Περνάς τη λίμνη της Βουλιαγμένης, πρώτη στροφή, δεύτερη στροφή. Εκεί το βλέπεις από ψηλά. Δεν έχει όνομα. Αλλοι το λένε Λιμανάκι άλλοι Λιμανάκια, ένα είναι πάντως, δεν το χάνεις.

Είναι μια περιποιημένη καντίνα, τίποτα περισσότερο. Με ντεκ πάνω στα βράχια για να στέκονται μερικές καρέκλες και τραπέζια και 2-3 ομπρέλες και επίσης για να μπορείς να απλώσεις μια πετσέτα και να ξαπλώσεις στον ήλιο.

Μια απλή ιδέα, σε ένα τυπικό αττικό σημείο, και ορίστε ποιο είναι το αληθινό hot spot των νοτίων προαστείων.

Το μπαρ λειτουργεί πρωί και βράδυ. Σερβίρει ποτά και κάτι ελαφρύ για φαγητό – του στιλ να τσιμπήσεις κάτι.

Ο κόσμος φοράει μαγιό και χαλαρά ρούχα παραλίας. Εννοείται πως εκεί δεν πατάς το πόδι σου με τακούνια και πλατφόρμες – εκτός αν θέλεις να ρισκάρεις πάρα πολύ ή να εκδικηθείς τον εαυτό σου.

Η μουσική παίζει συνέχεια, καλοκαιρινή σαν να είσαι σε νησί, κάποιες φορές πηγαίνουν συγκροτήματα και κάνουν live – πολύ χύμα, πολύ απλά, πολύ κεφάτα. Πάνω στο κύμα, κυριολεκτικά.

Αυτό το μέρος είναι ό,τι πιο cool μπορώ να σκεφτώ ως κάτοικος του κέντρου για το καλοκαίρι στην Αθήνα. Τώρα μάλιστα που η Αθήνα είναι άδεια, δεν έχει κίνηση και στο μπαρ δεν γίνεται πατείς με πατώ σε, πηγαίνω και νομίζω ότι βρίσκομαι, για παράδειγμα, στην Υδρονέτα (στην Υδρα, κάτω από την πλατεία με τα κανόνια).

Τέλος, η άλλη μεγάλη και ωραία έκπληξη στο Λιμανάκι είναι το νερό. Γαλάζιο, λαμποκοπάει. Βαθύ και δροσερό – λένε ότι κάπως τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης επικοινωνούν με την ομώνυμη λίμνη. Δεν ξέρω θα σας γελάσω. Πάντως το θέμα είναι πως το νερό, εκεί, σ΄εκείνο το σημείο είναι κρύο, σε αντίθεση με το ζεστό στις άλλες παραλίες της Νότιας Αττικής που είναι ρηχές. Ισως γι’ αυτό να μου θυμίζει τόσο νησί – όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όποιον γνωστό μου έχει βρεθεί εκεί.

Αυτή η θάλασσα λοιπόν εκεί κι αυτό το λιτό beach bar με το χαμηλό προφίλ (που δεν έχει καν όνομα) είναι ένα λήμμα στο λεξικό του ελληνικού καλοκαιριού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News