Η πυρακτωμένη ανάσα του καλοκαιριού σπρώχνει στις παραλίες στρατιές υπερθερμασμένων Αθηναίων, που καταφεύγουν στον συνδυασμό ομπρέλας δίπλα στην καυτή άμμο και βουτιάς στη θαλάσσια-ανθρωπόσουπα, μήπως και δροσιστούν. Κάποιοι άλλοι, όμως, αποφεύγοντας τον συνωστισμό στις καυτές πλαζ, προτιμούν ένα ανοιχτό δημόσιο κολυμβητήριο, από τα λίγα του λεκανοπεδίου. Εκεί μπορούν να κολυμπήσουν οι περιστασιακοί μαζί με τους σταθερούς επισκέπτες.

Ενας τέτοιος δημόσιος χώρος με επίκεντρο μια δροσερή πισίνα εξασφαλίζει ανακούφιση από την καλοκαιρινή ζέστη, μαζί με την απόλαυση και τις ευεργετικές επιδράσεις που προσφέρει η ερασιτεχνική αθλητική κολύμβηση. Πράγματι, εφόσον λειτουργεί εύρυθμα, βοηθά όσους αθλούνται ερασιτεχνικά, στον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο τους να χαλαρώσουν σωματικά, να συγκεντρωθούν στον στόχο τους, δηλαδή τη βελτίωση στο κολύμπι, ακόμα και να εκτονωθούν και να αναβαθμιστούν συναισθηματικά.

Παράλληλα, αν το κολυμβητήριο βρίσκεται σε κάποιο ευχάριστο υπαίθριο τοπίο, χαρίζει στους κολυμβητές και αισθητική απόλαυση, μέσα από τις φυσικές ομορφιές, και αξιοπρόσεκτα ερεθίσματα. Σε τέτοιες ιδανικές περιπτώσεις επικρατεί εδώ μια κανονικότητα η οποία φαίνεται «φυσική», ενώ βασίζεται σε εύλογους κανόνες συμπεριφοράς, αλλά και σε πολιτισμένους τρόπους επικοινωνίας μεταξύ όσων συγκεντρώνονται στον ίδιο χώρο.

Ωστόσο, μια τέτοια αξιοθαύμαστη ισορροπία δεν παραμένει ακλόνητη. Κάποιοι επιστρατεύουν τον εκρηκτικό αυθορμητισμό και τον υπερτροφικό εγωκεντρισμό τους ώστε να μετατρέπουν την πισίνα σε υδάτινο πεδίο μάχης για όσους αγωνίζονται να κολυμπήσουν κανονικά. Τέτοιοι ανατροπείς παραμονεύουν μέσα στα δροσερά νερά της πισίνας ή ίσως ετοιμάζονται στα αποδυτήρια. Θα τους συναντήσετε; Μεγάλη ατυχία!

Η ιδανική πισίνα μέσα από τα μάτια μιας κολυμβήτριας

Ας αντιληφθούμε ένα τέτοιο ιδανικό κολυμβητήριο μέσα από τα μάτια και το σώμα μια κολυμβήτριας, η οποία βασίζεται στην κανονική λειτουργία του, καθώς το επισκέπτεται με σταθερή συχνότητα όλον τον χρόνο και, βέβαια, μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Αυτή έρχεται πάντα εδώ βιαστικά, καθώς διαθέτει μετρημένη ώρα, με σκοπό να κολυμπήσει για τακτική εξάσκηση. Παρά τη βιασύνη της, πάντα παρατηρεί το δυναμικό περιβάλλον και τις συμπεριφορές και ρουτίνες των ατόμων που συχνάζουν εκεί, συχνά διασκεδάζοντας με τα μικροσυμβάντα που προκύπτουν από την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, συνήθως ξένους μεταξύ τους, αλλά με έναν κοινό στόχο: το ανεμπόδιστο κολύμπι.

Πολλές ευχάριστες λεπτομέρειες τραβούν την προσοχή της και αποτυπώνονται στη μνήμη της ως βιώματα που εμφανίζονται αποκλειστικά στον μεταιχμιακό χώρο του κολυμβητηρίου. Η αδιατάρακτη ρουτίνα –που επικρατεί συνήθως, παρά τις ετερόκλητες  παρουσίες– τροφοδοτεί την εμπιστοσύνη της στην οργάνωση του κολυμβητηρίου. Αυτή η εμπιστοσύνη την κάνει συχνά να κολυμπά ασυνείδητα. Διασχίζοντας την  πισίνα ανεμπόδιστα ατενίζει τον ουρανό –ακόμα και βαριά συννεφιασμένο τον χειμώνα– και συνάμα αδιαφορεί για τον παγωμένο άνεμο ή τον πυρακτωμένο ήλιο, επειδή το νερό διατηρεί πάντα την κατάλληλη θερμοκρασία.

Σε κανονικές συνθήκες τής αρέσει η ποικιλομορφία που επικρατεί στην πισίνα. Ο καθένας –αν δεν ελέγχεται από κάποιον προπονητή– ακολουθεί άνετα το πρόγραμμά του, χωρίς το άγχος ότι κρίνεται για το στιλ και τις επιδόσεις του. Ο καθένας έχει την άνεση να κολυμπά είτε χρονομετρημένα είτε άχρονα, είτε δεξιοτεχνικά είτε αδέξια, μέσα σε ασφαλές –ως προς την υγιεινή– νερό, χωρίς κίνδυνο να τραυματιστεί από άστοχες κινήσεις των άλλων, ενώ μεριμνά να μην τους ενοχλεί.

Η κολυμβήτρια εκτιμά μια τέτοια δυναμική ηρεμία, καθώς αυτή τής εξασφαλίζει την υπνωτιστική ροή και τον διαλογιστικό ρυθμό όταν κολυμπά απερίσπαστη –στοιχεία που συνδυάζονται με την πλαστικότητα των κινήσεων. Ολα αυτά τα βιώνει η ίδια πιο έντονα χάρη στην ευεξία που της προσφέρει το νερό. Αυτό ενεργοποιεί –με τους ήχους, την πίεση, τις ταλαντώσεις του, τις αναλαμπές και τα παιχνίδια του φωτός– όλες τις αισθήσεις της, ιδίως την αφή, την ακοή και, φυσικά, την όραση.

Επιπλέον, της αρέσει που μόλις βουτά στο νερό γίνεται η «καμία». Οι κολυμβητές μαζί με τα ρούχα τους ξεφορτώνονται και την προσωπική ταυτότητά τους. Για όσο τουλάχιστον παραμένουν μέσα στην πισίνα, εξισώνονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα από την κοινωνική και εθνική προέλευση, την ηλικία, το φύλο και την εμφάνιση. Εξάλλου, όποτε η κολυμβήτρια προτιμά τη μοναχική εξάσκηση, μπορεί να συγκεντρωθεί αποκλειστικά στο κολύμπι, αποφεύγοντας να βλέπει και να ακούει τα ανεπιθύμητα.

Τη διασκεδάζει το γεγονός ότι όλα τα κολυμβητικά όντα μιας πισίνας μεταμορφώνονται σε υβριδικά πλάσματα, μη αναγνωρίσιμα, καθώς τα γυαλιά και τα σκουφάκια κρύβουν τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Μέσα από τα γυαλιά της τους βλέπει παραμορφωμένα ως εξωγήινες μασκοφόρες μορφές, έτσι όπως παρατηρούν κάθε τόσο τα βιομετρικά ρολόγια τους για να μετρούν τις κολυμβητικές επιδόσεις τους, ενώ κάποιες στιγμές αφήνονται στη ροή των κινήσεών τους και χάνονται στο προσωπικό υγρό σύμπαν τους.

Οι αγορευτές της πισίνας

Εκτός, όμως, από τους αποκλειστικούς κολυμβητές, υπάρχουν και οι αγορευτές της πισίνας, που είναι μεταμφιεσμένοι σε κολυμβητές. Τα ομιλητικά κεφάλια των τελευταίων παραμένουν σταθερά στην επιφάνεια του νερού, ενώ η προσοχή τους αγκιστρώνεται στον γήινο κοινό κόσμο τους. Σε αντίθεση με την ελαφρότητα που δίνει στα σώματά τους η άνωση του νερού, τα θέματα που τους  απασχολούν είναι «βαριά». Οταν τα αναλύουν, δίνουν «θεματική» διάσταση στις διαδρομές όπου συχνάζουν.

Οποτε η κολυμβήτρια  ακούει άθελά της τέτοιες συζητήσεις, η «βαρύτητά» τους σαν να την τραβά προς τον πάτο: ανίατες αρρώστιες, επικίνδυνες εγχειρήσεις γνωστών και φίλων, θάνατοι, παρενέργειες φαρμάκων, ρυτίδες, περιττά κιλά και οτιδήποτε αφορά τη φθαρτότητα του σώματος. Συχνά, επίσης, γίνεται λόγος καταμεσής σε μια τέτοια «θεματική» διαδρομή και για άλλα δεινά, όπως για χωρισμούς, παρεξηγήσεις, καυγάδες, βία, χρεωκοπίες, διαζύγια και διεφθαρμένους πολιτικούς.

Καθώς οι πισιν-αγορευτές συνομιλούν, γελάνε και σχολιάζουν ακατάπαυστα, παραμένουν στάσιμοι, σαλεύοντας τα μέλη τους μηχανικά, ή περιφέρονται εξαιρετικά αργά, με λικνιστικές κινήσεις ψαριών σε ενυδρείο. Το νερό φαίνεται να τους κρατά μέσα του σαν ενωτική μήτρα. Αναπόφευκτα απορροφούν πολύ χλώριο λόγω των χρονοβόρων συζητήσεων, αλλά τα πνεύματά τους δεν οξύνονται. Το νερό τούς κατευνάζει. Οπως λέει και το παλιό τραγούδι του Holger Czukay, του πρώην μπασίστα των CAN, πρωτοπόρων του γερμανικού Krautrock, αυτοί παραμένουν σε κάθε περίπτωση «cool in the pool».

Πισίνα μετ’ εμποδίων

Υπάρχουν όμως και ανάποδες μέρες. Και τότε, μια σειρά από ενοχλητικές λεπτομέρειες χαλάει την αβίαστη ρουτίνα της κολύμβησης, μαζί με τη διάθεσή της κολυμβήτριας.

Καθώς ετοιμάζεται, μια τέτοια μέρα, η κολυμβήτρια παρατηρεί πως κάποια μπαίνει ξυπόλητη στην τουαλέτα και ύστερα κατευθύνεται στην πισίνα χωρίς σαγιονάρες και χωρίς να έχει ξεπλύνει τα πόδια της. Την ίδια στιγμή, κάποια άλλη αποφεύγει επιδεικτικά το προκαταρκτικό ντους, αδιαφορώντας για τον γραπτό  κανόνα. Η κολυμβήτρια δεν μπορεί να αδιαφορήσει. Μετά βίας προφταίνει στην έξοδο προς την πισίνα τη δεύτερη άπλυτη και, όταν της επισημαίνει την παράλειψή της, παίρνει την αποστομωτική απάντηση: «Δεν πλύθηκα γιατί έτσι εξοικονομώ νερό. Λειψυδρία έχουμε! Εξάλλου τόσο χλώριο βάζουν στην πισίνα».

Κανείς από το προσωπικό-παρατηρητές που κάθονται κοντά στην πισίνα κουβεντιάζοντας ανέμελα δεν προσέχει τις δύο «εξοικονομήτριες» νερού. Το άπλυτο σώμα και εκείνο με τα λερωμένα πόδια βυθίζονται στην πισίνα ηδονικά. Τέτοια εξοικονόμηση νερού καταπολεμά σίγουρα τη λειψυδρία. Παραφράζοντας τη Μαρία Αντουανέτα, η κολυμβήτρια μονολογεί σαρκαστικά: «Αν δεν έχουμε νερό, ας χρησιμοποιήσουμε χλώριο!»

Στη συνέχεια η κολυμβήτρια δυσκολεύεται να διαλέξει μια διαδρομή για άνετο κολύμπι. Ολες είναι προβληματικά γεμάτες με περιστασιακούς επισκέπτες. Τελικά επιλέγει μια διαδρομή που της φαίνεται ελαφρώς ανετότερη. Καθώς προθερμαίνεται κολυμπώντας ύπτια, πέφτει πάνω σε κάτι σκληρό, που τη χτυπά στο κεφάλι προειδοποιητικά. Κάποιες πρόσχαρες γυναικείες φωνές την καθησυχάζουν. Ωστόσο τα τρία σώματα των κοινωνικότατων σειρήνων δεν αποτραβιούνται ώστε να την αφήσουν να τις προσπεράσει. Οι τρεις τους κολυμπούν δίπλα-δίπλα, δημιουργώντας ένα αργοκίνητο σωματοφράγμα σε όλο το πλάτος της διαδρομής.

Η μπλοκαρισμένη κολυμβήτρια δεν μπορεί καν να τις πλησιάσει, γιατί έχουν πάρει αμυντικά μέτρα για κάτι τέτοιο, δηλαδή φορούν τεράστια  βατραχοπέδιλα θάλασσας, εντελώς ακατάλληλα για πισίνα, αλλά ιδανικά για να χτυπάνε πλαταγίζοντας τα ανεπιθύμητα σώματα. Δεν μπορεί ούτε να τις χωρίσει, γιατί κολυμπούν πάντα παρέα οι τρεις τους, όπως της εξηγούν θρασύτατα. Υστερα την αγνοούν, συνεχίζοντας την κουβέντα τους για τον καιρό, τις τιμές των ξενοδοχείων στα νησιά κ.λπ. «Δεν έχω το κινητό να σου έδειχνα το βίντεο με την πισίνα του ξενοδοχείου – τόσο πήχτρα!», λέει η μία στις άλλες. Ευτυχώς, ακόμα  δεν έχουν βγει τα κινητά πισίνας.

Αναγκαστικά, η κολυμβήτρια μπαίνει στη διαδρομή 6, όπως συνηθίζει, αλλά σήμερα το κολύμπι σε αυτήν αποτελεί κατόρθωμα. Διαρκώς συναντά μπροστά της κάποια επιπλέοντα όντα, τα οποία δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τι τρέχει γύρω τους. Αυθόρμητα τα ονομάζει «υδρο-ζόμπι». Αυτά κολυμπούν καταμεσής στη διαδρομή, ώσπου μένουν απρόσμενα ακίνητα, σαν αναίσθητα. Ωστόσο, όταν η κολυμβήτρια επιχειρεί να τα προσπεράσει, τα υδρο-ζόμπι πετάγονται δημιουργώντας κυματάκια, σαν να ξαναγεννιούνται μέσα από τους αφρούς, ενώ ορμάνε ακάθεκτα μπροστά, μέχρι να κυριευτούν από τη νωχέλεια, επιστρέφοντας στο αρχικό ληθαργικό μοτίβο.

Εκείνη προσπαθεί να τους μιλήσει, ώστε να διαπραγματευτεί το ζήτημα του αμοιβαίου συντονισμού. Δεν την ακούνε, ούτε φαίνεται πως αντιλαμβάνονται την παρουσία της. Προσπαθεί να μην κάνει διακρίσεις εις βάρος τους. Φυσικά, τα αλλόκοτα πλατσουρίσματα –όπως και τα «αλλόκοτα περπατήματα» των Μόντι Πάιθον– αποτελούν  μέρος της ζωής, αλλά γιατί να της τύχουν σήμερα στην πισίνα;

Προτού καν διανύσει ένα μέτρο,  δέχεται ένα δυνατό  χτύπημα στον αριστερό καρπό της από ένα χέρι δυνατό σαν σιδερένιο. Επιβραδύνει, καθώς το χέρι της μουδιάζει, και τότε τρώει ένα δεύτερο, πολύ πιο οδυνηρό χτύπημα, αυτή τη φορά στα δάχτυλα του αριστερού ποδιού, από κάτι σκληρό και πλαστικό. Εντοπίζει στη διπλανή διαδρομή τον σιδεροχέρη. Πρόκειται σίγουρα για επαγγελματία αθλητή, ο οποίος διασχίζει το νερό όπως μια σύνθεση πισινοσκυλόψαρου και κολυμβητικού ρομπότ. Εξαλλος στρέφει το κεφάλι προς τη διπλοχτυπημένη κολυμβήτρια και της φωνάζει αλαζονικά σείοντας τη συντριπτική γροθιά του: «Ε! Πιο σιγά! Κολυμπάς  χάλια!» και ύστερα επιταχύνει.

Στο διάβα του τσακίζει όποιον προσπερνά στη διαδρομή στα δεξιά του, εδώ όπου η πονεμένη κολυμβήτρια αγωνίζεται μάταια να συνεχίσει. Κολυμπώντας και πάλι ύπτια, δέχεται καταπρόσωπο τους αφρούς από το δαιμονισμένο χτύπημα ποδιών μιας βατραχοπεδιλοφορούσας, η οποία την προσπερνά θριαμβευτικά. Καταπίνει άθελά της χλωριωμένο νερό και ξεροβήχει.

Διαδοχικά, τρώει αρκετά ακόμα χτυπήματα, συχνά από εξαρτήματα μυϊκής ενδυνάμωσης. Καταπίνει πολύ νερό από τα παλιρροιακά βατραχοπεδιλοκύματα, ενώ εισπράττει άδικες και εξοργιστικές επιπλήξεις για λάθη που δεν έκανε, αλλά ποτέ δεν ακούει κάποια απολογία ή συγνώμη για τα χτυπήματα. Κάθε τόσο συναντά ανθρωποσώματα – εμπόδια που διασχίζουν το νερό ακάθεκτα, με έναν και μοναδικό σκοπό: να επιβάλουν τα τεράστια εγώ τους στη διαδρομή την οποία επέλεξαν για να κυριαρχήσουν, καταστρέφοντας την ευχαρίστηση και την ηρεμία των άτυχων συν-κολυμβητών τους.

Προτού καν ολοκληρώσει την ώρα που συνήθως αφιερώνει στο κολύμπι, η κολυμβήτρια αισθάνεται καταπονημένη. Η διάθεσή της να συνεχίσει την εγκαταλείπει μαζί με το χιούμορ της.

Στα ντους μια γυναίκα στέκεται πολλή ώρα με εκστατικό ύφος κάτω από έναν καταρράκτη νερού. Απτόητη η κολυμβήτρια της παρατηρεί: «Μην ξοδεύετε έτσι το νερό! Λειψυδρία έχουμε». Η απάντηση την αφήνει άναυδη: «Τι σε νοιάζει εσένα; Μήπως το πληρώνεις; Τζάμπα είναι το νερό εδώ. Στο σπίτι κάνω οικονομία, γι’ αυτό και εδώ δικαιούμαι να το ξοδέψω».

Αποχωρώντας η κολυμβήτρια διαπιστώνει πόσο εύκολα μια ειδυλλιακή πισίνα για ελεύθερους αλλά και αυτοελεγχόμενους κολυμβητές μπορεί να μεταμορφωθεί, από έναν ισορροπημένα ζωντανό δημόσιο χώρο, σε μια μεγάλη γυάλα όπου παραδέρνουν εγκλωβισμένα κάποια ασύδοτα ανθρωπόψαρα, τα οποία αγωνίζονται να καταλάβουν όλον τον διαθέσιμο χώρο προκαλώντας κύματα απώθησης και μια υδροτοξική ατμόσφαιρα.

Ευτυχώς, αυτή η εφιαλτική μεταμόρφωση δεν πραγματοποιείται κάθε φορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News