Εμένα η ιδέα του Μηταράκη για έφιππη αστυνομία μου άρεσε. Και διαψεύδω κατηγορηματικά τη δήλωση Μητσοτάκη ότι το «ιππικό σχέδιο» προϋπήρχε του νεοδιορισθέντος υπουργού του. Στα δικά μου μάτια μόνο ένας πολυμήχανος χιώτης πολιτικός άνδρας είναι ικανός για μια τόσο ρηξικέλευθη και υπερλειτουργική κυβερνητική ιδέα.

Ξέρετε γιατί μου αρέσει αυτή η ιδέα; Οχι διότι θα βελτιωθεί η αστυνόμευση και άλλα παρόμοια κουλά, αλλά διότι είχα παρακολουθήσει κάποτε μια τελετή του ισπανικού ιππικού που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της εντός μου. Ηταν στην τεράστια και περίκλειστη αυλή του Palacio Real de Madrid, του ισπανικού Παλατιού δηλαδή, κατά τη διάρκεια της επίσημης υποδοχής ενός έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας από το βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας.

Επειδή στις επίσημες επισκέψεις τηρείται το πρωτόκολλο στο σύνολό του, οι Ισπανοί μάς έστησαν στο πλάι του πλακόστρωτου, πάνω σε μια σκεπαστή εξέδρα μαζί με τους επισήμους, και ξάφνου φάνηκαν από την πίσω γωνιά του παλατιού οι ιππείς. Ηταν σε εξάδες και, αν δεν κάνω λάθος, θα πρέπει να πέρασαν τέσσερις ή πέντε διμοιρίες, το σύνολο μπορεί και εκατόν πενήντα καβαλαρέοι.

Περνούσαν μπροστά μας με τα γυαλιστερά κράνη τους, τις ψηλές ως τους μηρούς μπότες τους, τα σπιρούνια τους, τα σιρίτια της στολής τους, τις επωμίδες τους, τα λοφία τους, τα γάντια στα χέρια τους, τα σπαθιά τους όρθια έξω από τα θηκάρια τους. Και ήταν οι σέλες στις οποίες κάθονταν περίτεχνες, από κοκκινωπό δέρμα και απαστράπτουσες, οι χαίτες των αλόγων τους φτιαγμένες σε λεπτές φροντισμένες πλεξούδες σαν να τους είχαν κάνει ράστα, ενώ οι μακριές ουρές τους σχημάτιζαν έναν μεγάλο κόμπο ψηλά πίσω από τα δυνατά καπούλια τους, μάλλον για να μην τις λερώνουν όταν (παρά την εντατική εκπαίδευση) έχεζαν.

Πίσω από τις δύο άψογες μάχιμες διμοιρίες ακολουθούσε μια τρίτη, που ήταν μπάντα. Εφιππη ορχήστρα δεν είχα ξαναδεί στη μίζερη ζωή μου. Είχαν πνευστά, καραμούζες, κιθάρες, μικρά και μεγαλύτερα τύμπανα που τα βροντοκοπούσαν, φλάουτα, διάφορα κρουστά και κάποια άγνωστα έγχορδα, όλοι μαζί θα ήταν καμιά σαρανταριά καβαλάρηδες που έπαιζαν εμβατήρια, ενώ τα αλόγατα από κάτω τους προχωρούσαν νωχελικά, σχεδόν με στρατιωτικό βήμα, και πάντως δίχως το παραμικρό ίχνος ξιπάσματος από τα ανεβοκατεβάσματα της επικής μουσικής. Μυστήριο πράγμα, εμάς στο χωριό με τον παραμικρό ήχο τα μουλάρια τινάζονται και αλλοίμονο σε κείνον που κάθεται στο σαμάρι τους. Βρίσκεται ξεγοφιασμένος πάνω στον σκίνο στην άκρη του μονοπατιού.

Πίσω από την έφιππη μπάντα ακολουθούσε το καλύτερο. Μια διμοιρία της οποίας τα άλογα ήταν φορτωμένα με τόση παλιατσαρία που νόμιζες ότι τα ανάκτορα έκαναν μετακόμιση. Κουβαλούσαν καζάνια, χύτρες, κουτάλες, πιρούνες και καραβάνες, κατσαρολικά, κούπες, μπρίκια, στάμνες, λαγίνια, φυσερά κι από πίσω διπλωμένες σκηνές και κουβέρτες και παπλώματα και στέγαστρα και καρεκλάκια και κάτι αλλόκοτα κουβούκλια που αργότερα μάθαμε ότι ήταν φορητές τουαλέτες… ναι, μάλιστα, στρατιωτικές χέστρες δηλαδή, που τις είχαν φορτώσει κι αυτές στα άλογα και τις επιδείκνυαν στον επίσημο καλεσμένο.

Ηταν όλα τόσο καλογυαλισμένα και τόσο όμορφα τακτοποιημένα πάνω στις ράχες των αλόγων, που σου ερχόταν να ορμήσεις και να τα αγκαλιάσεις και να τα χαϊδολογήσεις. Και οι ιππείς, άπαντες καθιστοί πάνω στα άλογα, ουδείς περπατητός, είχαν τέτοιο παράστημα και ήταν τόσο περήφανοι για τη θέση τους πάνω στα τετράποδα, που έκαναν ως και εμάς τους θεατές τους να νιώθουμε μειονεκτικά μπροστά τους. Οι δε ισπανοί βασιλείς (της δικής μας της Σοφίας περιλαμβανομένης) ήταν επίσης τρομερά υπερήφανοι για το βασιλικό ιππικό τους και κάθε τόσο εξηγούσαν στον δικό μας Πρόεδρο, που κοίταζε εμβρόντητος, τι ήταν το ένα ή το άλλο μαραφέτι που κρεμόταν από τη σέλα του μουλαριού.

Και έρχομαι τώρα να ρωτήσω. Γιατί να μην αποκτήσουμε και εμείς αντίστοιχο ιππικό; Εντάξει, τον καιρό που εμείς πληρώναμε γρόσια για χαράτσι στους μπέηδες και στους πασάδες η Ισπανία ήταν ήδη μια παγκόσμια αυτοκρατορία με αποικίες, απεριόριστους πόρους και βαριά πρωτόκολλα. Τότε που οι Ιβηρες έφτιαχναν αυτό το φανταχτερό ιππικό, εμείς καβαλούσαμε γαϊδάρους και ψωραλέα μουλάρια. Αναγνωρίζω ότι προηγούνται ημών στην παράδοση, αλλά είναι αυτός λόγος να μην ονειρεύεται ο Μηταράκης ότι μπορούμε να ξεπεταχτούμε και να καλύψουμε το χάντικαπ με γρήγορες και ευφυείς εκσυγχρονιστικές κυβερνητικές κινήσεις; Και έπεσαν όλοι να τον φάνε τον άνθρωπο; Ως πότε αυτός ο τόπος θα σκοτώνει τα όνειρα των πρωτοπόρων;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News