Μικρός δεν μου άρεσε ο Δεκαπενταύγουστος. Ναι, ήταν η γιορτή μου, αλλά στην καλύτερη θα τρώγαμε καρυδόπιτα που έκανε ένα ζαχαροπλαστείο στη Χώρα της Ανδρου. Στη χειρότερη έπρεπε να φάμε και τον λαγό στιφάδο που έκανε το μαγειρείο πάνω από το οποίο ήταν το δωμάτιο όπου περνούσαμε τα καλοκαίρια – η παραμονή μύριζε σταθερά κρεμμύδι. Ο Δεκαπενταύγουστος ήταν μια υπενθύμιση ότι δεν είμαι με τους φίλους μου από το σχολείο, ούτε καν με τα ξαδέλφια μου. Και πού να βρουν οι γονείς μου playmobil να μου πάρουν στην εξοχή.

Ο Δεκαπενταύγουστος για ένα παιδί είναι ψυχαναγκασμός σε μια εποχή που πρέπει να είσαι απελευθερωμένος. Πρέπει να είσαι πιο φρόνιμος, ίσως να κοινωνήσεις, να φορέσεις τα όποια καλά σου, να πας για καλό φαΐ με τους γονείς σου, να πεις «χρόνια πολλά» στη θεία Μαρία (πάντα υπάρχει μια τέτοια), να ξενυχτήσεις σε ένα πανηγύρι όπου όλο το χωριό έχει μεθύσει εκτός από εσένα. Ωσπου μεγαλώνεις.

Πρώτη φορά που άκουσα την ευχή «καλή Παναγιά» ήταν στη Σίφνο. Ημουν πια μεγάλος. Και ήχησε στα αυτιά μου, σαν μελωδία.

Μια ημέρα που όλα αντιστρέφονται.

Κακά τα ψέματα, όλο το καλοκαίρι μοιάζει για έναν ενήλικο ψυχαναγκασμός: να πας κάπου «καλά», να εξασφαλίσεις καλή ξαπλώστρα, να «κοινωνήσεις» στο τρέντι μπαρ του νησιού – τουλάχιστον να πεις ότι το έκανες -, να φοράς ψαγμένα ρούχα, να πας για καλό φαΐ με την καλή παρέα σου, να πεις ότι περνάς τέλεια, να μεθάς με το στανιό – οι συμβάσεις της πόλης μεταφέρονται και πολλαπλασιάζονται στο νησί. Και ξαφνικά ο Δεκαπενταύγουστος σε απελευθερώνει.

Τα πανηγύρια την παραμονή της Παναγίας είναι ό,τι πιο αντισυμβατικό μπορείς να ζήσεις, σου αρκεί ένα πλαστικό πιάτο και ένα ψιλοπαγωμένο κουτάκι Amstel. Η λειτουργία το ίδιο απόγευμα της 14ης επίσης, σου αρκεί να ανάψεις ένα κερί σε μια δροσερή εκκλησιά. Για ένα 24ωρο, το καλοκαίρι γίνεται πιο δημοκρατικό, το ζεις όχι με τους τουρίστες που αφήνουν τα καλά τα ευρώ τους, αλλά με τους ντόπιους που τις υπόλοιπες μέρες μπορεί να μην τους δεις να ξεμυτίζουν από τα σπίτια ή τις δουλειές τους.

Τον Δεκαπενταύγουστο η Μαρία, ο Παναγιώτης και η Δέσποινα παίρνουν την εκδίκησή τους από τη Νεφέλη, τον Ορέστη (sorry bro) και τη Λυδία. Τον Δεκαπενταύγουστο οι αδύνατες σπάνε τη δίαιτα και οι γυμνασμένοι ξεχνούν να τρέξουν. Τον Δεκαπενταύγουστο η Ψαρρού δεν είναι η πρωτεύουσα της χώρας και οι γριές της Τήνου γίνονται απλή γραφικότητα όπως οι γάτες στα λευκά σοκάκια. Τον Δεκαπενταύγουστο παίρνεις πίσω το καλοκαίρι που έχασες κάπου στην πορεία. Αυτό είναι το θαύμα της Μεγαλόχαρης. (Οπως και η άρση του απαγορευτικού απόπλου σήμερα).

Λένε ότι ο Δεκαπενταύγουστος είναι το Πάσχα του καλοκαιριού. Υπάρχουν καλοκαίρια που το Πάσχα είναι απλά ο Δεκαπενταύγουστος της άνοιξης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News