Τέτοια η εξοικείωσή μας πια σε «ειδεχθή» εγκλήματα. Συχνά νοσταλγώ την εποχή που αναστάτωνε το σύμπαν ένας ληστής τράπεζας, ένας Βενάρδος για παράδειγμα, που ακόμα και αυτός εισέβαλλε με ανθοδέσμη γλαδιόλες (για να θυμούνται οι παλιοί), άρα είχε και ίχνη ρομαντισμού. Τέτοια η εξοικείωσή μας πια σε ειδεχθή εγκλήματα. Μέχρι κατά συρροήν μητροκτονίες. Παρακολουθούμε με ανάλογο μουσικό χαλί τρόμου, γουρλώνουμε μάτια, φτάνει κάθε λεπτομέρεια εξιχνίασης, ρεπόρτερ διακτινίζονται, σχετικοί και άσχετοι ενισχύουν, δικηγόροι οπωσδήποτε, θα μας λείψει ο Κούγιας, κάποτε μπουχτίζουμε…

Αμάν πια! Μην ξεγελιέστε! Το «Αμάν πια» ορίζει την λήξη του προηγούμενου εγκλήματος και συγχρόνως ορίζει τον κενό χώρο για την παρακολούθηση του νέου. Εν τω μεταξύ ο/η προηγούμενος/η εγκληματίας έχει υπογείως προκύψει μέσα μας, κάπως σαν «σταρ», «γνωστός μας». Εχουμε νερώσει το έντονο πρώτο χρώμα σε παλ εξοικείωσης. Πάμε για πιο ισχυρές δόσεις.  

Το τελευταίο έγκλημα έχει να κάνει με τη νύφη που σκότωσε την πεθερά της. Είχαμε και ηχητικό της πράξης, για χειρότερα. Η διαδικασία προχωρούσε, άνοιγε, ξετυλιγόταν απαράλαχτα. Γουρλώσαμε μάτια, έφτασε το αίμα στα νύχια μας, εκτινάχτηκαν ζουμιά κόκκινα-κατακόκκινα από τα μέσα μας «Να την είχα μπροστά μου!». Ονειρευόμασταν να ελευθερωνόμασταν πρωτόγονοι. Αν όχι εμείς, κάποιος, κάποιος!

«Θαυμάζαμε» ακόμα και τα φρένα της αστυνόμου που τη συνοδεύει. Πώς αντέχει τόσο κοντά της… Θυμός για το θέατρο. Για τα ψέματα. Για το μακρύ διάστημα βασανισμών. Για την προκλητική επίκληση, δήθεν, κενών μνήμης. Εκεί να δεις! Θυμός! Αραγε, τα περάσατε όλα αυτά τα στάδια, αναγνώστες; Εγώ τα πέρασα. Ετσι συμβαίνει. Ανθρώπινα πράγματα. Στο τέλος ο πολιτισμός που κατακτήσαμε, που αξιωνόμαστε, θα νικήσει. Οσο και αν αυτόματα  αναλάβουν τη σκυτάλη οι τηλεοπτικοί έχοντας ενισχυτική ύλη για κανέναν μήνα, ίσως και δυο.

Μα ετούτη τη φορά… ήταν κάτι. Κάτι που με συντάραξε και μέρες με ακολουθεί. Εκείνο το «Πάτερ ημών» ενώ έφευγε η ψυχή της γυναίκας. Μιας ήπιας γυναίκας. Ηπια; Και τι άλλο να έκανε, πώς αλλιώς να δρούσε; Ανήμπορη. Δραματικά, τραγικά ανήμπορη. Και αφού… Οπως, ό,τι… ό,τι μπορούσε έλεγε, έπραττε, ενεργούσε στην έρμη ανημπόρια της… Στο τέλος… «Πάτερ ημών».

Η επίκληση στο θείο, στο πιο πάνω από εμάς. Ο ουρανός ως σανίδα κάθε ναυαγού. Η διαφυγή και ο τόπος. Σε όποιον, όποιον, όποιον θεό και να πιστεύεις. Σε όποια, όποια, όποια θρησκεία. Ενα «άνω θρώσκω» ως υψηλός στόχος εν ζωή αλλά και ως παρηγορητική, ορθάνοιχτη αγκαλιά ενός τέλους-τέλους. Εκεί κλείνει το ταξίδι. Το άνω θρώσκω ως οριστική κατάκτηση γαλήνης. Δρόμο που κάνουν οι ψυχές! Από τι σκληροτράχηλες διαδρομές καλούνται μερικοί συνάνθρωποι! Θεέ μου! Οποιε Θεέ.  

ΥΓ: Τα ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένειά της. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News