Αν κάτι μπορεί να προβλεφθεί με βεβαιότητα, είναι ότι από την προσεχή Δευτέρα η χώρα μπαίνει σε μία νέα τροχιά, που αργά ή γρήγορα καταλήγει στις εκλογές.

Ακόμη και αν υποθέσει κανείς ότι αυτές θα γίνουν στο απώτερο δυνατό χρονικό σημείο, αυτό ορίζεται τον Μάρτιο του 2027, δεδομένου ότι από τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και θα πρέπει να έχει κυβέρνηση. Με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα όμως, τα οποία πολύ δύσκολα θα έχουν ανατραπεί μέσα σε ενάμιση χρόνο, θεωρείται μάλλον απίθανο ένα μετεκλογικό σενάριο αυτοδυναμίας.

Ολα όσα θα ανακοινώσει ο Πρωθυπουργός το Σάββατο το βράδυ στο Βελλίδειο, όσα θα συμπληρώσει στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής και όσα θα εξειδικεύσουν τις επόμενες ημέρες τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου, έχουν εκλογική στόχευση. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ως προς αυτό.

Και είναι προφανές, λογικό και αναμενόμενο, ότι έπειτα από το προσεχές επικοινωνιακό μπαράζ των παροχών, φοροαπαλλαγών και διαφόρων εμβαλωματικών μέτρων για το Δημογραφικό που θα παρουσιαστούν ως μεταρρυθμίσεις, θα αρχίσει ο νέος κύκλος των δημοσκοπήσεων.

Η αγωνία της κυβέρνησης εν όψει αυτών των νέων μετρήσεων είναι δεδομένη. Αυτό που δεν μπορεί να είναι δεδομένο είναι η ανατροπή, προς το ευμενέστερο, των συσχετισμών που εμφανίζονται παγιωμένοι στις έρευνες της τελευταίας διετίας.

Τα ποσοστά της ΝΔ παραμένουν καθηλωμένα στα επίπεδα των ευρωεκλογών (στην καλύτερη περίπτωση) και μετά το πλήγμα λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ, χαμηλότερα και από αυτά.

Θα είναι επαρκείς οι ανακοινώσεις Μητσοτάκη των προσεχών ημερών, ώστε να βελτιώσουν με δυναμικό τρόπο τη δημοσκοπική επίδοση της κυβέρνησης; Και – το κρισιμότερο για εκείνη – θα υπάρχουν ρεαλιστικά περιθώρια για μία εκλογική στρατηγική με στόχο την αυτοδυναμία;

Οι απαντήσεις δεν θα αργήσουν και σε καταλυτικό βαθμό θα καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις των επόμενων μηνών – σε συνδυασμό βεβαίως και με ό,τι άλλο ενδέχεται και πιθανολογείται ότι θα επηρεάσει το πολιτικό κλίμα.

Δεν πρέπει στην παρούσα συγκυρία να υποτιμάται καμία παράμετρος. Πέρα από την οικονομική πίεση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, το κόστος στέγασης, τα σκάνδαλα ή τις όποιες κυοφορούμενες αναδιατάξεις στο χώρο της αντιπολίτευσης, δεξιάς και αριστερής ή αριστερίζουσας, εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς αλλαγές και ανατροπές στο γεωπολιτικό πεδίο, όπου η θέση της χώρας δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη.

Αυτό σημαίνει ότι από τη μία στιγμή στην άλλη και παρά την σταθερότητα της κυβέρνησης, είναι πιθανό να διαμορφωθεί ένα περιβάλλον αβεβαιότητας για το εγγύς μέλλον, ακριβώς επειδή τίποτα αυτή τη στιγμή δεν δικαιολογεί μία ασφαλή πρόβλεψη για την επόμενη ημέρα της διακυβέρνησης.

Υπό αυτήν  την  έννοια, την επομένη της ΔΕΘ ξεκινά μία μάλλον κρίσιμη περίοδος. Η κυβέρνηση είναι παγιδευμένη προς το παρόν στο σύνδρομο ότι τρέχει μόνη αλλά κινδυνεύει να χάσει (δηλαδή να μην έχει προοπτική αυτοδυναμίας και να μην την πετύχει) και σύμφωνα με πολιτικούς παράγοντες, οφείλει να προετοιμάσει έναν νέο, ρεαλιστικό πολιτικό σχεδιασμό. Πιθανώς δε, να πρέπει να συμπεριλάβει σε αυτόν και τα σενάρια συνεργασιών.

Κατά τούτα, μπορεί να προεξοφληθεί ότι από τις επόμενες εβδομάδες το θέμα των πρόωρων εκλογών θα βρεθεί στο τραπέζι, σχεδόν αναπόφευκτα.

Τα ενδεχόμενα δεν είναι πολλά. Είτε θα υπάρξει μία δυναμική δημοσκοπική ανάκαμψη που θα δικαιολογεί (σχεδόν απολύτως) τον πειρασμό της πρόωρης κάλπης, είτε θα επιβεβαιωθεί η στασιμότητα, που θα αφήνει αναπάντητο το ερώτημα της προοπτικής διακυβέρνησης της χώρας και θα εντείνει την αναζήτηση ως προς το πόσο θα μπορεί να διαρκέσει η αβεβαιότητα.

Ό,τι από τα δύο και να συμβεί, οι επόμενοι μήνες δεν θα είναι περίπατος για το επιτελείο του Μαξίμου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News