Είχα κάποια χρόνια να βρεθώ στο συγκεκριμένο νησί του Αργοσαρωνικού· το θυμόμουν ήσυχο, οικογενειακό, με μικρές μεν, αλλά προσβάσιμες σε όλους παραλίες. Παραμένει όμορφο και κάπως γραφικό, αν και έχει γεμίσει πολυτελή σκάφη και μπραντσάδικα με αβοκάντο τοστ του 10άρικου μίνιμουμ. Παραμένει, επίσης, ασφυκτικά ζεστό, συνεπώς λες «δεν βαριέσαι, άσε τα μπραντσάδικα, έχουμε πάντα τη θάλασσα».

Αμ δε. Η εικόνα που αντίκρισα στη θάλασσα και αυτό που έζησα ήταν σοκαριστικά. Για να διασχίσω τη μία από τις λίγες παραλίες του νησιού απ’ άκρη σ’ άκρη (δεν είναι δα και τίποτε χιλιόμετρα), αναγκάστηκα να μπω μέσα στη θάλασσα ή να περάσω κυριολεκτικά πάνω από το πεντικιούρ της κυρίας που λιαζόταν στις μπροστινές ξαπλώστρες, και από την πατούσα κάποιου άλλου πιο δίπλα. Η μπροστινή σειρά του ξαπλωστράδικου, το οποίο καταλαμβάνει σχεδόν όλη την παραλία, σε μήκος αλλά κυρίως σε πλάτος, πατάει μέσα στο νερό. Το «μαρτυρά» και το google maps. Οι δε ομπρέλες, Σεπτέμβριο μήνα, χρεώνονται προς 20 ευρώ, συν την κατανάλωση. Δεν τολμώ καν να φανταστώ τι γίνεται εδώ τον Αύγουστο.

Σκέφτομαι «δεν πειράζει, έχουμε πάντα το MyCoast, θα μπω να δω τι γίνεται και πόσο παρανομεί τούτος εδώ (όχι αν παρανομεί, αυτό είναι δεδομένο), να του τραβήξω και μια καταγγελία». Δεν το συνηθίζω, αλλά το τραβάει η ψυχή του.

Αμ δε. Το MyCoast δεν λειτουργεί. Προσπάθησα ξανά και ξανά, του έδωσα λίγο χρόνο να ξεκουραστεί, έκανα επανεκκίνηση μέχρι και στο κινητό μου, τίποτε… Οι ξαπλώστρες με κοιτούσαν μέσα από τη θάλασσα και εγώ κοιτούσα μια κολλημένη οθόνη.

Δεν χρειάζεσαι το MyCoast, βέβαια, για να ξέρεις ότι οι ξαπλώστρες πρέπει να έχουν μια συγκεκριμένη απόσταση από το νερό, όπως και μεταξύ τους: Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία που ρυθμίζει την τοποθέτηση ομπρελών, ξαπλωστρών και άλλων αντικειμένων στον αιγιαλό, «οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες πρέπει να τοποθετούνται σε ελάχιστη απόσταση πέντε (5) μέτρων από τη θάλασσα. Ο λόγος είναι να διασφαλίζεται η ελεύθερη διέλευση των λουομένων και να μη γίνεται κατάληψη του τμήματος της παραλίας που θεωρείται κοινόχρηστο. Επίσης, πρέπει να αφήνεται τουλάχιστον το 50% του αιγιαλού ελεύθερο για το κοινό, χωρίς εμπόδια», διαβάζω.

Εδώ που βρίσκομαι, όμως, σε ένα νησί μία ώρα από την Αθήνα, που το Λιμενικό και η Αστυνομία πάνε κι έρχονται διαρκώς, προφανώς κανείς άλλος πλην εμού δεν έχει δει ότι οι ομπρέλες κοντεύουν να είναι πέντε μέτρα μέσα στη θάλασσα, όχι έξω από αυτήν, ενώ δεν υπάρχει σπιθαμή ελεύθερη. Οπως και σε άλλα μέρη της Ελλάδας· ένα παράδειγμα είναι η διάσημη και τέως γραφική παραλία Καλογριά στη Μεσσηνιακή Μάνη, όπου αν διαβάσεις τις (χιλιάδες) αξιολογήσεις στο google και δεις τις αναρτημένες φωτογραφίες, θα φρίξεις. Δεν χωράς να περάσεις από πουθενά για να φτάσεις στο νερό. Κυριολεκτικά. Και εκατοντάδες άλλες παραλίες, παντού στη χώρα.

Σε όλες αυτές τις παραλίες δεν εμφανίζεται ποτέ το «μακρύ χέρι του νόμου». Είναι σαν να ζούμε σε δύο χώρες. Στη μία οι επιχειρηματίες τηρούν τους κανόνες και αν δεν τους τηρήσουν, κάποιος εμφανίζεται και τους μαζεύει. Στην άλλη χώρα καθένας κάνει ό,τι γουστάρει. Σε κοινή θέα, διαχρονικά και με απόλυτη ανοχή.

Ποιος καθορίζει πού χωρίζονται αυτές οι δύο Ελλάδες και με τι κριτήρια;

Είσαι κατά της επιχειρηματικότητας, θα πουν κάποιοι, και δεν θέλεις να δουλέψουν οι καημένοι οι άνθρωποι με τον τουρισμό. Οχι, να δουλέψουν, δεν έχω θέμα. Να μη δουλευόμαστε μεταξύ μας θέλω. Να θεσπίζουμε δήθεν «αυστηρούς» κανόνες και μετά να τους τηρούμε κατά περίπτωση.

Και, ως καλόπιστος άνθρωπος, αναρωτήθηκα μήπως υπάρχει κάποια πρόβλεψη για τις πολύ στενές παραλίες, που να επιτρέπει να καταστρατηγείται ο νόμος. Πρόβλεψη υπάρχει, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: σε τέτοιες περιπτώσεις δεν επιτρέπονται καθόλου ομπρέλες. Λογικό κάπου. Πρέπει να περνάνε οι άνθρωποι. Με πόσα πεντικιούρ να έρθεις τετ-α-τετ μέχρι να κάνεις μια βουτιά;

Η ευθύνη για την τήρηση των κανονισμών δεν ανήκει σε έναν φορέα: το υπουργείο Οικονομικών, το Λιμενικό, η Αστυνομία και οι Δήμοι εμπλέκονται εξίσου. Ακόμα κι έτσι, η όλη υπόθεση έχει αναχθεί σε μια ακόμη περίπτωση είσπραξης προστίμων (όταν και αν τιμωρούνται οι παραβάτες). Προσωπικά, εάν ήμουν επιχειρηματίας και τα κέρδη μου ήταν πολλαπλάσια των προστίμων, δεν θα το σκεφτόμουν πολύ.

Ενα ακόμη ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: τους νόμους τους βάλαμε για να εισπράξει το κράτος ή για να γίνουν ανθρώπινες οι παραλίες;

Προσώρας οι καταγγελίες πέφτουν κατά χιλιάδες όταν λειτουργεί το MyCoast. Πόσες από αυτές αντιμετωπίζονται; Πόσες από τις ομπρέλες ξηλώνονται; Πόσες άδειες αφαιρούνται όταν δεν συμμορφώνεται ο επιχειρηματίας; Και πότε; Αφού τελειώσει η σεζόν και έχουν εισπράξει; Τις υπόλοιπες γιατί δεν τις πειράζει κανείς; Εάν υπάρχουν «εξαιρέσεις», μπορώ και εγώ να πάρω ομπρέλες και να αρχίσω να «χτίζω» τον Αργοσαρωνικό μέχρι να ενωθεί με την Πελοπόννησο;

Δεν είναι ρητορικά τα ερωτήματα. Ζητάνε απαντήσεις. Εκτός αν όλα αυτά τα κάνουμε για τα μάτια του κόσμου. Επί το ακριβέστερον, για τα μάτια του MyCoast μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News