Είχε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον να ακούς και να βλέπεις τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια το βράδυ της Κυριακής –όσους τουλάχιστον είχαν το κουράγιο να εμφανιστούν, άλλοι απλώς πέρασαν τη βραδιά ψάχνοντας να βρουν την ψήφο τους. Δεν ήταν χαιρέκακο το ενδιαφέρον, ούτε σαδιστικό βέβαια. Ηταν καθαρά πολιτικό, καθώς σε εκείνες τις ώρες της αποδόμησης αποκαλύπτονταν όλες οι στρεβλώσεις που υπάρχουν σε ένα κόμμα, που κυριάρχησε στη δημόσια σφαίρα την τελευταία δεκαετία.

Και δεν μιλώ μόνο για τον Χρήστο Σπίρτζη, ο οποίος σε όσα πλατό εμφανιστηκε, επαναλάμβανε νωχελικά ότι για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ φταίνε τα άλλα κόμματα που δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του προέδρου Αλέξη Τσίπρα για προοδευτική κυβέρνηση –καλό και αυτό, πάντα φταίνε οι άλλοι και όχι ο περιούσιος λαός της Κουμουνδούρου.

Το πιο αποκαλυπτικό ήταν ότι όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε φορά που κάποιος δημοσιογράφους τους υπενθύμιζε ότι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, μόλις στις αρχές της περασμένης εβδομάδας, είχε θέσει προσωπικά τον πήχη για μια αποχώρησή του από την ηγεσία, κάπου λίγο από το 6% διαφορά και αυτές τελικά είναι 20%, αντιδρούσαν σπασμωδικά και με μια φωνή: σαν τη γάτα που της πατάνε την ουρά, πρώτα ούρλιαζαν ότι ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να παραιτηθεί και μετά έσπευδαν στο ασφαλές καταφύγιο της συζήτησης για το τι έφταιξε στα «κομματικά όργανα».

Αλλά τι διάολο χρειάζονται τα κομματικά όργανα, η Πολιτική Γραμματεία ή όπως αλλιώς τα λένε, δεν καταλαβαίνω –κοινώς, ποια κομματικά όργανα, ρε παιδιά; Πότε τα άκουσε τα κομματικά όργανα ο κ. Τσίπρας;

Τα κομματικά όργανα αποφάσισαν να προσληφθεί ως πορτ παρόλ –και να εκλεγεί ως βουλευτής Επικρατείας βεβαίως-βεβαίως– η Πόπη Τσαπανίδου, που τον μόνο πολιτικό λόγο που διατύπωσε εδώ και δύο μήνες ήταν εκείνο το οιστρηλατούμενο «πρόεδρε, έλα, έλα με φόρα»; Ο κ. Τσίπρας το αποφάσισε και το ανακοίνωσε.

Τα κομματικά όργανα επέλεξαν και την πρωθιέρεια της φεισμπουκικής υστερίας Ελενα Ακρίτα στο Επικρατείας; Τα κομματικά όργανα έκαναν πίσω δεκτό τον Παύλο Πολάκη υιοθετώντας και εξαγνίζοντας την τοξική και εκδικητική ρητορική του, η οποία, μεταξύ άλλων, τόσο υπέσκαπτε το βασικό προεκλογικό σύνθημα «Δικαιοσύνη για όλους»;

Τα κομματικά όργανα είπαν στον κ. Τσίπρα να πάει στην Σταματίνα Τσιμτσιλή και εκεί που αγκάλιαζε ένα σκυλάκι να πει για «κυβέρνηση ανοχής»; Να πει μετα και για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού»;

Τα κομματικά όργανα είπαν στον κ. Τσίπρα να αμφισβητεί με τόσο φαιδρό τρόπο τις δημοσκοπήσεις ώστε να έχει πιστέψει και ο ίδιος το ψέμα του; Αν διάβαζαν τις δημοσκοπήσεις θα είχαν έστω ανησυχήσει –τώρα το άφησαν να εξελιχθεί και ήρθε το πολιτικό implosion, κάτι σαν τον καρκίνο που δεν τον προλαβαίνεις στην αρχή και μετά είναι πολύ αργά.

Τα κομματικά όργανα του είπαν να αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να μιλά για «Αλλαγή» σε μια χώρα που μετά από 12 χρόνια κρίσεων, το μόνο που δεν άντεχε ήταν μία ακόμα αλλαγή;

Αλλά έτσι είναι στον ΣΥΡΙΖΑ. Η νίκη είναι πάντα του Αλέξη, του χρυσού αγοριού που μας πήγε από το 3% στο Μαξίμου και χωράει στην αγκαλιά του ακόμα και έναν Πάνο Καμμένο ή παραπλανημένους χρυσαυγίτες· η ήττα όμως πρέπει «να συζητηθεί στα κομματικά όργανα», που και πάλι θα πρέπει να ξεπλύνουν την ντροπή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News