Μόλις 45 χρόνια πρόλαβε να ζήσει ο Χαντ. Ήταν αρκετά για να τα κάνει όλα. Να κυνηγήσει το όνειρό του οδηγώντας στο απώγειο του σπορ, τη Φόρμουλα 1. Να  κοιμηθεί, όπως γράφει η Daily Mail με περισσότερες από 5.000 γυναίκες. Mάλιστα, στην αγωνιστική του φόρμα είχε κολλήσει και μια στάμπα που έγραφε «Σεξ – το πρωινό των πρωταθλητών». Ανερυθρίαστα κυκλοφορούσε μ’ αυτήν στα πιτς. Ήταν ο «επιβήτορας» του μότορσπορτ. Κάτι σαν τον Πορφίριο Ρουμπιρόζα της πίστας.

Πρόλαβε, επίσης, να ζήσει βαθιά βουτηγμένος στην αδρεναλίνη, να γίνει σελέμπριτι διεθνούς βεληνεκούς στα ανέμελα ’70s και, τελικά, να αποτυπωθεί σε ταινία. Ίσως έχετε δει το γνωστό Rush που πραγματεύεται την επική του κόντρα για το Πρωτάθλημα του 1976 με τον Μεγάλο Λάουντα. Αν όχι, αξίζει να το δείτε. Δεν είναι η χαζή μανιέρα τύπου Fast and the Furious για οκτάχρονα. Περιγράφει χαρακτήρες και τη ζωή στα όρια του θανάτου.

Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει εκτροφέας παπαγάλων. Αδιαφόρησε πλήρως για τις ακαδημαϊκές βλέψεις που είχαν οι γονείς του, γοητεύτηκε απ’ τους αγώνες αυτοκινήτων και έγινε ντελίβερι μπόι μοιράζοντας γάλα μπας και μαζέψει κανά φράγκο.

Κατάφερε να μπει ορμητικά στους αγώνες. Ο Χαντ δεν είχε καμία σχέση με τη κομπιουτερίστικη λογική των σύγχρονων οδηγών της Φόρμουλα 1 των ημερών μας. Ήξερε πως μπορεί το βράδυ της Κυριακής να μη γυρίσει σπίτι. Και μάλλον δεν το σκεφτόταν και πολύ.

Στον αγώνα δεν διέθετε και πολλή στρατηγική, μόνο άπειρο οδηγικό ταλέντο. Όπως είχε δηλώσει ο Νίκι Λάουντα, σεβόταν τον Χαντ γιατί «ήταν ικανός να οδηγεί με κάποια 300 km/h, δίπλα-δίπλα, με μόλις δύο εκατοστά να χωρίζουν τα μονοθέσια και να μη συμβαίνει τίποτα». Ο Χαντ ήταν cool.

Οδηγούσε και ζούσε με ενθουσιασμό. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Όπως οι σκύλοι που είναι χαρούμενοι γιατί ζουν το παρόν και μόνο αυτό. Στα μικρά διαλείμματα από τις ερωτικές του συντρόφους, είχε ένα Γερμανικό Ποιμενικό να του κάνει παρέα, τον «Όσκαρ». Τον έπαιρνε παντού μαζί του. Ακόμα κι όταν πήγαινε σε ακριβά εστιατόρια του Λονδίνου. Άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να το αρνηθεί στον άκρως γοητευτικό, γλεντζέ και διάσημο οδηγό;

Η παρουσία του Όσκαρ στη ζωή του Χαντ υπήρχε ήδη στην αρχή της καριέρας του, όταν ακόμη οδηγούσε για την ομάδα της Hesketh Racing  η οποία  ανήκε στον εκκεντρικό Λόρδο Alexander Fermor – Hesketh ο οποίος, για την ιστορία, πολιτεύεται στη Μ. Βρετανία στο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα UKIP. Μάλιστα, όταν αργότερα ο Hunt άνοιξε ένα δικό του νυχτερινό κέντρο, το ονόμασε Oscar. Έρωτας μεγάλος.

Ελεύθερος, ανορίοτα κοινωνικός, αλέγκρος, αθυρόστομος, εξαιρετικά γρήγορος. Ήταν η ζωντανή απόδειξη του γνωτού αγγλοσαξωνικού ρητού ‘’Live fast, Die young’’. Συνεπής με αυτό, πέθανε γρήγορα. Ήταν στα μέσα του Ιούνη του 1993, στο σπίτι του, στο Γουίμπλετον, από καρδιακή προσβολή. Είχε γεννηθεί στις 29 Αυγούστου του 1947. Είναι ο Χαντ του καλοκαιριού.

Υ.Γ. Η τύχη του Όσκαρ αγνοείται.

* Ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος «οδηγεί» το 4Drivers και ταυτόχρονα εκδίδει το Best of Cars

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News