Από τη μια πλευρά, ένα τεμάχιο κόσμου κανονίζει τα ταξίδια του. Κλείνει τα εισιτήριά του σπεύδοντας και αξιοποιώντας προσφορές ταξιδιωτικών γραφείων και αεροπορικών εταιρειών, εντοπίζει σπίτια φιλόξενα ή ξενοδοχεία, σημειώνει αξιοθέατα, κυκλώνει «οπωσδήποτε», ανταμείβει ή αμαυρώνει με βαθμολογίες κάθε είδους υπηρεσίες ανταλλάσσοντας πληροφορίες με ψηφιακούς συνταξιδιώτες. Ενας κόσμος σε μια μετακίνηση γνωριμίας με τον πλανήτη.

Από την άλλη πλευρά, ένα άλλο τεμάχιο ενός τελείως άλλου κόσμου οργανώνει το δικό του μαύρο ταξίδι ανταλλάσσοντας, τελείως άλλου είδους πληροφορίες. Μια θηριώδης μετακίνηση ανδρικού -κατά 93%- πληθυσμού. Ούτε μπορώ να θυμηθώ, πόσες φορές έρχεται στην σκέψη μου εκείνο το παλικάρι των 17 του χρόνων. Ασυνόδευτος είχε φτάσει στην πατρίδα μας. Βουνά, χιόνια, περπάτημα, Τουρκία, αναμονή, βάρκα, μια μαύρη νύχτα με μαύρα θηριώδη κύματα. Πάνω κάτω ίδιες οι ιστορίες. Θανάτου αγωνίσματα. Μα περνάει από το μυαλό 17χρονου ο θάνατος; Την αδελφή του την είχε χάσει κάπου στην Τουρκία. Την μάνα του είχε επιθυμήσει να της φιλήσει τα χέρια. Για τον πατέρα του δεν ήθελε ούτε λέξη, μόνο θυμούς του κρατούσε. Αρκεί να μελετούσες τη φλόγα στο βλέμμα του και θα διαπίστωνες ότι, ό,τι και να περνούσε, αυτός ήταν σίγουρος ότι στο τέλος θα κατακτούσε τον στόχο του. Ψηφιακός, θελκτικός «πλανήτης» στα χέρια του, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Μπορεί να μην έχουν να φάνε αλλά έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Ο νεαρός ήταν από το Αφγανιστάν, προστατευόταν κατά τη συνάντησή μας σε μια Δομή στην Ελλάδα αλλά μιλούσε για το Λος Αντζελες. «Ήταν» ήδη εκεί, είχε ήδη αποκτήσει εκείνο το κόκκινο αυτοκίνητο των ονείρων του, είχε ήδη γίνει διάσημος για κάτι απροσδιόριστο. Όλα και όλοι λειτουργούσαν για εκείνον ως ένα ιδιαίτερο γραφείο ταξιδίων. Γραφείο θανάσιμων ταξιδιών.

«Η Ευρώπη γερνάει η Αφρική γεννάει», η φράση της Άννας Διαμαντοπούλου με είχε πυροβολήσει. Αδιανόητα νούμερα πληθυσμών. Η Νιγηρία, ως ελάχιστο παράδειγμα, από 200 εκατομμύρια πληθυσμού σήμερα, το 2045 θα έχει 400 εκατομμύρια πληθυσμό. Τι να λέμε; Πόσους να κλάψουμε; Πόσους θα κλάψουμε; Γεννοβολιές, κάπως ως λαχνοί. Αν σκεφτούμε και την δραματική απειλή της κλιματικής αλλαγής… Ενώ η Ευρώπη θα έχει μείωση πληθυσμού και συγχρόνως ζωτικής σημασίας ανάγκη για εργατικά χέρια, κάτι που το βιώνουμε ήδη σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Αδιέξοδα, άλυτα θέματα, ασφυξία για το μυαλό του μέσου πολίτη. Πώς θα βρει άκρη ο κόσμος μας;

Τζίροι εκατομμυρίων, αδίστακτοι λαθροδιακινητές, η Μεσόγειος ξανά και ξανά υδάτινος τάφος. Κάθε τραγωδία και ένα τσεκ απ της ατομικής μας συνείδησής. 79 νεκροί σ΄ετούτη. Παιδιά στα αμπάρια; Πόσα; Βόηθα μας, όποιε Θεέ μας, να μη συνηθίσουμε αυτό που ζούμε και θα ζούμε και θα ζούμε…

ΥΓ. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, ακόμα μια φορά, πανύψηλη στα μάτια μου. Αλλά αυτό είναι για άλλο χρονογράφημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News