Σύμφωνα με το πολιτικό δελτίο πολέμου, η κυβέρνηση σκάβει τα χαρακώματα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης ανάμεσα στην πρόοδο και στη συντήρηση. Όπως έλεγαν παλαιά οι σπίκερ, για όσους έχουν ασπρόμαυρους δέκτες, ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται από αριστερά με σκούρες, κόκκινες, εμφανίσεις.

Τον τελευταίο καιρό, λες και η επικαιρότητα μας έχει αφήσει νηστικούς, πληθαίνουν οι υποδείξεις προς τους πολίτες για τον κίνδυνο της δεξιάς στροφής εις βάρος της προόδου. Άρθρα και θέσεις που προκρίνουν τη ψήφο προς τη ΣΥΡΙΖΑ για το ακροατήριο με προοδευτικό πολιτικό προσανατολισμό. Εντάξει. Να δεχθούμε ότι η Νέα Δημοκρατία, για λόγους ιστορίας, θέσεων και ανθρωπογεωγραφίας, αντιπροσωπεύει τη συντήρηση. Από πού ακριβώς προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την πρόοδο;

Στον ιδεολογικό χάρτη της χώρας, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τα διαχρονικά μας κλισέ, υπάρχουν ορισμένα σημεία ταμπού, κάποιοι άξονες πολιτικής που διακρίνουν την πρόοδο από τη συντήρηση. Ας θυμηθούμε πώς ο προοδευτικός ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκε δίπλα σε αυτούς τους άξονες, μετά το καταστροφικό διάστημα της «αυταπάτης».

Ο ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη η πιο πιστή, μνημονιακή κυβέρνηση από όλες όσες ανέλαβαν τις τύχες της χώρας από το 2010 και ύστερα. Υιοθέτησε πλήρως τις απαιτήσεις των δανειστών και τις ενσωμάτωσε στην πολιτική του. Αυτό εκ των πραγμάτων ακυρώνει τα προοδευτικά χαρακτηριστικά, έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα. Αξίζει όμως να δούμε τη στάση του απέναντι στα ταμπού της Αριστεράς.

Αποκρατικοποιήσεις. Ξεκίνησε παραχωρώντας το φετίχ των περιφερειακών αεροδρομίων και μετά ήταν ασταμάτητος. Από το «σκότωμα» της ΤΡΑΙΝΟΣΕ μέχρι τα λιμάνια και την ενέργεια, δεσμεύοντας, φυσικά, τη δημόσια περιουσία στο υπερταμείο για έναν αιώνα.

Εργασιακές σχέσεις. Η χαρά του εργοδότη, ειδικά με την καθιέρωση ελαστικής υποαμειβόμενης απασχόλησης και την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για τις απεργίες

Κοινωνικές παροχές. Πέρα από τις μειώσεις που ήδη επέβαλε στις συντάξεις, έχει συμφωνήσει τη μείωση τους από την Πρωτοχρονιά του 2019. Διανέμει, φυσικά, υπερπλεόνασμα το οποίο προήλθε από την υπερφορολόγηση. Η διανομή του δεν έχει αναπτυξιακό προσανατολισμό, π.χ υπέρ ανέργων, συνεταιριστικών επιχειρηματικών σχημάτων κ.λ.π.

Σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας. Ούτε ο Σαμαράς, που λέει ο λόγος, δεν θα απομάκρυνε υπουργό επειδή δυσαρέστησε την Εκκλησία. Τα περί διαχωρισμού παρέμειναν στη σφαίρα του ανέκδοτου.

Μεταναστευτικό. Από το αίσχος της Ειδομένης, στις απάνθρωπες συνθήκες στη Μόρια. Η ευαισθησία του κόμματος εξαντλήθηκε μόλις μπήκαν τα υπουργικά χαρτοφυλάκια υπό μάλης.

Ανεξαρτησία Δικαιοσύνης και Αρχών. Θα αστειεύεστε. Ωστόσο οι παρεμβάσεις μπορούν να θεωρηθούν προοδευτικές αρκεί να διαβαστούν με τα μάτια του Πολάκη που ισχυρίζεται ότι η Δικαιοσύνη δεν επιτρέπεται να αντιτίθεται στην πολιτική της κυβέρνησης.

Οικογενειοκρατία και ρουσφέτια. Μετά το ρεκόρ στον αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων, η κυβέρνηση παρουσιάζει αξιοζήλευτες επιδόσεις στο βόλεμα συγγενών. Ξεχωρίζει, βέβαια, η τοποθέτηση σε Οργανισμό πατέρα κορυφαίου υπουργού.

Μέσα ενημέρωσης: Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε το δικό του σύστημα διαπλοκής, αλλά αυτό ας το θεωρήσουμε νόμιμη άμυνα. Οι καθεστωτικές παρεμβάσεις στα ελεγχόμενα από το Δημόσιο μέσα, έχουν εκτρέψει την εικόνα τους στη σφαίρα του γελοίου.

Απλή αναλογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε συνεπής στο χρόνιο αίτημα της Αριστεράς. Το έκανε, βέβαια, για ίδιον πολιτικό όφελος, ως παράθυρο που οδηγεί και πάλι στην εξουσία, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση. Ήταν συνεπής προς το αίτημα.

Κοινωνικά δικαιώματα: Εδώ, πράγματι, η κυβέρνηση συμπεριφέρθηκε ως προοδευτική με το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων και τον νομικό προσδιορισμό φύλου. Με την ευκαιρία, καλό είναι να να μας πουν όσοι έσκουζαν περί του αντιθέτου, αν υπέστη καμιά βλάβη ο κοινωνικός ιστός.

Η νομοθέτηση στα κοινωνικά δικαιώματα και η τόλμη στο Μακεδονικό αποτελούν τη μοναδική πολιτική παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο δεν αρκούν για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες μίας καταστροφικής διακυβέρνησης, ειδικά το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Το ισοζύγιο πεπραγμένων δείχνει ότι έχουμε μία βαθιά συντηρητική κυβέρνηση με γκρίζες, ενίοτε και ακροδεξιές, πρακτικές διακυβέρνησης, παρέα με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου. Δηλαδή πόσο πιο δεξιά μπορεί να πάει η χώρα; Θα μου πείτε ότι και το 2014 αρκετοί έλεγαν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε χειρότερα. Δεν έχετε άδικο.

Στην πραγματικότητα, όταν το μίγμα της οικονομικής πολιτικής έχει καθοριστεί από τους δανειστές, η συζήτηση επί του οικονομικού δεν διαφέρει και πολύ ανάμεσα σε προοδευτικούς και συντηρητικούς. Αν δεν αλλάξει ο στόχος των πλεονασμάτων, θα έχουμε το κεφάλι έξω από το νερό, πασχίζοντας να βγάλουμε τον λαιμό.

Για όλα τα υπόλοιπα, εδώ είμαστε να δούμε τι θα κάνουν και οι επόμενοι. Δεν σημαίνει ότι στην πρόοδο πας πάντα από εκεί που δείχνουν οι πινακίδες. Και, εν τέλει, σιγά μη μας πουν οι φίλοι του Μαδούρο τι είναι προοδευτικό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News