Συχνά οι 50ρηδες δεν έχουν πρόβλημα με τα 50, αυτά κουβαλούν, εκτός βέβαια από τα χρόνια που περνούν, την ωραία αίγλη του οροσήμου. Το πρόβλημα είναι στη μετέπειτα φθορά: 51, 52, κάτι σαν να βυθίζεσαι σε κινούμενη άμμο. Και το ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝΑΛ) γιορτάζει, την Τετάρτη, τα 51 του. Γενέθλια και κρίση μέσης ηλικίας…

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι παρά τη σύγκριση με τις περυσινές εκδηλώσεις του χρυσού ιωβηλαίου, ή μάλλον χάρη σε αυτή τη σύγκριση, αυτά τα γενέθλια, τα 51α από την ιστορική Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974, έχουν κάτι το ξεχωριστό. 

Πρώτον, πέρυσι το ΠΑΣΟΚ γιόρταζε στο Ζάππειο εν μέσω γενικευμένης αμηχανίας που δημιουργούσε η επίπονη, αν και τελικά γόνιμη εσωκομματική προεκλογική περίοδος: ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε αμφισβητηθεί μετά τη μη εντυπωσιακή άνοδο στις ευρωεκλογές, είχε προκηρύξει εκλογές, είχαν δηλώσει άλλοι πέντε υποψηφιότητα για την αρχηγία και τελικά επανεξελέγη πανηγυρικά τον Οκτώβριο, με 300.000 ανθρώπους να πηγαίνουν να ψηφίσουν συνολικά. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι εφέτος ο κ. Ανδρουλάκης δεν αμφισβητείται και ότι από το Ζάππειο θα ξεκινήσει, όπως λένε, τη μεγάλη του αντεπίθεση. 

Δεύτερον, σε αντίθεση με πέρυσι και τα 50χρονα, εφέτος το ΠΑΣΟΚ είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπου ανήλθε στο μεταξύ, τον Νοέμβριο, χάρη στην ευεργετική ισχύ της δύναμης της αδράνειας, την ώρα που δίπλα του ο ΣΥΡΙΖΑ αυτεξευτελιζόταν με τα συνέδρια του σκυλάδικου. Μετά, λοιπόν, το Ζάππειο και τα 51 κεράκια, ο κ. Ανδρουλάκης θα ανέβει στη ΔΕΘ για πρώτη φορά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που έχει να συμβεί με πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ από το 2009, όταν δηλαδή το κόμμα ήταν ακόμα ένας γεμάτος ενέργεια και ψηφοφορική δύναμη 35ρης.

Τρίτον, από εκείνα τα περυσινά γενέθλια απουσιάζει εφέτος ο πρωταγωνιστής τους. Ο Κώστας Σημίτης (1936-2025), πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (1996-2004), έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιανουάριο, είχε όμως προλάβει να σφραγίσει την εκδήλωση του 2024 με την εξόχως πολιτική προειδοποίηση περί ευκαιριών. 

«… Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο προοδευτικός κόσμος ζητάει απαντήσεις και κυρίως μια διέξοδο για να μπορέσει να ελπίσει ξανά. Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις αυτές, προσφέροντας το όραμα και το σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Είναι μια ευκαιρία. Οι ευκαιρίες δεν είναι άπειρες», είχε πει. 

Και εδώ είμαστε, έναν χρόνο μετά. Αυτή η εφετινή εκδήλωση, των 51 από την ημέρα που, στο τότε «Κινγκ Παλλάς» του Συντάγματος, ο Ανδρέας Παπανδρέου διάβασε την Ιδρυτική Διακήρυξη του κινήματος –σε εκείνη τη φωτογραφία εποχής στην πρώτη σειρά ήταν, μεταξύ άλλων, και ο Σημίτης– είναι το σκηνικό για ένα σχεδόν υπαρξιακό ερώτημα περί χαμένων και επόμενων ευκαιριών. Το αν εφέτος τραγουδάει ο Κώστας Μακεδόνας δεν κάνει πιο εύκολα τα πράγματα.

Εχασε μια ακόμα ευκαιρία το ΠΑΣΟΚ; Προφανώς. Πέρυσι το φθινόπωρο, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν διαλυμένος, ο Αλέξης Τσίπρας κρυβόταν ακόμα, ταπεινωμένος μέχρι και από τον Στέφανο Κασσελάκη στο πραξικόπημα της πιτζάμας, ενώ ο κ. Ανδρουλάκης ήταν αναβαπτισμένος και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με μια κυβέρνηση που πορευόταν χωρίς να το ξέρει στο πολιτικό ναρκοπέδιο των Τεμπών. Και όμως, από εκείνη τη στιγμή που βρισκόταν θεωρητικά στα πάνω του, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να παγιδευτεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, έπειτα να συρθεί σε μια ιδεολογικά και πολιτικά ασπόνδυλη κοινοβουλευτική συμπόρευση με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (η οποία στο μεταξύ είχε προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις!) και έπειτα να συνεχίσει να συμπεριφέρεται ξέπνοα, είτε επρόκειτο για τα νομοθετήματα Πλεύρη είτε για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. 

Θα έχει μία ακόμη ευκαιρία το ΠΑΣΟΚ; Μπορεί. Αρκεί να φερθεί επιτέλους σαν αξιωματική αντιπολίτευση, στα μεγάλα αλλά και στα μικρά. Αν καταθέσει πρόγραμμα διακυβέρνησης και όχι μόνο φωνές για την υπαρκτή διαφθορά. Αν δεν περιμένει την κυβέρνηση απλώς να πέσει, επειδή το κύπελλο του Πυθαγόρα κάποια στιγμή αδειάζει — καλή η αυγουστιάτικη έμπνευση της Διαμαντοπούλου, αλλά δεν τη λες και σοβαρή πολιτική πρόταση, αντιθέτως μαρτυρά και πάλι μια αντιπολιτευτική οκνηρία. Είναι, για παράδειγμα, απορίας άξιον πώς ενώ εδώ και έναν χρόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει στην αντιπολίτευση κάθε Κυριακή μια ευκαιρία να τον αντικρούσει σημείο προς σημείο, εύκολα και απλά, με μια αντι-ανάρτηση στην εβδομαδιαία πρωθυπουργική ανάρτηση, από τη Χαριλάου Τρικούπη σιωπούν. Δεν το έχουν σκεφτεί; Δεν ξέρουν τι να απαντήσουν; Βαριούνται να δουλέψουν κυριακάτικα; Μπορεί και τα τρία, αλλά και το κάθε ένα είναι χειρότερο από το άλλο. 

Μια καλή αρχή ήταν η παρουσίαση της «μαύρης βίβλου» της ΝΔ, που ανέδειξε κάποια πράγματα έστω και στην υπερβολή τους. Οι ευκαιρίες όμως όχι μόνο δεν είναι άπειρες, αλλά είναι σαν τα χρόνια μετά τα 50. Κάθε ένα που περνάει δεν ξαναγυρίζει ποτέ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News