Πριν πενήντα τρία χρόνια, η Ford κέρδισε τις 24 Ώρες του Le Mans, το σημαντικότερο Αγώνα Αντοχής στον κόσμο. Όμως η νίκη της ήταν κάτι παραπάνω από σαμπάνιες και δάφνινα στεφάνια. Αντανακλούσε την προσωπική διαμάχη αλλά και ένα στοίχημα κύρους μεταξύ των δύο ισχυρών ανδρών των αντίστοιχων εταιρειών, του Χένρι Φορντ του 2ου και του Ένζο Φεράρι.

O Mατ Ντέϊμον και ο Κρίστιαν Μπέιλ, οι δύο ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν στη νέα ταινία, ήταν αγέννητοι όταν διαδραματίστηκε το υλικό που έδωσε την αφορμή για το «This Τime Tomorrow». Όμως η ιστορία είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες στα αυτοκινητικά χρονικά.

Το ξετύλιγμα του μύθου ξεκινά εκεί, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’60, όταν ο Χένρι Φορντ ο 2ος ήταν σε συζητήσεις με τον Ένζο Φεράρι για να αγοράσει την εταιρεία του. Ναι, μπορεί να ακούγεται παράδοξο αλλά ο Ένζο σκεφτόταν τότε να πουλήσει το ισχυρότερο εξαγώγιμο ιταλικό προϊόν, τη Ferrari S.p.A. Δεν υπήρχε ακόμα ίχνος προσωπικής διαμάχης μεταξύ τους. Ήταν αγαστή σχέση αγοραστή και πωλητή. Υπήρχε πολύ χρήμα στο τραπέζι.

Οι διαπραγματεύσεις είχαν προχωρήσει. Ο Φορντ είχε δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια. Σε συναντήσεις, λογιστικούς ελέγχους και ό,τι άλλο μπορεί να συνεπάγεται μία τέτοιου μεγέθους αγορά. Ωστόσο, λίγο πριν βάλει ο γερο-Ένζο την τελική υπογραφή, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, τράβηξε την «πρίζα» των συζητήσεων. Αποσύρθηκε από τη συμφωνία όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε πλέον να έχει έλεγχο στο αγωνιστικό τμήμα της Ferrari, τη Scuderia. Οι αγώνες ήταν πάντοτε η πρώτη του αγάπη – παραμένει άγνωστο γιατί δεν το είχε θυμηθεί νωρίτερα.

Βαθιά, λοιπόν, ενοχλημένος από την υπαναχώρηση και τα χρημάτα που είχαν δαπανηθεί, ο «αμερικανικός παράγοντας» ζήτησε άμεσα από μία ομάδα μηχανολόγων και σχεδιαστών να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο το οποίο θα μπορούσε να νικήσει τις Ferrari στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στον πιο διάσημο αγώνα στον κόσμο, τις 24 Ώρες του Le Mans. Επρόκειτο για το ιερό δισκοπότηρο των Αγώνων Αντοχής. Παραμένει και σήμερα, μισό αιώνα μετά. Kάθε χρόνο, στα μέσα Ιουνίου.

Όντως έτσι και έγινε. Η Ford συνεργάστηκε με τη βρετανική Lola (ήταν ένα λογικό σημείο εκκίνησης καθώς η τελευταία χρησιμοποιούσε ήδη έναν κινητήρες της Ford) και το νέο πρότζεκτ βαφτίστηκε GT40. Τα δύο αρχικά σήμαιναν «Gran Tοuring» και το «40» υποδήλωνε τις μόλις 40 ίντσες του συνολικού ύψους του αυτοκινήτου απ’ το έδαφος. Τρελά χαμηλό. Μόλις 1,02 μέτρα από το έδαφος. Ήθελες ευελιξία να μπεις μέσα. Ακόμα μεγαλύτερη για να βγεις.

Το GT40 ξεκίνησε το αγωνιστικό του πρόγραμμα στην πίστα του Nürburgring, στη Γερμανία, για τα 1000km του 1964. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, το αυτοκίνητο χρειαζόταν χρόνο και μηχανολογική ωριμότητα ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματα αξιοπιστίας. Όμως το μεγάλο αφεντικό που είχε αποδώσει χαρακτήρα πολέμου στην προσωπική διαμάχη, ήταν αποφασισμένο να πάρει εκδίκηση. Πίεσε, λοιπόν, τους πάντες να ετοιμάσουν το αυτοκίνητο σε χρόνο-ρεκόρ. Ενόψει του Le Mans, έδωσε εντολή να συμμετέχει η Ford με μια ντουζίνα από GT40. Ο Φεράρι έμαθε τα νέα και έπραξε παρόμοια.

Ήταν, ως συνήθως, ένας πολύ σκληρός αγώνας. Αφού πέρασαν οι επίμαχες 24 Ώρες, τρία Ford GT40 πέρασαν τη γραμμή του τερματισμού στην 1η, 2η και 3η θέση. Ήταν τόσο επιβλητικό ως αγωνιστικό μηχάνημα, που κέρδισε το Le Mans για τρεις συνεχόμενες χρονιές, από το ’66 ως ο ’69, κάνοντας τη Ford να γίνει ο πρώτος αμερικανός κατασκευαστής που κέρδιζε έναν τόσο σημαντικό αγώνα μετά τις νίκες του μεσοπολέμου.

Πέραν των στατιστικών, τα γεγονότα του ’66 μάς υπενθυμίζουν την ενέργεια που μπορεί να πυροδοτήσει η κόντρα μεταξύ δύο ισχυρών ανδρών. Πάντα χρειάζεται μία ιστορία με επίκεντρο τους ανθρώπους. Αν έχει και σασπένς με ωραίο σάουντρακ από αγωνιστικούς V8, ακόμα καλύτερα για τον 55χρονο σκηνοθέτη Τζέιμς Μάνγκολντ που υπογράφει το «This Time Tomorrow».

Βλέποντας το τρέιλερ της 20th Century Fox, ήδη ετοιμάζεται το ποπ-κορν.

• Ο Γιάννης Κωνσταντόπουλος «οδηγεί» το 4Drivers και ταυτόχρονα εκδίδει το Best of Cars

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News