Τι δείχνει το 26% του Τσίπρα στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός; Προφανώς κάτι δείχνει, έστω κι αν τα συμπεράσματα της δημοσκόπησης της Interview «μπάζουν» από πολλές μεριές, καθώς έγινε μέσα στη ραστώνη των διακοπών του Αυγούστου και ήταν αμιγώς διαδικτυακή. Οτι το πέραν της ΝΔ εκλογικό κοινό ψάχνει απεγνωσμένα για κάποιον πρωθυπουργήσιμο, ικανό να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη. Η κρίσιμη λέξη, που ενδεχομένως ανατρέπει βεβαιότητες εξαετίας, είναι το «απεγνωσμένα».

Δεν ξέρω αν το έχουν συνειδητοποιήσει στο Μαξίμου, αλλά το γενικό κλίμα απέχει πολύ από αυτό του 2019 και πάρα πολύ από αυτό του 2023. Τότε η συντριπτική πλειονότητα έλεγε «δεν θέλουμε τον Τσίπρα και όσα συμβολίζει». Απέναντι στον Τσίπρα υπήρχε ένας ισχυρός πόλος που λεγόταν Μητσοτάκης, ο οποίος περιέλαβε και ενσωμάτωσε όλη τη δυσαρέσκεια που είχε συσσωρεύσει ο βίος και η πολιτεία του «άχαστου». Τώρα η κοινωνική συνείδηση έχει αλλάξει.

Η πλειοψηφία σήμερα δηλώνει δυσαρεστημένη από τον Μητσοτάκη. Κούραση, οικονομικά ζόρια, ένας συνδυασμός σκανδάλων και σκανδαλολογίας, κυβερνητικές παραλείψεις και αντιφάσεις, μικροδυσαρέσκειες και κοινωνικοί μαξιμαλισμοί σε αιτήματα, μετέφεραν το κέντρο βάρους στη σκέψη της κοινωνικής πλειοψηφίας. Τώρα, οι πολλοί δεν θέλουν τον Μητσοτάκη ή το σύστημα Μητσοτάκη.

Μόνο που δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Κανένας από τους αντιπάλους του δεν είναι πρωθυπουργήσιμος. Ως εκ τούτου, ο Κυριάκος, από το ’23 ως σήμερα, πρόβαλε ως αναγκαστική λύση, ελλείψει άλλου να τον αντικαταστήσει στο Μαξίμου. Το τελευταίο διάστημα άρχισε να σχηματοποιείται μια αόριστη αγανακτισμένη γραμμή που λέει «να φύγει ο Μητσοτάκης κι ό,τι γίνει». Στο διαδίκτυο εκφράστηκε από ένα μήνυμα του τύπου «χάος-δαγκωτό».

Οπερ, δεν είναι διόλου απίθανο, μέσα από την πολιτική και κοινωνική πανσπερμία του 75% που δεν θέλει Μητσοτάκη, ένα 26% να δίνει ως πρώτη και οργισμένη απάντηση το «Τσίπρας». Στο τέλος-τέλος, ο Τσίπρας έχει χρηματίσει πρωθυπουργός, άρα είναι de facto πρωθυπουργήσιμος, έναντι του Ανδρουλάκη, της Ζωής, του Βελόπουλου ή του Φάμελλου.

Οπερ, ας μην εκπλησσόμαστε με το πρώτο αυτό ακατέργαστο, ίσως υπερβολικό, ποσοστό που έκανε τον Τσίπρα να αναθαρρήσει. Απομένουν πενήντα ακόμα βήματα του «άχαστου», μέχρι να μετρηθεί πραγματικά το θρυλούμενο εγχείρημά του: να φτιάξει κόμμα, πρόγραμμα, να βρει στελέχη, να παραμερίσει ή να ενσωματώσει παλιούς συντρόφους, να ανασκευάσει πειστικά την προϊστορία του.

Ο Μητσοτάκης ωστόσο παραμένει κυρίαρχος του παιχνιδιού, έστω και γρατζουνισμένος. Και συνεχίζει να έχει ισχυρότατες πιθανότητες για τρίτη συνεχόμενη θητεία, συντριπτικά περισσότερες από οποιονδήποτε αντίπαλό του. Απλώς το πράγμα διαφοροποιείται, ενδεχομένως και να δυσκολεύει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά τι φανταζόταν κι αυτός; Οτι θα κυβερνούσε 12 χρόνια σαν να περπατά σε κόκκινο χαλί δεξίωσης;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News