Δεν αντέχονται σήμερα άλλα σενάρια. Ούτε πληροφορίες, στοιχεία και εκτιμήσεις. Περιμένουμε όλοι τη Σύνοδο. Κάποιοι θα πάμε Σύνταγμα. Όσοι είμαστε αποσβολωμένοι αλλά όχι ακίνητοι. Θυμωμένοι αλλά όχι παραιτημένοι. Αποφασισμένοι αλλά όχι αποκλεισμένοι. Όσοι δηλώνουμε πως είμαστε κι εμείς εδώ.

Ξέρουμε όλοι, ό,τι κι αν λέμε πως είμαστε μικρός συνοριακός λαός. Με όσα συμβαίνουν στα σύνορα. Οσμή του κινδύνου, επιλεκτική τήρηση κανόνων, ζωτική αίσθηση του προσωρινού και παραμύθια, πολλά παραμύθια και θαύματα με δράκους και χωρίς, για να χωρέσουμε εμείς οι ίδιοι και να χωνέψουμε την μόνιμη ανισορροπία μας. Ο πιο έξυπνος λαός που έφτιαξε τον κόσμο, περίπου όπως ο Θεός την πλάση. Οι κακοί ξένοι, οι καημένοι Έλληνες. Ατρόμητοι ραγιάδες. Σπάταλοι άποροι. Χωριό με λίγα σπίτια. Αεικίνητοι με ακίνητες βεβαιότητες, ζωτικά δεμένοι με την ομορφιά του τόπου, γενναιόδωροι άρπαγες του κάθε πλούτου, απρόβλεπτοι κάθε μέρα, ζωντανοί χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η νεώτερη ιστορία μας  θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια γενιά καταστροφικών διχασμών που μια γενιά πραγματοποιεί και οι επόμενες τρεις επουλώνουν, συντηρώντας τους.

Σε κάθε καμπή του δυτικού κόσμου, όπως κι αν λέγεται στη συγκυρία της ιστορίας, γέρνουμε από την άλλη, παλαντζάρουμε ακόμη κι όταν λύνονται οι κάβοι. Ένας Θεός ξέρει πώς κάθε φορά δεν χάνουμε το πλοίο. Στο πείραμα και στην κρίση της παγκοσμιοποίησης απαντάμε σήμερα όσο πιο τρελά μπορούμε. Με τον ΓΑΠ στο Καστελλόριζο σαν άκυρη επανάληψη του Διγενή Ακρίτα με ούζο και συρτάκι. Με τον Σαμαρά σαν Ιανό να προσπαθεί να χωρέσει ασυνάρτητα και τις δυο όψεις σε μια εικόνα. Και τώρα σαν τελική πράξη, ένα απίστευτο παραλήρημα άρνησης και αστειότητας. Κωμικό εξευτελιστικά, σαν τον Βαρουφάκη με τη ρίγα, το κράνος, ακόμη και τη Δανάη, που άλλοτε είναι και άλλοτε όχι, ό,τι λέει το ξελέει, μπορεί έτσι κι ίσως αλλιώς. Παράλογο εξοργιστικά, σαν την πρόεδρο Ζωή να ανακαλύπτει ό,τι βούλεται, να ανακοινώνει ό,τι φαντάζεται, να στήνει παραστάσεις σαν μοναχοπαίδι που παίζει κούκλες κι όλα αυτά στη Βουλή μας. Και επικίνδυνα άσωτο σαν τον οβιδιακό Α. Τσίπρα, που με κάθε μεταμόρφωσή του εξαντλεί ανεύθυνα από την υπόστασή μας, στραγγίζει κι άλλο το ήδη μικρό κομπόδεμα της χώρας σε εμπιστοσύνη, αξιοπρέπεια, λογική, ελπίδα.

Βρήκαμε μια λέξη, να της τα φορτώσουμε όλα και να συνεχίσουμε απαράλλακτοι. Μνημόνιο. Τόσο ακραία απλουστευτικό, τόσο μονοδιάστατα άκαμπτο, το  κολλήσαμε σαν βεντούζα πάνω μας. Και γυρνάμε γύρω του, στριφογυρίζουμε να πιάσει ο ένας την ουρά του άλλου. Κι όπως αλλάζει σαν το γαϊτανάκι η φορά της κίνησης, το μνημόνιο γίνεται αντιμνημόνιο κι ο κυνηγός θήραμα. Ο κύκλος ίδιος, οι ρόλοι άλλοι. Στριφογυρίζουμε σκιαμαχώντας χωρίς να κινούμαστε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταρρεύσει. Είτε συμφωνήσει είτε όχι. Είναι ένα παράλογο συνονθύλευμα, που δεν θα αντέξει έτσι ή αλλιώς. Σώζει κάθε μέρα την Ευρώπη και βουλιάζει όλη μέρα την Ελλάδα. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τι; Αυτοί που κατέρρευσαν  προηγουμένως; Οι πολιτικοί που βλέπουμε στο Σύνταγμα; Αυτοί που βλέπουμε στις Βρυξέλλες; Αυτοί που είναι στα υπουργεία; Οι ταγοί που δεν μιλάνε; Η μεταπολίτευση έχει εξαντλήσει τις ηγεσίες της και το μνημόνιο βγάζει σεφερικές «γάτες του Αη Νικόλα», ποτισμένες στο δηλητήριό του. Το χρήσιμο στο συμβολικό Σύνταγμα θα προκύψει αν ξεμουχλιάσει η καλύβα μας. Να γεννηθεί μέσα από τα βιώματα πρόσωπο, όχι Μεσσίας, να σταματήσει την εξαντλητική ταλάντωση, αυτή την καρικατούρα σύγκρουσης, του νέου διχασμού που ζούμε.

Δεν πρόκειται ποτέ να φύγουμε από την Ευρώπη. Δεν θα το καταφέρουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε. Χωρίς καμιά μεταφυσική. Κι ας απειλούν οι μεν κι ας φοβίζουν οι δε. Δεν θα φύγουμε γιατί δεν έχουμε πού αλλού να πάμε. Γιατί κι οι άλλοι Ευρωπαίοι έρχονται σ' εμάς. Σαν τουρίστες, σαν προσκυνητές, σαν οικείοι ξένοι στον συνοριακό τους σταθμό.

Σε λίγες ώρες από τώρα θα ξέρουμε αν θα γίνει συμφωνία σήμερα, αλλά σε κάθε περίπτωση το δράμα των ημερών δεν τελειώνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει συμφωνία, κυρίως δεν είναι σε θέση να την εφαρμόσει. Θα μείνουμε Ευρώπη και ευρώ. Χρεοκοπημένοι ίσως, εκτός όχι. Γιατί η χρεοκοπία κάνει την έξοδο ασύμφορη για το παγκόσμιο σύστημα. Θα συντηρηθεί η χρεοκοπία, δεν θα παραχθεί το επικίνδυνα διαλυμένο κράτος. Και στην Ελλάδα, ό,τι κι αν λένε οι αφρισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει κρίσιμη μάζα συναίνεσης για έξοδο από την Ευρώπη. Γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει να κατεβαίνει Σύνταγμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News