Το Σάββατο 9 Μαΐου πρέπει να ήταν η πιο αμήχανη ημέρα για τον Αλέξη Τσίπρα, έπειτα από εκείνες του προηγούμενου έτους, όταν κατέγραφε την μία μετά την άλλη τις εκλογικές ήττες.

Έπρεπε κάτι να σκαρφιστεί ώστε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Αφενός, τον αντιπολιτευτικό του ψυχαναγκασμό εν μέσω πανδημίας, αφετέρου την απουσία του από την συντεταγμένη εμφάνιση της πολιτείας στην εκδήλωση μνήμης για τους δολοφονημένους της Marfin. Σημειωτέον ως προς τούτο, ο κ. Τσίπρας είναι πολιτειακός παράγων…

Το πρώτο σκέλος της ανάγκης του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το ικανοποίησε με ένα φλύαρο άρθρο στην «Εφ. Συν» την ίδια ημέρα, όπου επιχείρησε να περιγράψει τι θα γινόταν στην παρούσα συγκυρία αν ήταν ακόμη στην κυβέρνηση. Σε μια τέτοια περίπτωση λες και γράφεις ούτως ή άλλως ό,τι θες. Θα προσλάμβανε κόσμο στο ΕΣΥ, θα είχε εκατομμύρια τεστ και διάφορα άλλα, άνευ σημασίας αυτήν την στιγμή έτσι κι αλλιώς, αφού το αποτέλεσμα της διαχείρισης εκ μέρους της κυβέρνησης έχει ακυρώσει κάθε τέτοια συζήτηση. Και εν τέλει, έγραψε τι δεν θα γινόταν, ασκώντας κριτική στον Σταϊκούρα, τον Βρούτση και τον Γεωργιάδη.

Το δεύτερο σκέλος όμως, τον έφερε αντιμέτωπο με ένα ολίσθημα που τον αφήνει εκτεθειμένο. Όχι απλώς επειδή πήγε μόνος να καταθέσει ένα στεφάνι, λες και το δικό του είναι καλύτερο από των υπολοίπων. Ούτε επειδή και σε αυτήν την περίσταση δεν φάνηκε ικανός να συγκρατηθεί και να μην επιτεθεί στον Πρωθυπουργό, σε ένα σημείο που δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο, ειδικά αν πρόκεται για τις δολοφονίες στη Marfin.

Περισσότερο εκτεθειμένος είναι ο κ. Τσίπρας επειδή σε αυτήν την στιγμή, όπου το μόνο που έχει αξία και σημασία είναι η τιμή στην μνήμη των νεκρών, ο ίδιος την προσβάλλει θρασύτατα, λέγοντας ψέμματα.

Ψέμμα πρώτο: «Τιμούμε και σήμερα, όπως και κάθε χρόνο εδώ και δέκα χρόνια, την μνήμη των συμπολιτών μας που έχασαν άδικα τη ζωή τους στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin. Με την ευκαιρία για άλλη μία φορά εκφράζουμε την καταδίκη μας απέναντι στη βία. Καταδικάζουμε απερίφραστα τη βία, ιδίως τη βία εναντίον του πολυτιμότερου αγαθού και τη πολυτιμότερης αξίας που είναι η ανθρώπινη ζωή».

Ουδέποτε τα προηγούμενα δέκα χρόνια τίμησε ο ΣΥΡΙΖΑ την μνήμη των νεκρών της Marfin, με εξαίρεση μία ανακοίνωση την ημέρα της δολοφονίας. Την φορά δε που αποφάσισε να το κάνει, δεν φρόντισε καν να τους μνημονεύσει, να πει τα ονόματά τους…

Ψέμα δεύτερο: «Καταδικάζω τη βία αλλά και την υποκρισία του κ. Μητσοτάκη που λίγους μήνες πριν αποφασίσει να μπει αυτή η πλακέτα εδώ, έδινε εντολή στα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Εργασίας προκειμένου να ασκήσουν έφεση εναντίον της δικαστικής απόφασης που δικαίωνε τα θύματα, επιδικάζοντας αποζημιώσεις στις οικογένειές τους».

Ο κ. Μητσοτάκης δεν έδινε «εντολή» πριν από μερικούς μήνες για την άσκηση έφεσης, ήταν μία τυπική διαδικασία του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Από αυτήν ακριβώς παραιτείται η σημερινή Κυβέρνηση με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού.

Κάτι που άλλωστε θα μπορούσε να έχει κάνει και ο κ. Τσίπρας στα τεσσεράμισι χρόνια που κυβερνούσε, όταν ασκούνταν εφέσεις επί των πρωτόδικων αποφάσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, από τα λεγόμενα και την συμπεριφορά του κ. Τσίπρα, ένα γίνεται για μία ακόμη φορά σαφές: η απουσία κάθε ίχνους ψυχικής και πολιτικής ενσυναίσθησης, τον οδηγεί διαρκώς σε λάθος μονοπάτια. Κατηγορεί τον κ. Μητσοτάκη για υποκρισία και επικοινωνιακά παιχνίδια, ενώ εκείνος είναι τελικά που παίζει το δικό του πρόχειρο επικοινωνιακό θέατρο.

Εκείνος σύρθηκε το Σάββατο να καταθέσει ένα στεφάνι που ποτέ δεν κατέθεσε τόσα χρόνια. Και πήγε μόνος γιατί μόνο έτσι θα το μετέτρεπε σε αφορμή για αντιπολιτευτικές κραυγές.

Τα όσα ακούστηκαν στην επίσημη τελετή της ελληνικής πολιτείας που ακολούθησε, για εκείνα που είναι ανάγκη να αφήσουμε πίσω μας, τον αφήνουν μόνο του στην έρημο του διχασμού και της μισαλλοδοξίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News