Η παραλαβή της πρώτης Belharra δεν ήταν μια ακόμη τελετή με ναύτες, υπουργούς, σημαίες και αγήματα. Ηταν μια ήσυχη στιγμή εθνικής αυτογνωσίας. Ενα γεγονός που δεν χρειάζεται κραυγές για να αποκτήσει βάρος, γιατί το βάρος του βρίσκεται αλλού. Στο ότι μέσα σε έναν κόσμο που τρίζει, η Ελλάδα προσθέτει ένα ακόμη κομμάτι ασφάλειας, ψυχραιμίας και αυτοπεποίθησης.

Η Belharra δεν είναι απλώς φρεγάτα. Είναι ένα πλοίο σχεδιασμένο για έναν πόλεμο που δεν μοιάζει με κανέναν από όσους μας διηγήθηκαν οι παππούδες μας ή έχουμε διαβάσει στα βιβλία Ιστορίας ή έχουμε δει στα ντοκιμαντέρ. Δεν κυνηγά μόνο στόχους, διαβάζει δεδομένα. Δεν πολεμά μόνη, συνδέεται.

Το ραντάρ Sea Fire σαρώνει τον ορίζοντα για 500 χιλιόμετρα, όχι σαν μάτι αλλά σαν υπερεγκέφαλος. Οι πύραυλοι Aster δεν είναι απλώς ισχύς πυρός, είναι βεβαιότητα αποτροπής. Η φρεγάτα αυτή δεν ανήκει στη λογική της επίδειξης, αλλά στη λογική της σιωπηλής υπεροχής.

Και αυτή ακριβώς είναι η τομή. Η Ελλάδα ανεβαίνει στην πίστα του πιο σύνθετου, δικτυοκεντρικού πολέμου. Εκεί όπου οι θάλασσες συνομιλούν με τον αέρα και τα πλοία με τα αεροσκάφη. Εκεί όπου οι Belharra δεν νοούνται χωρίς τα Rafale, ούτε τα Rafale χωρίς την προοπτική των F-35, ούτε ο στόλος των πλοίων και των αεροσκαφών δίχως την αντιπυραυλική «ασπίδα του Αχιλλέα».

Δεν πρόκειται για συσσώρευση όπλων, αλλά για αρχιτεκτονική ασφάλειας. Για τη μετάβαση από την άμυνα της τυχαιότητας στην άμυνα της γνώσης.

Σε έναν ταραγμένο κόσμο, αυτό γεννά κάτι που σπανίως τολμάμε να ομολογήσουμε. Αίσθηση ασφάλειας. Οχι αλαζονική. Οχι προκλητική. Αλλά ώριμη. Την ασφάλεια που σου επιτρέπει να κοιτάς γύρω χωρίς να τρέμεις και να συνομιλείς χωρίς να υποχωρείς.

Υπάρχει όμως και κάτι βαθύτερο. Κάτι που δεν μετριέται σε κόμβους, αισθητήρες και βεληνεκή. Οι Ελληνες ήταν και παραμένουν θαλασσινός λαός. Οχι ως ρομαντική καρτ ποστάλ, αλλά ως ιστορικό πεπρωμένο. Δίχως να το πολυσυνειδητοποιούμε, με την παραλαβή της φρεγάτας πιάσαμε ξανά την άκρη ενός νήματος που έρχεται από τον πιο μακρινό ιστορικό μας χρόνο.

Από τις τριήρεις του Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα ως το «υγρό πυρ» των Βυζαντινών και από το θωρηκτό «Αβέρωφ», που έγειρε την πλάστιγγα των Βαλκανικών Πολέμων, μέχρι το υποβρύχιο «Παπανικολής», που έσπασε τη σιωπή του βυθού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ελληνική ασφάλεια γραφόταν πάντα πάνω στο κύμα. Ή δεν νοούνταν δίχως ελληνική υπεροχή –πέραν τα στεριάς– και πάνω στο κύμα.

Η Belharra δεν ακυρώνει αυτή την παράδοση, τη μεταφράζει στη γλώσσα του 21ου αιώνα. Οπως τότε ο Αβέρωφ δεν ήταν απλώς πλοίο αλλά σύμβολο τεχνολογικής υπεροχής για την εποχή του, έτσι και σήμερα η Belharra δεν είναι μόνο μέταλλο και λογισμικό. Είναι η απόδειξη ότι μια χώρα με δύσκολη γεωγραφία και σύνθετη ιστορία μπορεί να συνδυάσει τα παλικαράκια της, που μεγάλωσαν πατώντας θαλασσινό αλάτι, με την πιο προωθημένη τεχνολογική πολεμική γνώση.

Δεν είναι παλιομοδίτικος εθνικοπατριωτισμός να νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό. Είναι σύγχρονη εθνική επίγνωση. Η κατανόηση ότι η ειρήνη δεν εξασφαλίζεται με ευχές, αλλά με ισορροπία. Οτι η γεωπολιτική δεν συγχωρεί την αφέλεια. Και ότι η θάλασσα, που άλλοτε μας έθρεψε και άλλοτε μας δοκίμασε, εξακολουθεί να είναι ο χώρος όπου η Ελλάδα ορίζει τον εαυτό της.

Ο «Κίμων», η πρώτη Belharra μας, έδεσε στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό. Αθόρυβα. Σχεδόν σεμνά. Και αυτό ίσως είναι το πιο ελπιδοφόρο σημάδι απ’ όλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News