Είναι μια παράξενη νύχτα στη Μαδρίτη. Εχουν περάσει σχεδόν έντεκα ώρες από την τελευταία φορά που είχαμε ρεύμα στο σπίτι ή σήμα στο κινητό και πλέον ο θόρυβος της πόλης έχει καταλαγιάσει. Οι μόνοι ήχοι που ακούω σποραδικά από το παράθυρό μου είναι μια σειρήνα μακρινή, μερικά αραιά κορναρίσματα και σκάρτοι ψίθυροι. Και ένα ελικόπτερο που γυροφέρνει κάθε ώρα πάνω από τα κεφάλια μας για μερικά δευτερόλεπτα. 

Τις πρώτες ώρες του black out οι Madrileños ξεχύθηκαν στους δρόμους, στα πάρκα, στα παγκάκια, στα μπαρ, στα εστιατόρια. Tα κεντρικά σημεία της πόλης γέμισαν πολύ γρήγορα με αστυνομία, και τα λεωφορεία ξεχείλισαν από κόσμο που προσπαθούσε να επιστρέψει σπίτι του πρωτού εγκλωβιστεί σ ’ένα ατέρμονο μποτιλιάρισμα. Παρόλα αυτά, παρά το γεγονός ότι ξαφνικά ολόκληρη η χώρα βρέθηκε αποσυνδεδεμένη, χωρίς ρεύμα, χωρίς φανάρια, δίχως τρένα, μετρό, δίχως δίκτυο ή διαδίκτυο, αποκομμένη από τις ειδήσεις και τις εξελίξεις, στα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου δεν διέκρινα πανικό. 

Στη γειτονιά μας οι φούρνοι, τα μανάβικα, τα παγωτατζίδικα και τα ψιλικατζίδικα γέμισαν με ουρές από κόσμο καθώς τα σουπερ-μάρκετ άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Ούτως ή άλλως οι περισσότεροι πελάτες δεν διέθεταν μετρητά και οι συναλλαγές με κάρτα είχαν σταματήσει να λειτουργούν στα περισσότερα μαγαζιά. Κάποιοι -λίγοι- άρχισαν να αγοράζουν στοίβες από χαρτί τουαλέτας, αναβιώνοντας το τραύμα της περιόδου του lockdown. Αλλοι, εκμεταλλεύτηκαν την απρόσμενη αυτή «αργία» για να απολαύσουν μια από τις πρώτες ηλιόλουστες μέρες μετά από δύο μήνες συνεχόμενης βροχής.

Μπορεί οι κουζίνες στα μπαρ και στα εστιατόρια να αδυνατούσαν να σερβίρουν τις συνηθισμένες λιχουδιές τους αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους κατοίκους της πόλης από το να απολαύσουν τη δροσερή τους μπύρα/κρασί/βερμούτ στα ατελείωτα τραπεζοκαθίσματα που διακοσμούν τα πεζοδρόμια της Μαδρίτης. Γιατί να κάτσεις σπίτι άλλωστε όταν δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα εκεί;

«Τα τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει κορονοϊό, τη Φιλομένα (ο μεγάλος χιονιάς που κάλυψε την πόλη τον Ιανουάριο του 2021), τις πρόσφατες καταστροφικές πλημμύρες από τη DANA και τώρα αυτό» παρατηρούσαν με απορία οι ντόπιοι στα δεκάδες πηγαδάκια που είχαν στηθεί στα πεζοδρόμια, στους δρόμους και στις παιδικές χαρές της περιοχής.

Ενστικτωδώς, οι Madrileños ξέρουν ότι η γκρίνια και η μεμψιμοιρία δεν θα τους βοηθήσει. Αυτό που θα βοηθήσει μια τέτοια παράξενη ημέρα είναι να είναι κοντά στο συνάνθρωπό τους, στην οικογένειά τους, στους ηλικιωμένους γείτονές τους που δεν μπορούν να κατέβουν δύο και τρείς ορόφους, στους συναδέλφους από τη δουλειά που πρέπει να πάρουν το τρένο να επιστρέψουν σπίτι τους και έχουν εγκλωβιστεί στην πόλη. Και αυτό έκαναν. 

Ετσι από τις 12.33 το μεσημέρι, όταν έπεσε το ρεύμα και κατέρρευσαν τα τηλεφωνικά δίκτυα η Μαδρίτη μετατράπηκε σε ένα μικρό μεσαιωνικό χωριό. Ολες οι πόρτες εισόδου των πολυκατοικιών παρέμεναν διάπλατα ανοιχτές μια και τα κουδούνια δε δούλευαν. Μέσα στα κτίρια έβλεπες να έρχεται ο ένας γείτονας μετά τον άλλο για να προσφέρουν βοήθεια στους ηλικιωμένους ενοίκους/ιδιοκτήτες. «Εχουμε κεριά, μπαταρίες, φακούς και σάντουιτς. Ό,τι θέλετε χτυπήστε μας την πόρτα».

Το ίδιο και στο δρόμο. Φίλοι και γνωστοί σταματούν για να αγκαλιαστούν, να ανταλλάξουν δύο κουβέντες, να προσφέρουν ό,τι χρήσιμο διέθετε ο καθένας και κυρίως για να ανταλλάξουν πληροφορίες γιατί κανείς δεν ξέρει τίποτα. «Μπορείτε να φορτίσετε το κινητό σας στο αυτοκίνητο αν θέλετε» προσφέρει ένας φίλος. 

Ενας άλλος καταφτάνει με το τρανζιστοράκι του, ίσως η μοναδική πηγή πληροφοριών που διαθέτουμε. Μαζευόμαστε γύρω του και προσπαθούμε να ακούσουμε τις σκάρτες πληροφορίες που μεταδίδουν. Πλέον στα μπαράκια και στα μικρομάγαζα της περιοχής μπορείς πια να αγοράσεις τα απαραίτητα ρεφενέ, μέχρι να μπορέσεις να βγάλεις μετρητά από την τράπεζα ξανά. 

Οι μόνοι απελπισμένοι, οι έφηβοι της πόλης με τα άχρηστα πλέον κινητά τους στο χέρι, αραδιασμένοι σαν ξεφούσκωτοι σάκοι στα παγκάκια και στα πεζοδρόμια της πόλης, μια γενιά «terminally online» σε εξαναγκαστική αποτοξίνωση. 

Καθώς αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι, ο κόσμος δεν υποχωρεί. Οι νεότεροι θα περιμένουν την «ανάσταση» στα πεζοδρόμια και στα μπαράκια που έχουν απομείνει ανοιχτά. Οι υπόλοιποι  αρχίζουμε να πηγαίνουμε σπίτια μας, για να περιμένουμε πια υπό το φως των κεριών κανένα νέο.

23.03: το ρεύμα επιστρέφει, τα τηλέφωνα ακόμα όχι. Από το μισάνοιχτο παράθυρο αρχίζω να ακούω κραυγές χαράς και χειροκροτήματα. Μια παράξενη ευφορία με πλημμυρίζει.  Τόσο ενθουσιασμό δεν έχω ξανανιώσει για μια αναμμένη λάμπα. Αύριο πρωί πρωί θα πάω όμως να πάρω τουλάχιστον ένα τρανζιστοράκι, μερικές μπαταρίες και κεριά.

Ζούμε σε ένα νέο γενναίο κόσμο που τίποτα δεν είναι δεδομένο, ακόμα και τα αυτονόητα για μια ευρωπαϊκή χώρα το 2025. 

---

*Η Μυρτώ Πολυμίλη είναι δημοσιογράφος, ζει μόνιμα στη Μαδρίτη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News