Οι τίτλοι των μέσων ενημέρωσης μπορεί να ήταν κλισέ, αλλά αντιπροσώπευαν την πραγματικότητα: «Τράβηξαν τα βλέμματα όλων στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες οι μαζορέτες της Βόρειας Κορέας που συνόδευσαν τους αθλητές της απομονωμένης από όλο τον κόσμο χώρας τους». Τόσες πολλές αλήθειες, σε μια πρόταση. Για μια ομάδα μόλις 22 αθλητών!

Οταν οι γυναίκες με τα ασορτί κόκκινα μπουφάν μπήκαν στο στάδιο του Χόκεϊ στην πόλη Γκανγκνούγκ της Νότιας Κορέας, τη Δευτέρα, ένας εκκωφαντικός ψίθυρος ακούστηκε από τις κερκίδες, σύμφωνα με τον Guardian.

Oλοι οι θεατές χρησιμοποίησαν τα κινητά τηλέφωνά τους για να απαθανατίσουν τις βορειοκορεάτισσες μαζορέτες, οι οποίες τράβηξαν την προσοχή περισσότερο κι από τις ομάδες που σε λίγο θα αγωνίζονταν.

Καθώς οι μαζορέτες από τη Βόρεια Κορέα κάθονταν στις θέσεις τους, προτού ξεκινήσει ο προημιτελικός μεταξύ της Σουηδίας και της ομάδας της «Ενωμένης Κορέας», οι νοτιοκορεάτες φίλαθλοι τις βομβάρδιζαν με ερωτήσεις, αλλά εκείνες απαντούσαν μόνο με χαμόγελα. Και τα χείλη σφιγμένα. Οι περισσότεροι θεατές, πάντως, ενδιαφέρονταν περισσότερο να τραβήξουν σέλφι ή απλώς να σταθούν δίπλα στις Βορειοκορεάτισσες, παρά να έχουν κάποια πραγματική επικοινωνία μαζί τους.

Αυτή ήταν, πάντως, η πρώτη φορά που οι Νοτιοκορεάτες συναντιόντουσαν πρόσωπο με πρόσωπο με τους γείτονές τους, καθώς -επίσημα- οι δύο χώρες παραμένουν σε εμπόλεμη κατάσταση. Η Πιονγκγιάνγκ έστειλε τις μαζορέτες της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς της Πιονγκτσάνγκ, ως μέρος της αθλητικής αντιπροσωπείας που έφτασε την τελευταία στιγμή στη νοτιοκορεάτικη πόλη. Και δεν έστειλε λίγες…

Οι περισσότερες από 180 βορειοκορεάτισσες μαζορέτες, που χωρίστηκαν σε έξι διακριτές ομάδες, πανηγύριζαν συγχρονισμένα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, με κάθε τους κίνηση συγχρονισμένη, με συγχρονισμένο κάθε χειροκρότημα ή κούνημα στα σημαιάκια. Συγχρονισμένο κούνημα, εννοείται. Ναι. Σαν στρατιωτάκια.

Μια άλλη διαπίστωση, είναι η εξής: οι δυο πλευρές της κορεατικής χερσονήσου, σε αυτή τη συνάντηση, έδειξαν πόσο διαφορετικά έχουν διανύσει τα 65 χρόνια που ζουν χωρισμένες, μετά τον πόλεμο του 1950-53.

Η 25χρονη Χαν Σου-γου, που βρέθηκε ανάμεσα σε δυο ομάδες μαζορετών από τη Βόρεια Κορέα, σχολίασε – πάντα στον Guardian: «Τις βρήκα πολύ παλιομοδίτικες. Δεν έζησα τη δεκαετία του ‘70, αλλά κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν τότε».

«Νιώθω άσχημα για εκείνες», προσέθεσε. «Αν αυτό ήθελαν να δείξουν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, φαντάσου πόσο πίσω βρίσκονται οι υπόλοιποι [κάτοικοι της Βόρειας Κορέας]».

(Στιγμιότυπο από το «χορευτικό» που έκαναν οι μαζορέτες της Βόρειας Κορέας με μια μάσκα μπροστά από το πρόσωπό τους – μερικοί είπαν ότι απεικονίζει τον Κιμ Γιονγκ Ουν σε νεαρή ηλικία!..)

Στο στάδιο, αστυνομικοί με πολιτικά περιπολούσαν παντού, εμποδίζοντας φιλάθλους και δημοσιογράφους να πλησιάσουν τις γυναίκες από τη Βόρεια Κορέα.

Στο τέλος κάθε σειράς καθισμάτων υπήρχαν φύλακες, υπενθυμίζοντας σε όλους πως, πάρα την αμφίεσή τους, οι γυναίκες αυτές είναι φυλακισμένες σε ένα από τα πιο απάνθρωπα καθεστώτα στον πλανήτη. Η Πιονγκγιάνγκ τις έστειλε ως μέρος μιας «επίθεσης γοητείας» εκ μέρους της, θέλοντας να αποσπάσει την προσοχή από τα στρατόπεδα-φυλακές, τα διαδεδομένα βασανιστήρια και τις δημόσιες εκτελέσεις. Για τους περισσότερους από τους θεατές στο στάδιο φαίνεται πως αυτή η επίθεση γοητείας δούλεψε.

Υπάρχει άλλη μια μαρτυρία, μιας ακόμη Νοτιοκορεάτισσας, της Λι Σουρά, μιας 26χρονης νοσοκόμας από τη Σεούλ, η οποία σχολίασε: «Είμαι χαρούμενη που βρίσκονται εδώ. Με έκανε να νιώσω πιο κοντά στον λαό της Βόρειας Κορέας. Ηρθαν για να χειροκροτήσουν την ίδια ομάδα [σ.σ.: την ομάδα της Ενωμένης Κορέας] με μένα. Είναι σαν να είμαστε μια χώρα – και το ελπίζω να γίνουμε κάποτε».

Οι μαζορέτες της Βόρειας Κορέας έκαναν κάτι ακόμα, που έδωσε λαβές για σχόλια: ένα από τα τρικ που έκαναν ήταν να τραγουδούν βάζοντας μικρές μάσκες μπροστά στα πρόσωπά τους, που απεικόνιζαν ένα πρόσωπο που κάποιοι έσπευσαν να σχολιάσουν ότι έμοιαζε με τον Κιμ Γιονκ Ουν σε νεαρή ηλικία. Λογικά, αυτός ήταν.

Οι μαζορέτες της Βόρειας Κορέας μπορεί πράγματι να ήταν πολύ δημοφιλείς στο στάδιο, αλλά η ίδια η ομάδα της «Ενωμένης Κορέας», αποτελούμενη από αθλήτριες των δύο χωρών, δεν τυγχάνει ευρείας αποδοχής – οι μισοί Νοτιοκορεάτες την αντιμετωπίζουν αρνητικά, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση.

Αντίστοιχα είναι και τα ποσοστά αναφορικά με το ενδεχόμενο επανένωσης των δύο χωρών: περισσότερο από το 60% των νοτιοκορεατών προτιμούν την «ειρηνική συμβίωση» από μια επανένωση.

Ετσι κι αλλιώς, υπάρχει διαφορά πολιτισμού, επιπέδου, επαφής με τη σύγχρονη πραγματικότητα μεταξύ της Νότιας και της Βόρειας Κορέας. Οι κάτοικοι της πρώτης χώρας δεν είναι διόλου αποκομμένοι από την εποχή που ζούμε, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τους Βορεικορεάτες, οι οποίοι -κυριολεκτικά- ζουν σε έναν άλλον κόσμο, χωρίς να γνωρίζουν τι υπάρχει πίσω από τα σύνορα που έχει υψώσει ο Κιμ. Ακόμα και στο κομμάτι του ρομαντισμού δείχνουν να μην μπορούν να συμμετάσχουν: για παράδειγμα, όλοι τους έμειναν ανέκφραστοι τη στιγμή που από τα μεγάφωνα ακουγόταν το «Love», ένα από τα πιο μελό τραγούδια του Νατ Κινγκ Κόουλ.

Οι περισσότεροι που τις έχουν δει, καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα: το πρόβλημα δεν είναι στο ότι αυτές οι μαζορέτες μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από μια άλλη εποχή, αλλά το ότι προσπαθούν να αποδώσουν μια επίπλαστη χαρά, η οποία δεν μπορεί να ζει σε ένα τυραννικό καθεστώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News