Αρχιδοσούρτης, αυτοδημιούργητη λέξη που παραπέμπει στο είδος που θεωρεί ότι τα έχει τόσο βαριά που σέρνονται στο έδαφος. Ο αγριεμένος, ο «βγες έξω να λογαριαστούμε», και πάντα στο τέλος ο «Ναι μεν, αλλά…». Αυτός που ποτέ δεν αντέχει την ευθύνη, τής όποιας πράξης του, ακέραια. Τόσο θλιβερός διαχρονικά ρολάκος. Γιατί, περιέργως, ο εν λόγω πάντα γίνεται «λαγός» σε όποια αυτόφωρη διαδικασία. Εμφανίζεται πάντα μεταχρονολογημένος, μερικώς μετανοιωμένος, αφού έχει αρλουμπολογήσει όσο δεν πάει περισσότερο. Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε κάτι ανάλογο προσφάτως, όσο και παλαιότερα.

«Αφαντος» έγραφαν τα Μέσα. Πέρασε το αυτόφωρο εμφανίστηκε. Στην τωρινή περίπτωση ο ανήλικος-ενήλικας εμφανίστηκε, κυρίως για να μας δείξει-αποδείξει και την τραγική αγραμματοσύνη του. Μελετήστε τον ειρμό σκέψης όπως τον μεταφέρει μέσα από τον λόγο του, σίγουρος ότι μας πείθει, μας τουμπάρει.

Ποιος; Ένας, εν προκειμένω, ευρωβουλευτής που ο λόγος είναι το πλέον σημαντικό εργαλείο του λειτουργήματός του: «Καθόμουν σε μια πολυθρόνα και κάποια στιγμή ένοιωσα κάποιος να με παρασύρει». Σώπα ρε φίλε! «τόσο πολύ που μου φάνηκε επιτηδευμένο και σήκωσα το κεφάλι μου και εκεί που πήγαινε να με παρασύρει του λέω ζήτα συγγνώμη και πέρνα»… Το ρήμα που χρησιμοποιεί ο 1,90 ύψος: «παρασύρει»… Τι είσαι, ρε φίλε, φύλλο που σε παρασύρει ο αέρας; Και συνεχίζει «και αυτόματα παίρνω μια απάντηση, “σιγά μη ζητήσω συγγνώμη από σένα ρε Παππά”, και επειδή δεν ήθελα να λογομαχήσω» Αλοίμονο! «σηκώθηκα επάνω και του λέω τι συμβαίνει, ποιος είσαι ακριβώς και μου μιλάς έτσι». Ήθελε και συστάσεις «και μου λέει, ξέρεις ποιος είμαι και μπορώ να σε καταστρέψω». Να και τα αίματα! «Τον συνόδευσα έξω». Άμα ο άνθρωπος είναι ιππότης! «Γιατί δεν ήθελα να μιλήσω σε τόσο κόσμο ενώ τον ρώταγα ποιος είσαι». Τι επιμονή κι αυτή! «Και μου πετάει ένα χυδαίο για ένα πολύ προσωπικό μου ευαίσθητο ζήτημα, έχει να κάνει με θέμα υγείας.» Δώσε συναίσθημα. «Το οποίο με έκανε έξω φρενών, δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό που άκουσα και σήκωσα το χέρι μου»… Αμήν! Φτάσαμε στο επίμαχο. «Σε καμία, μα σε καμία περίπτωση δεν τον γρονθοκόπησα, σε καμία περίπτωση δεν τον χτύπησα από πίσω, σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να προκαλέσω σωματική βλάβη». Το εμπεδώσαμε.

Στο σημείο αυτό η δημοσιογράφος ρωτάει: «Άρα το χέρι δεν ακούμπησε;». Άστο σε εκκρεμότητα. «Σε καμία περίπτωση δεν είμαι περήφανος για ό,τι έκανα. Και έφυγα και πήγα μέσα». Κύριος! Ξανά η δημοσιογράφος επιμένει ρωτώντας «Αρα το “σήκωσα το χέρι” τι σημαίνει;», «Κοιτάξτε δεν είμαι ο Αυγενάκης», να και η πολιτική χροιά, «για να του ξεκουμπώσω το σκουλαρίκι».

Όπως αντιλαμβάνεστε άρχεται η τρικυμία εν κρανίω ή επί το λαϊκότερον, από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Και προχωρούμε: «Ένα σπρώξιμο να το πεις; Ένα χαστούκι; Όπως θες βάφτισέ το». Να το βαφτίσουμε βία; Πάντα άξιοι! «Εγώ είμαι ένας άνδρας 105 κιλά 1,95 ύψος». Πτου να μην σε ματιάσουμε. «Αν είχα γρονθοκοπήσει έναν άνθρωπο μπορείτε να καταλάβετε έστω ένα σημάδι, μια γρατσουνιά, ρε παιδί μου, θα την είχα κάνει». Ο Θεός βοήθησε και τον χαστούκισε! 

Παρακάτω προσθέτει: «Πράγματι ξέφυγα. Και ζητάω συγγνώμη για την πράξη μου». Ποια πράξη; Αυτή που δεν έκανες; Ένα χέρι σήκωσες σε μια χειρονομία αβάφτιστη. Και μάλιστα χωρίς σημάδια. Ωστόσο, «Η διαγραφή ήταν το μόνο καλό που έγινε. Δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας. Εγώ κατέβηκα με τον Τσίπρα, μετά με έβαλε ο Κασελάκης». Ανάρπαστος λόγω προσόντων. «Η διαγραφή ήταν μια καλή εξέλιξη. Δεν θα τα βάψω και μαύρα». Σιγά! Και καταλήγει: «Είναι ένα καλό μάθημα για μένα, όχι τόσο για μένα αλλά για την οικογένειά μου που τους στεναχώρησα… Δεν ήρθα ούτε από κολέγια, ούτε από παλάτια…». Αν δεν μπει και το λαϊκό στοιχείο…! «Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν στα κυβικά μου. Δεν θα τα έβαζα με κανέναν κατώτερο». 

Δικαιούμαστε να κομματοποιήσουμε; Φρικτά άδικο θα ήταν. Έχουμε καμαρώσει στα ψηφοδέλτια κόσμο και κοσμάκη. Ακατάλληλους για χίλιους λόγους. Μέχρι Ζαγοράκη,  μέχρι Αυγενάκη «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» να χειροδικεί, να διαγράφεται και να τον επαναφέρουν. Έχουμε δει κι αν έχουμε δει! Αν σήμερα καταγράφω αυτή την performance είναι για να τη μελετήσει κάθε νοήμων. Όπως ξετυλίγεται. Σε ένα ακόμα  αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Λέξη λέξη. Από το «σήκωσα ένα χέρι, πες το όπως θες» αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις… Μέχρι το συναισθηματικό λύγισμα απέναντι στην αγία ελληνική οικογένεια, που την έχει φαρμακώσει. Ένα διαρκείας «Ναι μεν αλλά και όχι…». Και «Σιγά μην τα βάψω μαύρα». 

Η ανάληψη της ευθύνης είναι δύσκολο, ζόρικο πράγμα, να το πω και εν μέρει, στιγμιαία υπεράνθρωπο, αλλά πρέπει, πρέπει, πρέπει, να ενηλικιώνεται ο άνθρωπος. Αν δεν μπορεί να σηκώσει πάνω του το βάρος του εαυτού του πώς να σηκώσει και το βάρος λαού… Λέμε και από κανένα αστείο!      

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News