαγή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠαΣοΚ και διερράγη με ανησυχητικό τρόπο από το 2012 κι έπειτα, όταν η μάζα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στράφηκε στον Τσίπρα, με την προσδοκία της εξουσίας και την ελαφρότητα με την οποία πίστεψαν τα απίθανα που υποσχόταν ο δήθεν «φρέσκος» αρχηγός.

Ενα από τα πολλά σημαντικά των εκλογών της προηγούμενης Κυριακής, είναι και ο τερματισμός αυτής της πολιτικής ανωμαλίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως προϊόν της κρίσης καταβυθίζεται με πρωτοφανή ορμή, αποδοκιμάζεται σε όλα τα πεδία και με όλους τους δυνατούς τρόπους και η εξέλιξη από εδώ και πέρα μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι είναι προδιαγεγραμμένη.

Στις επόμενες εκλογές δεν έχει τίποτα να υποσχεθεί και τίποτα να διεκδικήσει. Ο Τσίπρας είναι πλέον ο παλαιότερος πολιτικός αρχηγός, ο πιο φθαρμένος από όλους και το μόνο που θεωρητικά μπορεί να επιδιώξει, είναι να παραμείνει το κόμμα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και αυτό μοιάζει πολύ δύσκολο. Για τον πολύ απλό λόγο ότι έχει αποδοκιμαστεί και ως αντιπολίτευση με τρόπο θορυβώδη και δεν έχει τίποτε πια να πει και σε κανέναν.

Υπό τις συνθήκες αυτές, οι επόμενες εκλογές σε περίπου έναν μήνα από σήμερα, ενδέχεται να επιφυλάσσουν και νέες εκπλήξεις – που μπορεί και να μην είναι τόσο εκπλήξεις.

Με τις σαφείς δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί και που είναι ξεκάθαρες, οι εκλογές του Ιουνίου μπορεί και να είναι το οριστικό τέλος της ανωμαλίας της προηγούμενης δεκαετίας.

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο 11,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ οριακά στο 20%. Η βάρκα του Τσίπρα μπάζει από παντού, ο Ανδρουλάκης δικαιώνεται, με όποιον τρόπο και για όποιον λόγο και έχει τη μεγάλη ευκαιρία. Απαλλάχθηκε οριστικά από το δίλημμα του με ποιον θα συνεργαστεί και έχει πλέον μία σαφή και ξεκάθαρη πολιτική επιδίωξη: Να γίνει και πάλι αξιωματική αντιπολίτευση.

Και αυτό μπορεί να το επιτύχει σε χρόνο ρεκόρ.

Είναι περισσότερο εύκολο από ότι φαίνεται.

Με τις σωστές κινήσεις και με μία στοιχειώδη συνέπεια, μπορεί κάλλιστα να απορροφήσει τις διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφορά μεταξύ τους είναι περίπου εννέα μονάδες. Και επειδή η μαγεία των ποσοστών είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία των εκλογών, ένας συνδυασμός παραμέτρων, μπορεί με μιας να διαμορφώσει και μία εντελώς νέα πολιτική συνθήκη: Η δυναμική που αναπτύσσει το ΠΑΣΟΚ, οι προεξοφλούμενες διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ και η διόλου απίθανη αποχή ψηφοφόρων του από τις κάλπες του Ιουνίου, θα μπορούσαν εύκολα, να «φάνε» 3-4 ή και πέντε μονάδες από το ΣΥΡΙΖΑ και τις προσθέσουν στο ΠΑΣΟΚ. Το 11,5% γίνεται έτσι 15,5 – 16% και μπορεί και παραπάνω. Και το 20% μπορεί την ίδια στιγμή να πάει στο 15% ή και παρακάτω.

Τα πράγματα θα είναι πλέον πολύ διαφορετικά και εφόσον αυτά επιβεβαιωθούν, ένα από τα πιο πολύτιμα πολιτικά κεκτημένα της μεταπολεμικής ιστορίας θα έχει αποκατασταθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News