Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι αν το χρήμα που «φαγώθηκε» δια του ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν ελληνικό, δηλαδή των ελλήνων φορολογούμενων, τότε οι δεκάδες εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο –πολιτικοί, κομματικοί και διοικητικοί– θα είχαν πολύ χειρότερα ξεμπερδέματα. Διότι, κακά τα ψέματα, στα ευρωπαϊκά κονδύλια είμαστε λίγο πιο ανεκτικοί. Ποια είναι, άλλωστε, η εικόνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο υποσυνείδητο μεγάλης μερίδας των Ελλήνων; Ένας μηχανισμός χρηματοδότησης, ή, στην καλύτερη περίπτωση, αναχρηματοδότησης, από το κέντρο των Βρυξελλών προς κάθε περιφέρεια, ως αποτέλεσμα της προ δεκαετιών απόφασης των εθνικών κρατών να παραχωρήσουν μέρος της οικονομικής κυριαρχίας του προς χάριν της ενοποίησης. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δώσει δισεκατομμύρια στην Ελλάδα –σε διάφορες μορφές: Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, ΕΣΠΑ, επιδοτήσεις για εγκατάλειψη ή αλλαγή παραγωγής προϊόντων προκειμένου να εφαρμοστεί απρόσκοπτα η Κοινή Αγροτική Πολιτική. Πόσοι άραγε να είναι οι έλληνες αγρότες που παρέδωσαν τις άδειες τους (πχ καπνοπαραγωγοί) και απλώς έκατσαν για μια ζωή πάνω στα ευρωπαϊκά χρήματα που τους δόθηκαν ως αποζημίωση; Κοινός παρονομαστής στο σκεπτικό περί παράνομου προσεταιρισμού των κονδυλίων από τις Βρυξέλλες: «Οι πονηροί Έλληνες κοροϊδεύουμε όποτε και όπως θέλουμε τους “κουτόφραγκους”». Θα μπορούσε να είναι μια δομική πτυχή του αφηγήματος «Ιστορία του ελληνικού κράτους, 200+5 χρόνια μετά το μέγα γεγονός της ίδρυσής του». 

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αναδεικνύει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το γεγονός ότι εν έτει 2025 η χώρα παραμένει κολλημένη με το ένα πόδι στη Δύση και το άλλο στην Ανατολή – και μάλιστα είναι πιθανότερο σε περίπτωση μετακίνησης να βρεθεί και με τα δύο πόδια στην Ανατολή. Το ελλαδικό πελατειακό σύστημα, βαθιά ριζωμένο ως αντίληψη και πρακτική, είναι κατεξοχήν αντι-ευρωπαϊκό, αντι-δυτικό και αντι-φιλελεύθερο. Όταν, δε, εμφανίζεται ευκαιρία εκμετάλλευσης ευρωπαϊκών πόρων, η αποδοχή της πελατειακής λογικής είναι ακόμα πιο ευρεία. Το τελευταίο αποτυπώνεται εναργώς στους διαλόγους των πρωταγωνιστών: ο παράνομος διαμοιρασμός του χρήματος είναι κάτι ολοκληρωτικά φυσιολογικό. Όπως, επίσης, και η προσπάθεια να βγουν από τη μέση οι εντεταλμένοι της ευρωπαϊκής εισαγγελίας στην Αθήνα. 

Ακόμα πιο αντι-δυτική και αντι-ευρωπαϊκή, η επιχείρηση εκφοβισμού και εν τέλει εξώθησης σε αναγκαστική παραίτηση από τη διοίκηση του Οργανισμού των στελεχών που επεδίωξαν να βάλουν φραγή στη διαδικασία δημιουργίας τοπικών δικτύων δια του χρήματος. Όταν τα στελέχη της (δήθεν) ανεξάρτητης δημόσιας διοίκησης παρεμποδίζονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο από κομματικά στελέχη και τοπικούς βουλευτές, τότε το κράτος στο οποίο συμβαίνουν αυτά μάλλον δεν είναι και το πιο φιλελεύθερο του κόσμου. Αλλωστε, πώς χωρούν οι «τοπάρχες-κομματάρχες-πολιτευτές» που αναμειγνύονται τόσο παρεμβατικά στην αυτοδιοίκηση, τη Δικαιοσύνη και την εκτελεστική εξουσία, στον δυτικό τρόπο σκέψης; Έχει ενδιαφέρον να ψάξει κανείς αν όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα συμβαίνουν στα λοιπά βαλκανικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Ο ίδιος άνθρωπος που θα μπορούσε να κατηγορήσει το ΠΑΣΟΚ, ειδικά της δεκαετίας του 1980, για διάθεση εκμετάλλευσης της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας, εύλογα θα χαρακτήριζε τη Νέα Δημοκρατία ως το πλέον φιλοευρωπαϊκό κόμμα της χώρας. Κυρίως διότι το ενταξιακό όραμα ανήκει, σχεδόν εξ ολοκλήρου, στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος όμως μάλλον δεν φανταζόταν τη σημερινή εξέλιξη. «Όσο για τις πολιτικές συμπεριφορές, ένα μόνο θα πω: αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ευρωπαϊκή Δημοκρατία, δεν μπορούμε να ανεχόμαστε πρακτικές που παραπέμπουν, ή που δίνουν την εντύπωση ότι παραπέμπουν, σε συναλλαγές για λίγους σταυρούς. Κι αυτό αφορά όλο τον πολιτικό κόσμο που πρέπει, επιτέλους, να πει όχι στον παλαιοκομματισμό», έγραψε μεταξύ άλλων στην κυριακάτικη ανάρτησή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είναι αλήθεια, όσο στην επιφάνεια έρχονται υποθέσεις όπως αυτή του ΟΠΕΚΕΠΕ, η Ελλάδα δεν θα γίνει ποτέ «πραγματικά ευρωπαϊκή Δημοκρατία». 

Το γεγονός, δε, ότι ο μηχανισμός της εξαπάτησης φαίνεται ότι λειτουργούσε στα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας, αποδεικνύει το εξής απλό: Η πελατειακή λογική με σκοπό το κομματικό όφελος, στηριγμένη στο χρήμα των «ξένων» και όχι μόνο, τέμνει οριζόντια το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Και αυτό είναι το πιο θλιβερό συμπέρασμα. Τώρα, αν στην τρέχουσα συγκυρία το τίμημα θα το πληρώσει, κατά κύριο λόγο, η ίδια η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία, αυτό είναι άλλο ζήτημα. Αυτός που συλλαμβάνεται με την κατσίκα στην πλάτη –στη συγκεκριμένη περίπτωση έως και κυριολεκτικά– αυτός είναι που πληρώνει. 

Είναι φανερό ότι το Μέγαρο Μαξίμου θα προσπαθήσει να κρατήσει τον Πρωθυπουργό μακριά από τον πυρήνα της φωτιάς. Ουδείς γνωρίζει κατά πόσο αυτό είναι εφικτό. Το βέβαιο είναι ότι για ακόμα μια φορά πλήττεται το επιτελικό κράτος, διότι δεν είναι δυνατόν όλα αυτά να συμβαίνουν κάτω από τη μύτη του. Επίσης βέβαιο είναι ότι πλήττεται η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Και δεν είναι ούτε η πρώτη, προφανώς ούτε η τελευταία φορά. Διότι στα λόγια είναι εύκολο να δηλώνουμε «Ευρωπαίοι», στην πράξη όμως μοιάζουμε περισσότερο με παλαιοελλαδίτες ή έστω νεοέλληνες. 

Οπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, έτσι και σήμερα η συνταγματική υποχρέωση και η αίσθηση καθήκοντος ορισμένων διοικητικών υπαλλήλων, η δημοσιογραφική έρευνα, και σε τελική ανάλυση η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η οποία εμπλέκεται σε υποθέσεις που θίγονται τα συμφέροντα της ΕΕ, βγάζουν την Ελλάδα στη σέντρα. Ενίοτε, η Ευρώπη εκδικείται. Και ας νομίζουμε εμείς ότι την κοροϊδεύουμε. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News