Rockwave, 4 Ιουλίου. Δύο σκηνές, αρκετός κόσμος, πολλή ζέστη και απίστευτο ταρακούνημα είτε σε μέταλ, είτε σε ροκ ρυθμούς. Οι Exarsis ήταν η πρώτη μπάντα που ξεκίνησε την τρίτη ημέρα γιορτής για τα 20 χρόνια του φεστιβάλ. Με πάθος και ένταση και όλα έδειχναν ότι θα είχαμε μια ακόμα πολύ καλή συναυλιακή μέρα. Δυστυχώς η πολιτική προπαγάνδα δεν έλειπε και από αυτήν τη γιορτή της μουσικής.

Ανέβηκαν στη σκηνή οι Exarsis και με στόμφο ξύπνησαν τους πρώτους ζαβλακωμένους από τον ήλιο και την ζέστη. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε μπροστά στη σκηνή και το πάρτι ξεκίνησε. Πολύ καλός ήχος, πολύ καλή και η σκηνική παρουσία. Να πω την αμαρτία μου, πρώτη φορά τους άκουγα ζωντανά. Φεύγουμε γρήγορα και πηγαίνουμε στη δεύτερη σκηνή όπου θα ξεκίναγαν οι Electrical Litany. Αφού ξεπεράσαμε την πολιτική προπαγάνδα, έπαιξαν για περίπου 45 λεπτά και με αραιό κόσμο. Τουλάχιστον στην αρχή. Ο ήχος τους καλός αλλά τίποτα παραπάνω. Μου φάνηκαν λίγοι. Λίγο πριν να τελειώσουν ήδη ο κόσμος μεταφερόταν στην άλλη σκηνή για να ακούσει τους Maplerun. Ο κύριος όγκος είχε βρει θεσούλες κάτω από τα δέντρα και τη σκιά τους. Οι πιο σκληροπυρηνικοί θαυμαστές αδιαφόρησαν για τον καυτό ήλιο και γέμισαν τον χώρο μπροστά από τη σκηνή. Για εμένα ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Μια μπάντα που το δυνατό της σημείο είναι τα live. Απίστευτη σκηνική παρουσία που καταλάβαινες ότι δεν το «έπαιζαν» αλλά το ένιωθαν.

Είχαμε ένα μικρό διάλειμμα λόγω τεχνικών προβλημάτων αλλά λύθηκε γρήγορα και δεν έσπασε το κέφι. Ξανά, μετά το τέλος τους, κατευθυνθήκαμε στη δεύτερη σκηνή όπου άρχιζε ο John Garcia. Και κάπου εδώ η μέρα άρχισε να θυμίζει τις παλιές καλές δόξες του φεστιβάλ σε ό,τι αφορά ξένα συγκροτήματα. Κανένα παράπονο και με τον κόσμο να το διασκεδάζει και πολλές φορές να ακολουθεί τον καλλιτέχνη στο τραγούδι. Μετά το τέλος προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε στη μικρή σκηνή όπου εμφανίζονταν οι Rotting Christ. Μιας και παίζουν το είδος που δεν πολυσυμπαθώ, θα σας πω ότι ο κόσμος είχε αποκλείσει από παντού τον χώρο. Ήταν αδύνατο να πλησιάσεις αλλά με τόσο χοροπηδητό όλοι πέρναγαν καλά. Οπότε χωρίς πολλή σκέψη κατεβήκαμε προς τους Black Rebel Motorcycle Club, για να πιάσουμε μια καλή θέση. Αν τους γνωρίσατε μέσω διαδικτύου (youtybe), ζωντανά είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Από αγαπημένα τραγούδια μέχρι και μικρές αστείες διασκευές που γύριζαν στα δικά τους. Σκοτεινή αισθητική παρουσία και υπέροχοι στίχοι έντυναν τη μουσική τους. Προκάλεσαν αρκετά χαμόγελα και πλέον το κοινό ήταν έτοιμο για τους δύο μεγάλους της ημέρας, Judas Priest και Prodigy. Στις 21.30 ο Rob Halford των Judas Priest ξεκίνησε να τραγουδά με τον πάρα πολύ ορεξάτο Richie Faulkner στην κιθάρα, ο οποίος δεν σταμάτησε να μιλάει με το κοινό και να το παροτρύνει να συμμετέχει. Και ο κόσμος δεν είπε όχι. Ο Halford εμφανίστηκε με τα αγαπημένα του ρούχα εμφάνισης, λες και δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από τις πρώτες τους συναυλίες. ¨Επαιξαν νέα τραγούδια αλλά και παλιά αγαπημένα με το κοινό να ξεσηκώνεται και να φωνάζει «Είναι τρελός ο καραφλός». Προς τιμήν τους, βγήκανε και στα δύο encore τελειώνοντας με τα τραγούδια «Painkiller», «The Hellion» και «Living After Midnight».

H γιορτή δεν είχε τελειώσει. Μέχρι τις έντεκα και μισή περιμέναμε στη μεγάλη σκηνή να εμφανιστούν οι Prodigy. Το πάρτι ξεκίνησε και δεν τελείωσε ακόμα και μετά το encore καθώς ο κόσμος δεν ήθελε να φύγει. Ένα τεράστιο πάρτι με τον κόσμο απλά να χορεύει και να χοροπηδάει σχεδόν ασταμάτητα. Η επικοινωνία τους με το κοινό συνεχής ενώ κατέβηκαν και τρεις φορές για να χαιρετήσουν τους θαυμαστές τους. Το σόου που προσέφεραν, υπέροχο. Με το φαντασμαγορικό light show, τις τριπαρισμένες, εκκωφαντικές μελωδίες, με τα μπάσα να είναι στο τέρμα, ατέλειωτος χορός τόσο από αυτούς όσο και από κοινό, καπνογόνα, και τρέλα ήταν οι οδηγοί των Keith Flint και Maxim Reality πάνω στη σκηνή.

Αλλή μια υπέροχη γιορτή της μουσικής. 

*Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP. 

Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News