Στα 47 της χρόνια σήμερα, η Λούσι Χόκινγκ δεν έζησε αυτό που λέμε «μια φυσιολογική παιδική ηλικία». Ως κόρη του διασημότερου επιστήμονα της γενιάς του, η Χόκινγκ έζησε, όπως λέει, «μια περίπλοκη παιδική ζωή» παρ’ όλο που ο πατέρας της ήταν «ένας άνθρωπος με χιούμορ μέχρι το τέλος» όπως παραδέχεται η ίδια.

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Χόκινγκ «Brief Answers to the Big Questions» («Σύντομες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα») που βγαίνει στα βιβλιοπωλεία αυτές τις ημέρες, η Χόκινγκ μίλησε στην ιταλική Corriere.

«Ως παιδί δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω το μεγαλείο του θάρρους και της ταλαιπωρίας που περνούσε καθημερινά ο πατέρας μου» λέει, προσθέτοντας πως μόνο όταν μεγάλωσε εκλογίκευσε την κατάσταση αυτή.

«Μου άρεσε πολύ η ζωγραφική και να διοργανώνω αυτοσχέδιες παραστάσεις για την οικογένεια μου – κάτι που ο πατέρας μου έβρισκε εξαιρετικά διασκεδαστικό. Αργότερα, μεγαλώνοντας, πηγαίναμε στο θέατρο μαζί. Γενικά κάναμε τα πράγματα εκείνα που κάνουν όλες οι οικογένειες. Κάποια στιγμή πήγαμε στο Αστεροσκοπείο για να κοιτάξουμε τα αστέρια με το τηλεσκόπιο. Το 1984 με πήρε μαζί του στη Μόσχα, όπου είχε προσκληθεί από κάποιους ρώσους φυσικούς: και πιστέψτε με, δεν μπορούσαν όλοι, ως έφηβοι, να επισκεφθούν τη Σοβιετική Ενωση» προσθέτει η 47χρονη.

Οπως τονίζει, αυτό που θυμάται περισσότερο από την παιδική της ηλικία ήταν όταν στα 14 της χρόνια «σταμάτησα να ακούω τη φωνή του πατέρα μου».

Είναι η εποχή που η αρρώστια του Χόκινγκ έχει προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε πλέον είναι αναγκασμένος να μιλάει με μια συνθετική φωνή διαμέσου του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

«Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Ρόμπερτ, μπορούσε να τον καταλάβει ακόμη και χωρίς τον υπολογιστή, αλλά αυτό το εργαλείο έκανε τα λεγόμενα του πιο σαφή και ξεκάθαρα για όλους» επισημαίνει.

Πόσο δύσκολο ήταν λοιπόν για ένα μικρό κορίτσι όπως η Λούσι να ζει γνωρίζοντας πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει τον πατέρα της, έτσι ξαφνικά; «Ζούσαμε αναγκαστικά κάθε στιγμή. Στο παρόν. Δεν κάναμε μακροπρόθεσμα σχέδια» απαντάει.

Είναι ξεκάθαρη στο ότι η πιο σημαντική κληρονομιά του πατέρα της δεν μπορεί να διαχωριστεί σε επιστημονική ή ανθρώπινη: «Είναι αλληλένδετες. Για το βάθος των ερωτήσεων που έθεσε και τη δημιουργικότητα της σκέψης του, έκανε καινοτόμες ανακαλύψεις. Αλλά ήταν επίσης σημαντικό για τον ίδιο να τις κάνει γνωστές στο κοινό σε μια γλώσσα προσιτή στους απλούς ανθρώπους, ώστε να καταλάβουν τι σήμαιναν για τη ζωή τους».

Οπως προκύπτει από το τελευταίο αυτό βιβλίο, ο Χόκινγκ ανησυχούσε πολύ για το χρονικό εκείνο σημείο όπου η ανθρωπότητα θα φτάσει να στηρίζεται σε «υπερανθρώπους».

«Ως επιστήμονας, ως άτομο με αναπηρία αλλά και ως υποστηρικτής της επιστημονικής ιατρικής, ήταν χαρούμενος για όλες αυτές τις τεχνολογικές εξελίξεις. Αλλά έλεγε επίσης πως κανείς όφειλε να δει πέρα από τα οφέλη των νέων τεχνολογιών -να εξετάσουμε ποιοι είναι οι πιθανοί κίνδυνοι. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα ασυναγώνιστο εργαλείο στην ιστορία της ανθρωπότητας, επειδή μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε την υπέρβαση ως ανθρώπινο γένος. Και γι’ αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι στόχοι που θα θέσουμε να είναι σύμφωνοι με τους στόχους της ανθρωπότητας εν γένει».

Ως προς το καλύτερο μάθημα που της δίδαξε ποτέ, η Χόκινγκ είναι σαφής:

«Ποτέ να μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Πάντα έλεγε ‘αν βρίσκεστε σε μια μαύρη τρύπα, μην εγκαταλείπετε, υπάρχει πάντα ένας τρόπος να βγείτε από αυτή’. Και αντιμετώπισε μέχρι και το τέλος της ζωής του με χάρη και χιούμορ» καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News