Ο Τάσος Θεοφίλου πέρασε πέντε χρόνια στη φυλακή. Πέντε χρόνια. Και μόνο τα καλοκαίρια να μετρήσεις, πάλι πολλά είναι. Είχε καταδικαστεί σε 25ετή κάθειρξη, για τη συμμετοχή του σε ληστεία μετά φόνου στην Πάρο.

Για την ακρίβεια φορτώθηκε με τον μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη: συγκρότηση και ένταξη τρομοκρατικής οργάνωσης, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, κατασκευή-προμήθεια-κατοχή εκρηκτικών υλών, διακεκριμένη κατοχή όπλων κ.α. Ο Θεοφίλου, γνωστός στον αντιεξουσιαστικό χώρο,  υποδείχθηκε στις Αρχές με ανώνυμο τηλεφώνημα, ενώ ως βασικό αποδεικτικό στοιχείο παρουσιάστηκε ο εντοπισμός ίχνους DNA σε ένα καπέλο, το οποίο, όμως, δεν επιδείχθηκε στο δικαστήριο. Ο ίδιος έλεγε πως το μόνο πιστόλι που έχει δει από κοντά, είναι εκείνο που του έβαλαν στον κρόταφο.

Ο Τάσος Θεοφίλου αθωώθηκε στο Εφετείο. Ξανακέρδισε την ελευθερία του, αλλά, φυσικά, δεν μπορεί να ξαναπάρει και τα πέντε χρόνια που έχασε πίσω από τα κάγκελα. Βέβαια για αυτό υπάρχει ο δεύτερος βαθμός στην απονομή της Δικαιοσύνης, για να έχουν, ο κατηγορούμενος και η αλήθεια, μία δεύτερη ευκαιρία. Αλλωστε η πλάνη είναι πάντα ένα ισχυρό ενδεχόμενο σε υποθέσεις που δεν αποτελούνται από μετρημένα πράγματα και σαφείς κουβέντες. Όμως μισό λεπτό. Εδώ ο Θεοφίλου θα μπορούσε να ισχυριστεί, καθώς σηκώνεται από το εδώλιο, ότι δεν ήταν θύμα πλάνης, αλλά προκατάληψης.

Προσπαθήστε να θυμηθείτε πως ήταν το κλίμα εκείνη την εποχή. Εχουμε κυβέρνηση Σαμαρά και όλοι είναι πιο «κακοί» από το συνηθισμένο: οι Πακιστανοί μας απειλούν, δεν κλαίμε και με μαύρο δάκρυ για τους πρόσφυγες που πνίγονται, ενώ η Αστυνομία αποκτά πλέον το «ελευθέρας» της πολιτικής ηγεσίας για επιχειρήσεις μηδενικής ανοχής. Κάπως έτσι, ο Θεοφίλου κρεμάστηκε από τα μανταλάκια πριν του περάσουν και την ποινή της κάθειρξης στο λαιμό. Βρέθηκε μπλεγμένος σε μία υπόθεση από εκείνες που δικάζονται χωρίς να ακουμπήσει χέρι στο Ευαγγέλιο. Ληστεία μετά φόνου, τρομοκρατία, αντιεξουσιαστής. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας όλα αυτά αρκούν για να σε στείλουν στο πιο σκοτεινό υπόγειο. Υποτίθεται ότι η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί έτσι. Aντε τώρα να το πεις αυτό στον Θεοφίλου.

Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά με τη Δικαιοσύνη. Αλλά ακόμα και αν όλα έστεκαν καλά, η εικόνα που φτάνει στον μέσο πολίτη έχει σκιές δυσαρμονίας ανάμεσα στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και στο αίσθημα δικαίου. Να, ας πούμε ο Θεοφίλου έκατσε στη φυλακή σχεδόν όσο και ο Ακης. Ο Ρουπακιάς, ο άνθρωπος που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, δικάζεται το πρωί και το μεσημέρι πάει σπίτι του. Η δίκη της Χρυσής Αυγής σέρνεται για χρόνια, ενώ όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις εξοντωτικών ποινών σε πρεζόνια ή σε ανθρώπους που εκτοπίζονται στο κοινωνικό περιθώριο.

Οταν ακούς για περιπτώσεις όπως του Θεοφίλου, δεν φρίττεις μόνο για τα χρόνια που έχασε ο άνθρωπος. Αναρωτιέσαι αν υπάρχουν και άλλοι αθώοι πίσω από τα κάγκελα. Και πόσοι είναι αυτοί. Βέβαια η αθωωτική απόφαση σε καλεί να πιστέψεις σε εκείνο που μόλις αμφισβήτησες: στη Δικαιοσύνη, στην τελευταία καταφυγή ακόμα και για αυτόν που την απορρίπτει, ως εργαλείο του αστικού κράτους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News