Ναι. Καλά. Επεσε στην μπανιέρα και χτύπησε σε πολλά σημεία. Οπως ακριβώς λένε οι κακοποιημένες γυναίκες ότι χτύπησαν στο ντουλάπι ή έπεσαν από τη σκάλα. Το κοριτσάκι είχε, βάζω στοίχημα, κακοποιηθεί. Το κορίτσι, βάζω στοίχημα, ήταν τούμπανο στο ξύλο. Ενας σκέτος μπελάς δηλαδή. Κάτι σε νεκροζώντανο. Τι το κάνεις; Το πας στην θάλασσα να το αποτελειώσεις. Οχι μισές δουλειές.

Μια γυναίκα με τρία παιδιά. Σε έναν χρόνο άχρονο, στατικό, μιας διαρκούς αναμονής. Αναμονή του «τίποτα». Πρώτο αίτημα ασύλου 18-11-2020. Ακυρο. Επόμενο 2-8-2022. Ακυρο. Τρίτο αίτημα 22-4-2025. Ακυρο. Αν αντιληφθήκατε, μιλάμε για πέντε χρόνια. Και τι γίνεται σε αυτά τα πέντε χρόνια για μια περιφερόμενη με τρία παιδιά; Τίποτα. Αστα έτσι. Θα το έλεγες και «χέσε κι άστα».

Ενδιαμέσως καταδικάζεται για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. Και τι γίνεται με το ανήλικο και τα άλλα δυο; Της τα αφήνουν. Για να μάθει. Είναι πλέον μια επικίνδυνα ασυνεπής μάνα και «με την βούλα». Σύζυγος; Κάποιος. Κάπου. Κάτι με ναρκωτικά, κάτι με κακοποιήσεις, κάτι πάντως σε παράνομο. Συνηθισμένες καταστάσεις. Σε κάτι τέτοιες δουλειές, βάζω στοίχημα, τακτοποιεί και τη γυναίκα. Κάτι να κάνει κι εκείνη. Να πορεύονται. Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής. Ζήτημα χρόνου. Αν δεν ήταν η θάλασσα, κάτι άλλο θα ήταν. Αλλωστε μορφώνονται και τα παιδιά κατάλληλα από την βρεφική τους ηλικία. Σφίγγεται το στομάχι σου.

Το πέταξε στη θάλασσα να τελειώσει τη δουλειά. Ηταν, λέει, ζεστό. Εντάξει… Ψιλοζεστό. Το έδωσε στην θάλασσα να το κρυώσει. Κι εγώ σε εκκρεμότητα ψυχής, να πω την μαύρη μου αλήθεια μου. Αποσβολωμένη. Παγωμένη.

Τη θάλασσα «την έχω» σαν αμνιακό υγρό. Ξαπλώνω, απλώνω χέρια σταυρωμένου, πάνω μου ο ουρανός. Ανάμεσα θάλασσα και ουρανό, απόλυτη η γαλήνη. Σε αυτή τη στάση έχω πει τα πιο πολλά «Ευχαριστώ» στη ζωή μου.

Μα αυτά δεν είναι για παιδιά. Αυτά είναι διαδικασίες μεγάλων. Ρούφηξαν άμμο τα ρουθουνάκια της μικρής. Μαρτύρησε το πουλάκι μου. Εν ζωή και επί θανάτου. Βασανίζομαι. Με πυροβολεί κατάστηθα η σκέψη.

Τι να κάνω για την ψυχή της; Κοιτάω τον ουρανό. Της ανάβω νοητά κερί. Ασυνείδητα, κάτι να κάνω. Μα δεν έχω ούτε τα μάτια της στον νου. Ενα κουκουλωμένο «κάτι» σε ένα καρότσι… Και μια μάνα… Με άλλα δυο παιδιά. Αλλα δυο παιδιά. Δυο ακόμα. Ζεστά. Καυτά.

Παύση ……………………………………………………………………………………..

Μερικά σε ξεπερνάν.

(Πολύτιμες οι αρχές – δομές που θα τα περιθάλψουν. Ευλογία η Αναδοχή. Θα το λέω και θα το ξαναλέω για την Αναδοχή. Ως κάτι πιο ιερό ακόμα και της υιοθεσίας).

ΥΓ: Θερμά συγχαρητήρια στην Αστυνομία και το Λιμενικό. Η εξιχνίαση ήταν άμεση και ενήργησαν με αξιέπαινη μεθοδικότητα.

ΥΓ2: Μακάρι να αντιληφθούμε την χρησιμότητα των καμερών και επιτέλους να ξεπεράσουμε «κολλήματα» ανόητων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News