Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ γέννησε τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα αγροτικής διαφθοράς που γνώρισε ποτέ η ελληνική κοινωνία. Ο Γιώργος Ξυλούρης, ο γνωστός πια «Φραπές», και η Σεμερτζίδου, η «αγρότισσα με τη Ferrari», έγιναν τηλεοπτικό σήριαλ, πολιτικός πυροκροτητής για εξεγέρσεις και κοινωνικό άλλοθι για την οργή. Στο όνομά τους στήθηκαν μπλόκα, εκτοξεύτηκαν καταγγελίες, βαφτίστηκε ολόκληρος ο αγροτικός κόσμος ως θύμα μιας μικρής αλλά προκλητικής μειοψηφίας.

Η κοινωνία πείστηκε –και όχι άδικα– ότι κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν ένα σύστημα επιδοτήσεων εις βάρος των πολλών. Οι αγρότες εξοργίστηκαν, ξεσηκώθηκαν, κατέβηκαν στους δρόμους. Το αφήγημα ήταν καθαρό: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι».

Μόνο που αυτή η καθαρότητα κράτησε όσο δεν άγγιζε τους «δικούς μας».

Διότι όταν τις τελευταίες ημέρες δεσμεύονται οι τραπεζικοί λογαριασμοί δύο ενεργών αγροτοσυνδικαλιστών από τα μπλόκα των Μαλγάρων, του Γιώργου Μπότα και του Κώστα Ανεστίδη, η αντίδραση δεν είναι οργή. Είναι σιωπή. Κάλυψη. Ασυλία. Οταν οι υπόλοιποι αγροτοσυνδικαλιστές ερωτώνται γι’ αυτούς, κάνουν τα κορόιδα. Αρχίζουν τα «ναι μεν, αλλά», τα «να το ερευνήσουμε πρώτα πριν εκφράσουμε γνώμη», προσθέτουν στο τέλος κι ένα «ύποπτος ο χρόνος της αποκάλυψης».

Κι όμως, το αδίκημα είναι πανομοιότυπο. Οι ίδιες πρακτικές, οι ίδιες επιδοτήσεις, τα ίδια χαρτιά που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Οπερ, η διαφορά δεν βρίσκεται στη φύση της πράξης, αλλά στη θέση του προσώπου μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Ο Φραπές και η Σεμερτζίδου ήταν ιδανικοί «κακοί». Είχαν σχέσεις με το κυβερνών κόμμα. Δεν συμμετείχαν στον αγώνα. Δεν έκλειναν δρόμους. Δεν πίεζαν κυβερνήσεις. Άρα μπορούσαν να καούν χωρίς κόστος.

Οι Μπότας και Ανεστίδης, αντίθετα, είναι μέρος των μπλόκων. Μέρος της σύγκρουσης με την κυβέρνηση. Λάβροι εμφανίζονταν κάθε μέρα υπέρ της κάθαρσης στις τηλεοπτικές τους συνδέσεις από τα μπλόκα. Και γι’ αυτό μετατρέπονται αυτομάτως από υπόλογοι σε «διωκόμενους», από ελεγχόμενοι σε «θύματα». Το μπλόκο λειτουργεί ως πλυντήριο. Η κινητοποίηση ως πιστοποιητικό ηθικής νομιμοφροσύνης.

Εδώ ακριβώς τελειώνει ο συνδικαλισμός και αρχίζει η πολιτική εργαλειοποίηση. Οταν το ίδιο αδίκημα καταδικάζεται ή αποσιωπάται ανάλογα με το αν ο ελεγχόμενος είναι «μαζί μας» ή «απέναντι», τότε τα μπλόκα παύουν να είναι αγώνας και γίνονται μηχανισμός πίεσης. Όχι για λύσεις, αλλά για φθορά.

Η επίμονη άρνηση διαλόγου, η απόλυτη σκλήρυνση της στάσης, η επιλεκτική ευαισθησία μπορεί να πλήττουν την κυβέρνηση διότι η κοινωνία ταλαιπωρείται, αλλά πλήττουν τον ίδιο και τον αγροτικό κόσμο. Διότι το μήνυμα που εκπέμπεται είναι ωμό: δεν έχει σημασία τι έκανες, αλλά πού στέκεσαι.

Και αυτό δεν είναι αγώνας. Είναι υποκρισία με τρακτέρ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News