«Γνώρισα τον Άκη Δήμου την περασμένη άνοιξη όταν συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε για το “Ντέστινυ’’. Ταιριάξαμε αμέσως και μου έδωσε μεγάλη χαρά η επιθυμία του να ανεβάσουμε το έργο, ενώ το είχε αρνηθεί ήδη δύο φορές σε άλλους σκηνοθέτες» μου λέει η Εμμανουέλα Κοντογιώργου, που φέτος παρουσιάζει με την Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι της», την οποία διευθύνει, τη γλυκόπικρη κωμωδία του Άκη Δήμου «Ντέστινυ». Το έργο έχει να παρουσιαστεί 13 χρόνια. «Στην πραγματικότητα αυτό είναι το πρώτο ανέβασμα του έργου. Στο Θέατρο Τέχνης το 2006 είχε γίνει ένα αναλόγιο» με διορθώνει η Εμμανουέλα.

Τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης, που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο A Small Argo full of Art (τη δεύτερη σκηνή του Θεάτρου Αργώ), υπογράφει η Χρύσα Καψούλη, ενώ μαζί με την Εμμανουέλα συνυπάρχουν στη σκηνή η Κασσάνδρα Τζάρτζαλου και ο Γιώργος Ημέρης.

Αν και ακόμα στα πρώτα της βήματα στον χώρο η Εμμανουέλα δεν σταματά, ως ηθοποιός και παραγωγός, να αναζητά έργα, τα οποία της κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και τη φόρα της νιότης έκανε πριν λίγους μήνες το ντεμπούτο της στην Αθήνα με το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Κεχαϊδη – Χαβιαρά, που σκηνοθέτησε και παρουσίασε με την εταιρεία της την περασμένη άνοιξη. Το «Ντέστινυ» του Άκη Δήμου είναι η δεύτερη παράσταση που ανεβάζει στην Αθήνα. «Κάποιοι είπαν πως είναι σαν την “Κηφισιά’’, αλλά με δύο γυναίκες. Εν μέρει συμφωνώ. Αυτή η καθοριστική σχέση της γυναίκας με τον άντρα, η υπέρμετρη αξία που του δίνει και το πώς καταποντίζεται τελικά από τη φαντασίωση του ιδανικού αρσενικού είναι μια θεματική που με ενδιαφέρει πολύ. Στα δύο αυτά έργα έχω μια ερώτηση, κολλημένη εμμονικά στο μυαλό μου: «Γιατί η γυναίκα δεν μπορεί να προσδιοριστεί μόνη της;». Το “Ντέστινυ’’ μάλιστα απαντά με αισιοδοξία στο ερώτημα» εξηγεί η ίδια.

Πρόκειται για ένα έργο με δύο κεντρικές ηρωίδες, τη Ρεβέκκα και την Άννα. Δύο φίλες μόνες στο σπίτι της μίας. «Ανάμεσά τους –χωρίς ποτέ να είναι παρών- ένας άντρας, που σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, έχει γοητεύσει και τις δύο. Τώρα ήρθε η στιγμή να τον ξανασυναντήσουν. Μια συνάντηση που τις φέρνει αντιμέτωπες με το πεπρωμένο…» αποκαλύπτει η Εμμανουέλα.

Από γραφής ο άνδρας αυτός ονόματι Ντέστινυ δεν εμφανίζεται ποτέ επί σκηνής. Στην παράσταση όμως της Εταιρείας Θεάτρου «Σπίτι της» η σκηνοθετική άποψη της Χρύσας Καψούλη τον θέλει να μην εξαντλείται στον ρόλο ενός άνδρα – ιδέας. «Για πρώτη φορά στο ανέβασμα αυτού του έργου τοποθετείται επί σκηνής, με τον Γιώργο Ημέρη να τον υποδύεται. Μια συνεχής υπενθύμιση της προσδοκίας, της ιδέας που υψώνεται, αλλά πολύ γρήγορα φθίνει και οι δύο γυναίκες μένουν μόνες, στην ελπίδα ενός ταξιδιού που αφήνει μια πικρή γεύση στα χείλη» παρατηρεί η Εμμανουέλα.

«Πόσο ταυτίζεσαι με την ηρωίδα σου, την Άννα;» τη ρωτάω. «Η Άννα είναι μια αιώνια ονειροπόλα ενώ στην πραγματικότητα έχει συμβιβαστεί με μια ζωή, αδιάφορη, χωρίς εκπλήξεις. Έναν αρραβωνιαστικό που δεν αγαπά πια αλλά της προσφέρει ασφάλεια, μια καταπιεστική μάνα και μια μέτρια δουλειά. Λαχταρά την περιπέτεια, τον έρωτα, την αδρεναλίνη, να αφεθεί σε κάτι που σε κάνει να αιωρείσαι, αλλά η ενοχή της την κρατά δεμένη στη γη. Προσωπικά, ταυτίζομαι απόλυτα με αυτό το δίπολο, μόνο που όσο περνάει ο καιρός επιλέγω να ζω στο έπακρο ό,τι με ελκύει πραγματικά χωρίς να σκέφτομαι σε ποιόν χρωστάω. Μόνο στον εαυτό μας χρωστάμε να του δώσουμε όσα ποθήσει και μόνο σε αυτόν είμαστε υπόλογοι, τα υπόλοιπα δεν αφορούν κανέναν».

Επίμονη, εργατική και γεμάτη δίψα για δημιουργία, η Εμμανουέλα Κοντογιώργου δεν δίστασε, ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, να ιδρύσει τη δική της εταιρεία θεάτρου κάνοντας βουτιά στα αχαρτογράφητα για εκείνη νερά της θεατρικής παραγωγής. Όπως και η ίδια ομολογεί το να είσαι παράλληλα νέος ηθοποιός και παραγωγός δεν είναι εύκολη υπόθεση. «Είναι δουλειά για γερά νεύρα, σίγουρα όχι για όλους. Ακόμα αναρωτιέμαι αν είναι για μένα. Φέτος έχω άλλες δύο παραστάσεις όπου παίζω μόνο και αισθάνομαι σαν πουλάκι όταν πηγαίνω στην πρόβα. Εδώ τα βάρη είναι πολλά και είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι και επί σκηνής» παραδέχεται, αλλά σπεύδει να προσθέσει ότι έχει μάθει πολλά για το πώς λειτουργεί η ‘’αγορά’’ και ο θεατρικός κόσμος. «Έχω στήριξη και κατανόηση από τους συνεργάτες μου. Χαίρομαι γιατί πάντοτε επιλέγω ανθρώπους που νοιάζονται για τη δουλειά και όχι για το πώς θα τα βγάλουν. Γιατί από αυτή τη δουλειά δε βγάζεις, συνεχώς δίνεις και χάνεις μέχρι κάποτε – και αν –  αποδείξεις την αξία σου και τότε έρθει και η υλική ανταμοιβή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News