Αν υπάρχει ένας τόπος στο ιταλικό σύμπαν όπου ακόμη μπορείς να μετρήσεις τον σφυγμό της καθημερινότητας, αυτός είναι το μπαρ, δηλαδή το καφενείο – διότι εκεί, είτε είναι συνοικιακό είτε κεντρικό το μαγαζί, καθημερινώς και από το πρωί έως το βράδυ μπαινοβγαίνουν εκατομμύρια Ιταλοί.

Ομως εξαιτίας του κορονοϊού και στα μπαρ πλέον γίνονται πράγματα παράξενα.

Οι Ιταλοί, τουλάχιστον τις πρωινές ώρες, συνήθιζαν να πίνουν τον εσπρέσο τους όρθιοι στον μπάγκο, στριμωγμένοι υπό συνθήκες, αλλά πάντα κοινωνικοί. Τώρα όσοι τολμούν να πάνε στο μπαρ διαλέγουν ένα τραπεζάκι απόμερο, ώστε να έχουν ένα μέτρο απόσταση από τους άλλους θαμώνες (κάτι που στα περισσότερα καφενεία είναι ανέφικτο) αλλά και από τα γκαρσόνια (που ασφαλώς δεν… εκσφενδονίζουν το φλιτζανάκι στο τραπέζι του πελάτη τους).

Επικρατεί, λοιπόν, κοινωνικός τρόμος, μία ιδιότυπη «ίωση» με συμπτώματα ανθρωποφοβίας.

Εδώ και μερικές ώρες (από την περασμένη Τετάρτη, για την ακρίβεια) που η κυβέρνηση συνέστησε αποφυγή χειραψιών και άλλων παραδοσιακών δημόσιων χαιρετισμών, όπως λόγου χάρη το φιλί μεταξύ φίλων, οι Ιταλοί συμμαζεύτηκαν και προσπαθούν να κρατήσουν τις ενδεδειγμένες αποστάσεις.

Το κλείσιμο των σχολείων και των σχολών, αλλά και των αιθουσών ψυχαγωγίας, η ματαίωση εκδηλώσεων και η κατ’ οίκον εργασία, άλλαξαν τις καθημερινές συνήθειες.

Οσοι εξακολουθούν να πηγαίνουν στα μπαρ για το καφεδάκι τους δεν μπορούν πια να δημιουργήσουν –όχι παρέες και μικροκουβεντούλες για να περνάει η ώρα– αλλά καν ικανοποιητικούς τζίρους.

«Κανονικά προμηθευόμαστε γύρω στα οκτώ κιλά καφέ κάθε ημέρα, ώστε να ανταποκρινόμαστε στη ζήτηση» λέει ένας μιλανέζος μπαρίστας. «Τώρα είναι ζήτημα αν χρειαζόμαστε τρία κιλά. Και με αυτά τα τρία, να είμαστε και ευχαριστημένοι! Αν πάει έτσι το πράγμα, θα το κλείσουμε το ρημάδι… Οι πελάτες μας είναι ελάχιστοι»

Το μπαρ είναι το βαρόμετρο της υγειονομικής κρίσης που μέχρι στιγμής έχει καταστήσει την Ιταλία την πιο «μολυσμένη» χώρα της Ευρώπης, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο κινεζικός κορονοϊός σε μια πόλη της Λομβαρδίας, πριν από δύο εβδομάδες.

«Ολοι μας ανησυχούμε πολύ, αλλά χωρίς να παθαίνουμε υστερία» λέει στο πρακτορείο ειδήσεων Reuters μία Ρωμαία.

Μία άλλη κυρία, Μιλανέζα, λέει: «Μόλις συναντήθηκα με τον πατέρα μου και τον φίλησα, αλλά ύστερα πήγα να χαιρετήσω και έναν φίλο μου με ένα φιλί στο μάγουλο. Αυτός με σταμάτησε και, αιφνιδιασμένος, μου είπε “Είσαι τρελή;”».

Η κυρία ανέβηκε στο τραμ, που όπως και οι περισσότεροι συρμοί του μετρό, είναι άδειο. Και τα μουσεία είναι άδεια και τα καταστήματα… Μία «άλλη»Ιταλία γεννήθηκε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News