Ήταν θετικό, ζωντανό κι ήταν για πρώτη φορά ενδιαφέρον. Μίλησαν, συζήτησαν, διαφώνησαν και χαμογέλασαν. Ακόμη κι όταν οι ανόητοι της ΕΡΤ ψήλωναν τον Αλέξη Τσίπρα ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κόνταινε και ο Τσίπρας γέλαγε.

Έδειξε πόσο συντηρητικοί, άτολμοι είναι οι «ιθύνοντες». Χρειάστηκε 5 χρόνια κοσμογονία και το φιάσκο της προηγούμενης εβδομάδας για να γίνει το αυτονόητο. Να βγάλουν τον κορσέ του φορμαλισμού από τους πολιτικούς και να τους αφήσουν να φερθούν σαν άνθρωποι.

Το αντιμνημόνιο πέθανε. Δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί διαγκωνίζονταν για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή του 3ου Μνημονίου. Φανερά, ξεκάθαρα, ο δρόμος ευρύτερων συναινέσεων έχει ανοίξει.

Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πια κινηματική ορμή. Δεν συνεγείρει, δεν παραπέμπει, δεν πείθει. Η υπογραφή του Ιουλίου είναι βαριά, τα πεπραγμένα ακυρώνουν τα λόγια. Ο εύγλωττος Τσίπρας όταν μιλά για νίκες που πέτυχε, ανοίγει γκρεμό με το κοινό αίσθημα.

Χρειάζεται στο «παραμύθι» έναν καινούργιο «δράκο».

Με τον Μεϊμαράκη η Δεξιά δεν υποκρίνεται. Και δεν αλλάζει. Κουβέντα για θεσμούς, για κομματικό κράτος, για ανομήματα πρόσφατης διακυβέρνησης.

Η Ελλάδα μίκρυνε σε Μνημόνιο. Προσφυγικό, ανασυγκρότηση, γεωπολιτική και προοπτική απουσίασαν ασύμμετρα. Εξωτερική πολιτική ήταν η ενότητα, Μνημόνιο απαντούσαν.

Ο Μεϊμαράκης ζητά ψήφο γιατί ο Τσίπρας τα έκανε θάλασσα. Τόσο θάλασσα ώστε να σκεπάζει τις ανεπάρκειες της ΝΔ.

Ο Τσίπρας ζητά ψήφο γιατί η ΝΔ είναι παλιό, κακό σύστημα. Τόσο κακό ώστε να σκεπάζει το εφιαλτικό του επτάμηνο.

Έτσι ο καθένας κρύβεται πίσω από τον άλλο. Ίσως γι αυτό η ΕΡΤ τους έδειχνε στο ίδιο μπόι.

Το πιο ανούσιο κομμάτι ήταν το δίλεπτο στο τέλος όπου μίλησαν για το όραμά του ο καθένας. Λόγια χωρίς έμπνευση, χωρίς ελπίδα. Τίποτα νέο, έστω ένας λεκτικός υπαινιγμός φρεσκάδας.

Κι έτσι η θετική έκπληξη της «πρώτη φορά συζήτηση» έμεινε μισή, γιατί συγκίνηση, προσχώρηση σε ιδέες και ταύτιση με όραμα δεν υπήρξε καμία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News