Στη μεγάλη πορεία που έγινε την Τετάρτη στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι πήγαν και βανδάλισαν το μνημείο των νεκρών της Μαρφίν. Δεν ξέρουμε ούτε ποιοι ήταν, ούτε πώς το έκαναν, αν το χτύπησαν κατά λάθος ή επίτηδες, αν του πέταξαν πέτρες ή το έσπασαν με λοστάρι. Δεν ξέρουμε, αλλά δεν έχει και σημασία, δεν είναι εκεί το θέμα. Ή, μάλλον, είναι αλλά μόνο μερικώς.

Χαμός την Πέμπτη. Οι έτσι που σέβονται τους δικούς τους νεκρούς και όχι τους δικούς μας, οι αλλιώς που έκαναν προβοκάτσια με τους δικούς τους νεκρούς, οι παραλλιώς που πάντα τέτοιοι ήταν, κ.λπ.

Μικροί, μακάβριοι εμφύλιοι του πληκτρολογίου και του κάθε λογής δημόσιου λόγου πάνω στις σορούς.

Ιδεολογική, ή και κομματική διεκδίκηση των νεκρών. Και όχι των νεκρών που πέθαναν όντως για κάποια ιδεολογία, πες εκεί ΟΚ, να το δεχτείς· αυτοί οι νεκροί όμως για ποια ιδεολογία πέθαναν ακριβώς και ξαφνικά έγιναν παντιέρα;

Κάθονται κάτω και μοιράζουν τους νεκρούς λες και είναι συλλεκτικές κάρτες: εγώ έχω τόσους από τη Μαρφίν και τόσους από το Μάτι, τόσους εσύ από το τρένο, έχω περισσότερους κέρδισα. Κάτσε, βγήκε κι άλλος από το τρένο, ξαναμέτρα, μήπως κέρδισα εγώ…

Στο μεταξύ το μόνο κριτήριο για την πρωτότυπη αυτή ιδιοκτησιακή διεκδίκηση των νεκρών είναι υπό ποία κυβέρνηση κάηκαν, ή εξαϋλώθηκαν. Αυτή είναι η μόνη συνθήκη που τους τοποθετεί αυτομάτως στο αδιανόητα μακάβριο πορτφόλιο των άλλων. Διότι, ως γνωστόν, τα κράτη κάθε φορά που αλλάζουν οι κυβερνήσεις, σβήνουν το σκληρό δίσκο και ξεκινάνε από την αρχή.

Δεν έχει σημασία ποιοι ήταν, καμία. Ας πούμε, ο νεκρός τάδε στο Μάτι μπορεί να ψήφιζε φανατικά τον ΣΥΡΙΖΑ ή ο νεκρός δείνα του τρένου τη Νέα Δημοκρατία, ή μπορεί να τους σιχαινόταν και τους δύο ή να μην ψήφιζε καν. Δεν μας νοιάζει, είναι δικοί μας και δεν τους εκχωρούμε σε κανέναν.

Διότι πάνω τους θα στήσουμε και πολιτικές και αντιπαραθέσεις και συμψηφισμούς και καβγάδες και προεκλογικές περιόδους και τις εκλογές τις ίδιες και ένα γαϊτανάκι φρικαλέας αναισθησίας που διαχέεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Βγήκες στο δρόμο για το «δικό σου» νεκρό, για τον «δικό μου» δεν βγήκες, βανδάλισες το «δικό μου μνημείο», στο δικό σου έβαλες λουλούδια, πήγες στων «δικών σου» το μνημόσυνο, στων «δικών μου» δεν πήγες και ούτω καθ’ εξής.

Ποιους δικούς τους και ποιους δικούς σας και ποιους δικούς μας;
Στ’ αλήθεια τα λέμε αυτά τώρα;

Από πού έγινε «δικός σου» ο νεκρός; Πολεμήσατε πλάι πλάι στο Αλβανικό Μέτωπο, ή στον Γράμμο;

Τι είναι; Ήρωες πολέμου;

Πεσόντες πολέμου ναι, είναι, αλλά σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν έχει νικητές, μόνο ηττημένους. Ακούσιοι πεσόντες, που τους μετράνε κάποιοι σαν κουκιά για να βολέψουν ιδεολογικά και κομματικά τη συνείδησή τους, η οποία αρνείται πεισματικά να ταρακουνηθεί από το γεγονός ότι ζουν σε ένα κράτος του οποίου η μόνη συνέχεια είναι αυτή της αυθαιρεσίας και της αδιαφορίας εδώ και μερικές δεκάδες αν όχι δύο εκατοντάδες χρόνια.

Κάθε φορά που ακούγεται ένα «δικοί μας» και «δικοί σας», κάθε φορά που οποιοσδήποτε εργαλειοποιεί ιδεολογικά τους νεκρούς τέτοιων καταστάσεων, αυτοί επιστρέφουν να μας στοιχειώσουν συλλογικά.

Ένας ασώματος πληθυσμός που μεγαλώνει διαρκώς και βαραίνει όλο και περισσότερο πάνω σε όσους έχουν ακόμη συνείδηση και στο τέλος θα μας πνίξει.

Τους μισούς στο πένθος και τη ματαίωση και τους άλλους μισούς στην αποκτήνωση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News