Κουράστηκα δυο μέρες τώρα να βλέπω παντού το χαστούκι της Μπριζίτ στον Εμανουέλ. Βαρέθηκα τα σλόου μόσιον, τα μπρος-πίσω και τα στοπ-καρέ του διάσημου πια βίντεο. Σιχάθηκα τις αναλύσεις, τις εμβαθύνσεις και τις ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις παρουσιαστών και επιστημόνων για τη σχέση του ζευγαριού.

Δεν μ’ ενδιαφέρει το χαστούκι, βρε αδελφέ. Ηταν μια ιδιωτική στιγμή, που κατά λάθος έγινε δημόσια. Και ως τέτοια, δεν έχει πραγματικό πολιτικό βάρος. Οσο και αν τη διυλίσουμε ή την πολιτικοποιήσουμε, θα παραμένει εσαεί στη σφαίρα του κουτσομπολιού. Λέω εγώ τώρα…

Εμένα με κόφτει η πολιτική άποψη και δράση των δημοσίων προσώπων, όχι τι κάνουν στις κρεβατοκάμαρες τους ή στους προθαλάμους των αεροπλάνων τους. Διότι οι πολιτικές αποφάσεις τους αποτυπώνονται στη δική μου εθνική, κοινωνική και καθημερινή ζωή. Το αν παίζουν μπούφλες ή τις κουμπάρες με τις συζύγους τους, όταν φοράνε τις πιτζάμες τους, δεν με επηρεάζει ούτε κατ’ ελάχιστον. Οπότε, σκασίλα μου.

Ο Μακρόν είναι ίσως ο μοναδικός ευρωπαίος ηγέτης σήμερα που έχει κατασταλαγμένη άποψη για το πού πρέπει να πάει η Γηραιά Ηπειρος μέσα στον ταραγμένο κόσμο μας. Είναι επίσης στρατηγικός σύμμαχός μας στην ανατολική Μεσόγειο. Από αυτά θα τον κρίνω. Από κάτι αντίστοιχο πρέπει να τον κρίνουν και οι Γάλλοι, ως αρχηγό του κράτους τους. Αν έφαγε ξανάστροφη από τη γυναίκα του αφορά πολύ τον ίδιο, αλλά καθόλου εμένα.

Οι προσωπικές στιγμές, τα χούγια, τα βίτσια ή τα μυστήρια της ιδιωτικής ζωής των ηγετών ήταν πάντα μέρος της δημόσιας συζήτησης. Ετσι είναι οι ανθρώπινες κοινωνίες, δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει αυτό, αν και θα έπρεπε. Αλλά στο τελικό ζύγι της Ιστορίας, αυτά μετράνε καθόλου ή ελάχιστα.

Πώς να το εξηγήσω για να το εμπεδώσουμε; Σκασίλα μου αν ο Κολοκοτρώνης είχε γκόμενα την Μπουμπουλίνα. Εκαναν μαζί μια επανάσταση που μας έδωσε ελληνικό κράτος. Αυτό μετράει. Δεν με νοιάζει αν ο Ελευθέριος Βενιζέλος στόλιζε με κοσμητικά την Ελενα Βενιζέλου, επειδή αυτή κάπνιζε μπροστά του και τον ενοχλούσε. Διπλασίασε τη χώρα ο Λευτεράκης.

Σκασίλα μου αν ο Φρανσουά Μιτεράν ή ο Ανδρέας Παπανδρέου είχαν κρυμμένα εξώγαμα παιδιά και πώς αντιδρούσαν σε αυτό οι γυναίκες τους όταν έπαιρναν πρωινό μαζί. Hταν μια παρανυχίδα στην Ιστορία και στην προσφορά τους. Δεν με κόφτει αν ο Τραμπ αγαπιέται ή μισιέται με τη Μελάνια ή αν ο Πούτιν έχει ερωμένη μια χορεύτρια και γυμνάστρια, άλλα πράγματα με τρομάζουν σε αυτούς τους δυο.

Θα πείτε εσείς τώρα, «μωρέ, δεν πά’ να λες εσύ, ο Μακρόν ξεφτιλίστηκε, έχασε το πολιτικό κύρος του. Τον χλεύασε και τον λοιδόρησε όλος ο πλανήτης, πώς θα σταθεί τώρα σαν ισχυρός ηγέτης μιας μεγάλης χώρας;». Θα σταθεί. Αν είναι πραγματικός ηγέτης, που κατά τη γνώμη μου είναι, θα σταθεί.

Κι εμείς, μέλη της ανήμπορης και βιτριολικής ανθρώπινης μυρμηγκιάς από κάτω, θα περιμένουμε το επόμενο χαστούκι που θα πιάσει η κάμερα να πέφτει στο μάγουλο κάποιου διάσημου και πετυχημένου, για να αποδείξουμε τον ρόλο μας ξανά. Τον ρόλο του κακεντρεχούς θεατή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News