Οι πάντες, σοβαροί αναλυτές, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί πολιτικοί, φαιδροί αρθρογράφοι με απύλωτο στόμα, ομονοούν και παροτρύνουν μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες να γίνουν εξαγωγείς. Μερικοί, και μάλιστα εκ των σοβαρών, τους κατηγορούν ως «οικογενειοκεντρικούς», οπισθοδρομικούς και καταδικασμένους να σβήσουν επειδή δεν κυνηγούν τις ξένες αγορές. Πριν τσιμπήσει κανένας μικρός και μεσαίος επιχειρηματίας το παραμύθι της σωτηρίας δια των εξαγωγών, ας μου επιτραπεί να περιγράψω τι πρόκειται να αντιμετωπίσει, όταν έρθει η ώρα να ανταμειφθούν οι προσπάθειές του και να εισπράξει την αξία των εμπορευμάτων που με κόπο κατάφερε να εξαγάγει.

Η επιχείρησή μας εξάγει, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ελληνικά βιβλία σε μεγάλες ερευνητικές βιβλιοθήκες του εξωτερικού, κυρίως στις ΗΠΑ. Οι πελάτες μας, πάμπλουτα πανεπιστήμια όπως, ενδεικτικά, το Χάρβαρντ ή το Γέηλ, σεβόμενα εν τούτοις και το τελευταίο σεντ του προϋπολογισμού τους, προτιμούν ως φτηνότερο και ασφαλέστερο για αυτούς μέσο πληρωμής την επιταγή. Την περίοδο της ελεύθερης συναλλαγματικής διακύμανσης της δραχμής, που οι τράπεζες επεδίωκαν να βρουν συνάλλαγμα, το valeur κατά την εξαργύρωση της επιταγής, αν υπήρχε, ήταν ελάχιστες μέρες, στη χειρότερη εκδοχή καμμιά βδομάδα. Με τον καιρό, η διάρκεια του valeur αυξανόταν και έπρεπε να παζαρεύουμε την κάθε μέρα. Σήμερα, προσπάθησα να καταθέσω επιταγή από ένα από τα πανεπιστήμια που ανέφερα σε λογαριασμό συναλλάγματος που η εταιρεία μας διατηρεί σε κεντρικό κατάστημα της μεγάλης φίλης και εθνικής μας τράπεζας και μου δήλωσαν πως χαριστικώς το valeur θα είναι σαράντα μέρες, αντί για εξήντα που έχουν το δικαίωμα να ορίσουν, γιατί ο πελάτης μου είναι ιδιώτης. Σημειώνω, πως τα ίδια λένε και όταν ο εκδότης της επιταγής ειναι η βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, δηλαδή, το αμερικανικό κράτος. Έτσι από σήμερα η εταιρεία μας μπορεί να υπερηφανεύεται πως χρηματοδοτεί εξ ιδίων τις ελληνικές σπουδές στο εξωτερικό, αν και μετά βίας εξοφλεί τις υποχρεώσεις  της.

Βεβαίως, ο κύριος ανταγωνιστής μου, που εδρεύει στη Γερμανία, προχρηματοδοτείται μόνο με το συμβόλαιο που έχει υπογράψει με τους πελάτες του, το ίδιο συμβόλαιο που υπογράφουμε και εμείς. (Η προχρηματοδότηση είναι όνειρο τρελό και αδιανόητο στα καθ’ ημάς).

Η μόνη εξήγηση που μπορώ να φαντασθώ είναι ότι δεν διανοούνται ότι υπάρχει βιβλιοθήκη που είναι διατεθειμένη να πληρώνει για να αποκτήσει ελληνικά βιβλία και τα βιβλιογραφικά τους data. Η άλλη εξήγηση, ότι τα ονόματα του Κογκρέσου και του Πρίνστον είναι στα ώτα τους απολύτως αναξιόπιστα.

Μέχρι όμως να βρω ποια εξήγηση είναι η πιθανότερη, ας συνεχίσω να κάνω τον επαίτη…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News