Δεκτό. Ο Πούτιν στην Ελλάδα έχει κοινό. Αν μπει κανείς στα social media (ιδίως στο X και στο TikTok), θα δει βίντεο από ελληνικά account που παρουσιάζουν την ισχύ και τη μεγαλοπρέπεια: βλέπεις τον ηγέτη της Ρωσίας να επιθεωρεί πυραύλους ή να μπαίνει από μια χρυσή πόρτα σε μια κατάμεστη σάλα και άπαντες να τον αποθεώνουν όρθιοι. Υπάρχουν επίσης «αναλυτές», δημοσιογράφοι και μη, που εξηγούν με βίντεο και διαγράμματα πώς ένας ρωσικός πυρηνικός πύραυλος μπορεί να διασχίσει πετώντας χαμηλά τον Ατλαντικό και, χωρίς να το πάρει χαμπάρι κανένας, να χτυπήσει το σύμβολο του καπιταλισμού: τη Νέα Υόρκη.

Στα χρόνια των μνημονίων, ορισμένοι αριστεροί και δεξιοί σχολιαστές στην Ελλάδα –μόνο οι κεντρώοι ήταν κάπως απαισιόδοξοι– ανέμεναν τη σωτήρια παρέμβαση του Πούτιν για να μην έχουμε ανάγκη την τρόικα. Ενώ σήμερα οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι η Ουκρανία ευθύνεται για τον πόλεμο, ότι η Ελλάδα έπρεπε να κάτσει στα αβγά της και ο Ναβάλνι… «ας πρόσεχε, μόνος του έφαγε το κεφάλι του». Κατανοητό, λοιπόν, ότι υπάρχουν κόμματα που επενδύουν σε αυτό το κλίμα.

Ηταν εκ των πραγμάτων αναμενόμενο ότι ΚΚΕ και Βελόπουλος θα άφηναν να εννοηθεί ότι ο έλληνας πρωθυπουργός προκάλεσε: σαν να πήγαινε γυρεύοντας τη βόμβα του Πούτιν που έσκασε στην Οδησσό μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σημείο συνάντησής του με τον ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

Ο Περισσός, όπως σημείωσε στο αναλυτικό ρεπορτάζ του το Protagon, καταδίκασε (όχι τη βόμβα και τον Πούτιν φυσικά), αλλά την «επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουκρανία» και τη συνάντησή του «με τον επικεφαλής της αντιδραστικής κυβέρνησης του Κιέβου» (αντιδραστική μάλλον επειδή δεν παραδόθηκε αμέσως), λέγοντας ότι «σηματοδοτεί την ενεργότερη εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας». Πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας. Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται.

«Τι δουλειά έχει ο πρωθυπουργός στην Ουκρανία;» εξεμάνη ο Κυριάκος Βελόπουλος στη Βουλή. Αν ο Πούτιν για κάποιους είναι «θεός», ο κ. Βελόπουλος θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει τον ρόλο του επί (ελληνικής) Γης εκπροσώπου του. Γιατί όχι να παρουσίαζε και τις χειρόγραφες επιστολές του στα ελληνικά. Μεταφορικό το σχήμα… Βεβαίως, για να σοβαρευτούμε, η στάση του κ. Βελόπουλου, που εμφανίζεται ως πατριώτης, είναι ξεκάθαρα αντιπατριωτική, εφόσον η βόμβα έπεσε κοντά στο σημείο που βρισκόταν ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Εκτός αν πέρα από υπερπατριώτης έγινε και διεθνιστής, οπότε τι Μητσοτάκης, τι Πούτιν, το ίδιο μας κάνει…

Τι εξηγεί όμως την αφωνία από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ την ημέρα που έγινε η ρωσική επίθεση στην Οδησσό; Δεν βγήκε καμία επίσημη ανακοίνωση για ένα θέμα που απασχόλησε τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ και για το οποίο έγιναν δηλώσεις από ΗΠΑ, Ρωσία, Ουκρανία, ΕΕ, και πολλούς ακόμη. Το Protagon κατάφερε να αλιεύσει μόνο μια δήλωση της νέας εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Βούλας Κεχαγιά, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στην ΕΡΑ, η οποία έκανε λόγο για «απαράδεκτη» ενέργεια, ενώ από το ΠΑΣΟΚ, μόνο ο ευρωβουλευτής Νίκος Παπανδρέου έσπευσε να καταδικάσει τη ρωσική επιθετικότητα.

Τι έπαθαν οι πρόεδροι και τα γραφεία Τύπου; Μοιάζει ανεξήγητο για έναν λόγο παραπάνω: Το ΠΑΣΟΚ έχει λάβει από την αρχή ξεκάθαρη θέση για τον πόλεμο στην Ουκρανία καταδικάζοντας την εισβολή του Πούτιν, ενώ η αλήθεια είναι ότι και ο Στέφανος Κασσελάκης από τότε που ανέλαβε έχει αλλάξει τον τόνο των τοποθετήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, που έκλινε περισσότερο προς τις ίσες αποστάσεις. Επομένως, η αφωνία δεν μπορεί να εξηγηθεί σε αυτή την περίπτωση ως δήλωση συμπάθειας προς τον Πούτιν ή ως κλείσιμο του ματιού για την «κερκίδα» του στην Ελλάδα.

Και πάλι όμως είναι κάπως περίεργη. Φαντάζεται κανείς να πήγαιναν ο Κασσελάκης ή ο Ανδρουλάκης -που αύριο μπορεί να πάνε-  στο ιστορικό για την Ελλάδα λιμάνι της Οδησσού, να έπεφτε βόμβα του Πούτιν σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων και η κυβέρνηση να το έραβε και μην έλεγε τίποτα. Δεν θα γινόταν «επανάσταση»;

Μια εκδοχή που πρέπει επίσης να εξεταστεί λέει ότι τα κόμματα, όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, δεν είναι το ίδιο δραστήρια όσο όταν βρίσκονται στην εξουσία. Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζουράρις έχει περιγράψει το πρόβλημα με τα εξής: «Τέσσερα χρόνια έκανα αντιπολίτευση. Τι έκανα; Κ@λ@βαρούσα». Ωστόσο κι εδώ υπάρχουν αμφιβολίες διότι μιλάμε για κόμματα δραστήρια ως προς τον σχολιασμό της επικαιρότητας. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι από τον ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν δεκαπέντε ανακοινώσεις και έγιναν αμέτρητες δηλώσεις τον Αύγουστο του 2022 για ένα θέμα που αποδείχτηκε ανύπαρκτο: τον «θάνατο της μικρής Μαρίας» στον Εβρο.

Τι μας μένει; Επειδή η πιο απλή εξήγηση είναι συνήθως και η σωστή, αυτό που μένει είναι το «όχι σε όλα». Αυτό δηλαδή που υιοθετούσε παραδοσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση και τώρα ενστερνίζεται και το ΠΑΣΟΚ με αφορμή τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Πρόκειται για μια πανάρχαια και δοκιμασμένη αντιπολιτευτική τακτική που λέει πως ό,τι και να συμβαίνει πρέπει να πηγαίνεις κόντρα στον πολιτικό σου αντίπαλο, εν προκειμένω στον Μητσοτάκη. Σε ό,τι λέει και ό,τι κάνει εσύ πρέπει να λες το αντίθετο.

Πιθανότατα, λοιπόν, επειδή στην περίπτωση αυτή δεν γινόταν να ειπωθεί ότι ο Μητσοτάκης «τα ‘θελε και τα ‘πάθε», ενώ από την άλλη η καταδίκη του Πούτιν θα ήταν μια κάπως ευνοϊκή στάση έναντι του Μητσοτάκη (ή τουλάχιστον όχι επαρκώς άτεγκτη), προτίμησαν να μην πουν τίποτα.

ΥΓ. Σύμφωνα με τον Ζελένσκι, από την έκρηξη υπήρξαν νεκροί, αθώοι πολίτες της Ουκρανίας. Για αυτούς καμιά κουβέντα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News