Η Κίνα έχει ευνοηθεί από την παγκοσμιοποίηση και έχει αναπτυχθεί βιομηχανικά, με εξαγωγικό προσανατολισμό μάλιστα. Αυτό σημαίνει ότι η παραγωγική μηχανή της χρειάζεται εργατικά χέρια μέσης ή χαμηλής εξειδίκευσης, τεχνικούς, εργοδηγούς και βιομηχανικούς εργάτες. Η κάλυψη των θέσεων αυτών δεν είναι δυσεπίλυτο πρόβλημα, αφού και λαός κατάλληλος για αυτές τις δουλειές υπάρχει και θέσεις εργασίας συνεχώς δημιουργούνται. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, και με τους αποφοίτους των πανεπιστημίων. Αυτοί δεν μπορούν να βρουν εύκολα εργασία στα μέτρα τους.

Η Corriere della Sera χαρακτήρισε μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα την ανεργία των νέων, η οποία συνεχίζει να αυξάνεται: οι νεολαίοι που αποτελούν το 20,4% της ηλικιακής ομάδας 16-24 ετών ήταν άνεργοι τον περασμένο Απρίλιο. Και πλέον, οι περισσότεροι από αυτούς δεν ψάχνουν για δουλειά.

Η δεύτερη οικονομία του κόσμου αδυνατεί να δημιουργήσει ποιοτικές θέσεις εργασίας, οι οποίες απαιτούν υψηλή εξειδίκευση και αποφέρουν καλό εισόδημα. Ετσι, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των νέων πτυχιούχων της, οι οποίοι ανέρχονται σε 11,6 εκατ. ετησίως. Ο ένας στους πέντε μορφωμένους νέους, λοιπόν, κάθεται στο σπίτι του χωρίς δουλειά.

Οι σπουδαγμένοι της Κίνας φαίνεται ότι έχουν έλλειμμα προλεταριακής συνείδησης. Αρνούνται να φορέσουν μπλε φόρμες και να πάνε στο εργοστάσιο, δεν θέλουν καν να ακούν για επιστροφή στα χωράφια. Βέβαια, αν υπήρχε Πολιτιστική Επανάσταση το 2023, κανείς από το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος δεν θα τους ρώταγε. Θα έπιαναν και αυτοί την τσάπα, όπως άλλωστε την είχε πιάσει και ο ίδιος ο πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ όταν ήταν στην ηλικία τους, αλλά και σε πιο μεγάλη ηλικία. Η τωρινή άρνησή τους, πάντως, συνιστά διαρθρωτικό πρόβλημα, υποστηρίζουν οι σινολόγοι, το οποίο απαιτεί πολλά χρόνια για να επιλυθεί.

Το Κόμμα-Κράτος, ωστόσο, έχει ως πρώτο μέλημά του την κοινωνική σταθερότητα, δηλαδή τη διαιώνιση της δικής του παντοδύναμης εξουσίας. Ετσι, ο Σι επανέλαβε μια ιστορική φράση, για να την ακούσουν οι άνεργοι πτυχιούχοι: «Φάτε πίκρα». Πρόκειται για δημοφιλή φράση, η οποία αποθεώθηκε κατά το μαοϊκό παρελθόν, όταν οι αγρότες τη χρησιμοποιούσαν (κατ’ εντολήν, βέβαια) για να δείξουν ότι τα βάσανα της ζωής τούς δυναμώνουν και ότι όχι μόνο δεν νοσταλγούν την καπιταλιστική «παλιά κοινωνία», αλλά την καταδικάζουν μετά βδελυγμίας.

Ο Σι πολύ θα ήθελε οι νέοι επιστήμονες να κάνουν το αναζωογονητικό μπάνιο στο κρύο νερό της πικρίας δουλεύοντας σε γραμμή παραγωγής ή στον ορυζώνα, και όχι τόσο επειδή θέλει να πλασάρεται ως «ο νέος τιμονιέρης». Απλώς θυμάται τη δική του νιότη, όταν πειθόμενος τοις ρήμασι του Κόμματος έπιασε την τσάπα και της έδωσε να καταλάβει. Επί επτά ολόκληρα χρόνια οι παλάμες του γέμισαν ρόζους και η ψυχή του… «κόκκινο ουρανό».

Ηταν μικρός ο πρόεδρος, τρυφερός 15άρης, όταν ξεκίνησε την κοπιώδη αγγαρεία, και παλικαράκι 22 ετών όταν πήρε εξιτήριο. Δεν είναι γνωστό πόσο απόλαυσε όντως την πικρία του, πάντως οι χωριάτες που οργάνωσε στον στόχο της συστηματικής καλλιέργειας τον θεωρούσαν αρχοντόπουλο και τον αποκαλούσαν «κόκκινο πρίγκιπα», αφού ο πατέρας του ήταν υψηλόβαθμος κομμουνιστής. Κολακευτικά ήταν αυτά τα σχόλια που εισέπραξε, ευγενικά, τα οποία συνήθως επιδρούν στην πικρία καταπραϋντικά, ακριβώς όπως το γαλάκτωμα στους ρόζους.

Η Corriere έκλεισε το κείμενό της περί ανεργίας των νέων πτυχιούχων στην Κίνα παραθέτοντας ένα απόσπασμα κινεζικής κομματικής εφημερίδας: «Είπε ο πρόεδρος στους νέους μας: ‘‘Αμέτρητα παραδείγματα επιτυχημένης ζωής δείχνουν ότι η επιλογή να τρώει πίκρα ο νέος αποδίδει καρπούς αργότερα’’». Και σχολίασε ότι στο άρθρο η έκφραση «φάτε πίκρα» αναφέρεται πέντε φορές. (Κάτι που δεν είναι απλώς πίκρα, αλλά… φαρμάκι σκέτο.)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News