-Βάλε νύχια. Πού πας χωρίς μακριά, φορετά νύχια. Μα πώς θα πιάνεις; Θα μάθεις. Πώς, δηλαδή, πιάνει το μανταλάκι; Δυσκολεύεται το μανταλάκι; Άρα ούτε κι εσύ. Να είναι ίσια τα δάκτυλα. Θα το βρεις, θα δεις. Να φουσκώσεις και χείλη. Πού θα πας χωρίς φουσκωμένα χείλη; Κανονικά, μάλιστα, είναι σετ. Χείλη, στήθη. Ολοκληρωμένη δουλειά. Να προσθέσεις και τρέσες στο μαλλί. Φτάσε τα όσο πιο μακριά μπορείς. Έχει τη χάρη του να μπορείς να τα κουνάς, να χτυπάς το κεφάλι όπως τα χταπόδια για να μαλακώσουν. Όχι, δεν θα ζαλιστείς. Θα μάθεις. Το τατουάζ εξυπακούεται. Μη λες χαζά ότι δεν θα έχεις τατουάζ. Έλεος! Μουσική; Μα θες και μουσική; Σιγά! Σιγά το δύσκολο! Πώς είναι τα τζιτζίκια; Τον ίδιο ρυθμό παράγουν. Τζ, τζ, τζ, τζ. Μονότονος; Ε, αυτό είναι το ζητούμενο. Να μην ξεχωρίζεις φωνή, να μην ξεχωρίζεις όργανα σε μουσική, να μην ξεχωρίζεις ήχο, γενικώς να μην ξεχωρίζεις. Έχει αγωνίες το τζιτζίκι;  Τζ, τζ, τζ. Μια χαρά είσαι! Βγαίνεις. Όχι, βρε, μόνο σε πίστα. Βγαίνεις παντού. Ανήκεις σε φυλή.

-Μην κοροϊδεύεις. Κάθε γενιά, κάθε «σειρά» έχει τη δική της ομαδοποίηση. Ένα κοινό σημείο. Έναν τόπο συνάντησης. Ξέχασες τη δική σου; Δήθεν επαναστάτες. Μαλλί αφάνα, αμπέχονο από το Μοναστηράκι, να παραπέμπει σε στράτευση-αντιστράτευση, τζιν από του Ναούμ….Αργότερα πάρε σοβαρή απόφαση. Θα είσαι με τους ροκάδες ή με τους καρεκλάδες; Θα φοράς μαύρο δερμάτινο ή Lacoste; Θα ξεχτενίζεσαι έντεχνα ή θα χτενίζεσαι; Θες και λίγο αργότερα; Κοίτα να ξενυχτήσεις μέχρι να αποκτήσεις το κιτρινο- μπεζ μποτάκι, το Timberland, μωρέ. Τι να μακρηγορώ; Το είπαμε ήδη. Κάθε γενιά τα δικά της. Έναν τόπο, ένα σημείο ασφαλείας. Να καταχωρηθείς σε μια ράτσα, μια φυλή. Να νοιώθεις καλά. Να ανήκεις. Μα είναι και κάτι πλάσματα….Να! Διάβασε γι΄αυτά παρακάτω.      

-Φέτος δεν μου βγαίνει η Eurovision. Ετσι ήρθαν τα πράγματα. Γενικώς, πάντα μου άρεσε το όλον. Επαιρνα και χαρτί-στυλό για σημειώσεις, βάζαμε με την παρέα στοιχήματα, μαγείρευα, τρώγαμε, γελούσαμε, θαυμάζαμε, κράζαμε… Πάντα, όπως και να είχε, κλασική Ρέα, μ’ έπιανε ο ύπνος πριν το αποτέλεσμα. Την άλλη μέρα μάθαινα τα νέα. Φέτος τρέχω. Ετσι έτυχε. Οπότε… Ο,τι πιάνει το μάτι μου στα κλεφτά. Να! Την πρώτη μέρα έπεσα επάνω στη Σουηδία. Το λάτρεψα. Λάτρεψα την ευρηματικότητα της παρουσίασης. Το χιούμορ. Έτσι όπως μετατρεπόταν σε σάουνα, το όλον, και έβγαιναν και εκείνοι με τις πετσέτες πίσω από τους τραγουδιστές. Το καταδιασκέδασα. Αυτό πρόλαβα. Καλά το πρόλαβα. Η Eurovision γενικώς είναι μια σοβαρή υπόθεση. Μια εξαιρετικά απαιτητική διοργάνωση. Που σατανικά υπόγεια ξεμπροστιάζει εποχές ενώ την έχεις καταχωρήσει ως ελαφράδα. Στον επόμενο γύρο τραγουδιών πέτυχα την Κλαυδία και μερικούς ακόμα, σπαρτά, έβλεπα και δεν έβλεπα. Η Κλαυδία μου επέβαλε να τη δω. Πώς να το πω; Με τσίγκλισε, με άφηνε εκκρεμή. Αμήχανη. Να μην ξέρω πού πατούσα. Τι γυαλιά είναι αυτά; Περίεργο. Της πάνε; Μα, δεν βρέθηκε κανένας; Μοιρολόϊ; Περίεργο. Δεν βρέθηκε κανένας; Τι αστείο αυτό το εναγώνιο «Δεν βρέθηκε κανένας;»… Επί της ουσίας. Μα, εξαιρετικά σοβαρής ουσίας… Η Κλαυδία ανήκει σε αυτούς που αντέχουν να είναι διαφορετικοί. Εύκολο το έχεις; Αντιλαμβάνεσαι τι δυνάμεις, τιτάνιες δυνάμεις πέφτουν καταπάνω τους να τους φέρουν στα «ίσα»; Το «στα ίσα» μιας ισοπεδωτικής, δήθεν ασφάλειας ενός όμοιου. Η Κλαυδία δεν είναι αν σου αρέσει ή όχι, αλλά είναι να σεβαστείς το «ξερό της το κεφάλι». Το ολάνθιστο. Και κάθε ατόμου «το ξερό κεφάλι». Που παράγει αντοχή να κάνει το δικό του το παιχνίδι σ’ αυτό το άγριο παιχνίδι της ζωής του, της μιας και μοναδικής. Πατώντας επάνω σε αναπόδραστο ταλέντο και σκληρή δουλειά. Στα 22 της χρόνια, να, μια διαφορετική. Και όπου της βγει. Και όσο της βγει. Λίγο το έχετε; Καλή της τύχη στον τελικό! 

Υ,Γ Ετούτης το μοιρολόι έχει μια διαφορά. Που το ξεχωρίζει από την εθνική μας μίρλα, του DNA μας τη μίρλα. Φέρει, κατέχει, διαλαλεί την ιστορική μνήμη του τραύματος, για να προχωρήσει, όμως, παραπάνω. Αγέρωχη, με φόρα ζωής. Το τραύμα είναι φτερά. Όχι ανακύκλωση.           

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News