Ηταν μια φρέσκια, γήινη εικόνα της Ελλάδας που έβγαινε από την τραγωδία της Κατοχής και του Εμφυλίου, μιας χώρας που ισορροπούσε ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα και στο όνειρο για μια καλύτερη ζωή –με έναν τρόπο και η ίδια η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, που έφυγε από τη ζωή αθόρυβα την περασμένη Κυριακή σε ηλικία 87 ετών, ήταν και στα δύο.

Η Παπαγεωργίου έπαιξε στην νεορεαλιστική «Μαγική πόλη» (1954) και στον σκοτεινό «Δράκο» (1956) του Νίκου Κούνδουρου.

Αλλά και στο χαρούμενο «Η θεία από το Σικάγο» (1957) του Αλέκου Σακελλάριου.

Στον «Δράκο» ήταν «το μωρό», στη «Θεία από το Σικάγο» ήταν η τρίτη, προς παντρειά, κόρη του Ορέστη Μακρή, μετά την Αννα Συνοδινού και την Τζένη Καρέζη.

Ακόμα και αυτή η παρουσία της στο σινεμά πήγαζε από τον δυισμό της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Η ίδια είχε διηγηθεί για το πώς βγήκε στο σινεμά, μέσω της φιλίας της με τον πάμφτωχο Θανάση Βέγγο, που ήταν γείτονάς της.

«Ημουν πέντε χρόνων όταν γνωριστήκαμε. Εκείνος ήταν εννέα χρόνια μεγαλύτερός μου. Μέναμε δίπλα στο Νέο Φάληρο. Ζούσε με την οικογένειά του σε μια καμαρούλα. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν, μεγάλες. Ο πατέρας του ήταν αριστερός, τον είχαν διώξει από τη δουλειά και δεν είχαν ούτε καν ηλεκτρικό. Ο πατέρας μου πέρασε ένα καλώδιο μέσα από τα δέντρα και τους έδωσε φως. Ο Θανάσης δεν το ξέχασε ποτέ αυτό. Στη γειτονιά βοηθούσε τους πάντες. Έβλεπε κάποιον να κρατά κάτι βαρύ και αμέσως πήγαινε για να τον ξελαφρώσει. Όταν τον έστειλαν στην Μακρόνησο, πηγαίναμε με τη μητέρα μου και κάναμε παρέα στους γονείς του. Εκεί γνώρισε τον Κούνδουρο και όταν επέστρεψε μου τον έφερε στο σπίτι. Έτσι βγήκα στο σινεμά. Στη “Μαγική πόλη” και στον “Δράκο”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News