Υπάρχουν δύο εκδοχές για αυτά που ισχυρίζεται ο Καλογρίτσας. Είτε λέει αλήθεια, είτε λέει ψέματα. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι «ανοιχτός» απέναντι στους Αραβες που του ζητάνε 3 εκατομμύρια ευρώ. Είναι πολλά τα λεφτά. Και για να πεις ψέματα, αλλά και για να πεις αλήθεια, αδειάζοντας τους φίλους σου, τα «παιδιά» που σε έλεγαν «καπετάνιο», αποδίδοντας σου επίτιμο τίτλο οπλαρχηγού του βουνού.

Μόνο που αν πιάσεις όλα τα κομμάτια του παζλ και τα βάλεις στο τραπέζι, αρχίζει να σχηματίζεται μία εικόνα που την έχεις φανταστεί πριν καν τη δεις. Ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, το ινστιτούτο της Φλωρεντίας, το «μαγαζί» και εσχάτως ο Αρτεμίου που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, λειτούργησε ως σταθμάρχης στην Κύπρο για τη μεταβίβαση του αραβικού εμβάσματος στον Καλογρίτσα. Περιμένουμε, βέβαια, να δούμε και όλα τα SMS και τα emails που λέει ότι έχει στην κατοχή του ο Καλογρίτσας, αλλά ακόμα και με αυτά που έχουν βγει στον αέρα, παίρνουμε τη γεύση χωρίς να έχουμε δει το πιάτο.

Και μεταξύ μας, είναι το σενάριο μιας ιστορίας που έχει παιχτεί ξανά και ξανά στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Ενα σύστημα εξουσίας που επιχειρεί να αναπτύξει τους δικούς του βραχίονες στο πεδίο της ενημέρωσης. Αυτονόητα πράγματα. Το περίεργο θα ήταν να μη δοκίμαζαν να το κάνουν και να πήγαιναν με τον σταυρό στο χέρι ή σαν το πρόβατο στη σφαγή. Τι ήταν, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015; Κάτι εντελώς καινούργιο, ένα σχήμα που βρέθηκε στην εξουσία βάζοντας τη σανίδα του στο κύμα της κρίσης. Χωρίς παραδοσιακά ερείσματα σε αυτό που ονομάζουμε «κατεστημένο», με την ανάγκη για τη δημιουργία πόλου στα media να προβάλλει πιεστική. Ο καθένας στη θέση τους το ίδιο θα δοκίμαζε. Θα ευνοούσε φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες, θα χάιδευε γάτες Ιμαλαΐων, θα δημιουργούσε μαγαζιά απόλυτης επιρροής στο πεδίο όπου υστερούσε.

Εντάξει, τους κουνάμε το δάχτυλο και σωστά. Αν το δούμε εντελώς κυνικά, μπορεί και να τους καταλάβουμε. Ενδεχομένως να μας τρομάξει το αδίστακτο των χειρισμών, αλλά από την άλλη θα χαχανίσουμε με τον ερασιτεχνισμό τους. Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι η Ιστορία τελείωσε τον Σεπτέμβριο του 2015 ή, έστω, ακόμα και αν δεν τελείωσε, μπορούσαν πλέον να τη γράφουν οι ίδιοι κατά βούληση.

Αν τώρα όλο αυτό το αναλύσεις τεχνικά και αφαιρέσεις τα προσχήματα, αντιλαμβάνεσαι ότι ο λόγος για τον οποίο την πάτησαν ήταν εντελώς συγκυριακός: ήθελαν τον κόσμο και τον ήθελαν εκείνη τη στιγμή. Επρεπε να βιαστούν. Φόρεσαν το στέμμα, αλλά δεν είχαν βασιλικούς τρόπους. Και όταν βλέπεις ότι τώρα, μέσα στην Προανακριτική, παίρνει το παιχνίδι επάνω του ο Πολάκης, αντιλαμβάνεσαι πού θα πάει η μπάλα. Στις λάσπες, ούτε καν στην κερκίδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News