Οι λέξεις είναι νερό. Οσο ρέουν σε μια σχέση, μην τη φοβάσαι. Μπορεί να είναι γαλήνιας ροής ή ορμητικής, μπορεί να γίνεται λίμνη, ποτάμι, καταρράκτης, καθαρό νερό, θολό… Πάντως νερό, υδάτινο στοιχείο. Ακόμα και πίσω από τις σιωπές. Να τις νιώθεις ότι υπάρχουν. Να ακούς και στις σιωπές των ήχο τους, όπως ένα ψυγείο σε δωμάτιο, ακόμα και όταν έχει κλειστή πόρτα.

Και πού τελειώνουν οι σχέσεις; Εκεί που ξεραίνονται οι λέξεις. Εκεί που ούτε καν τις ψάχνεις για να αρθρώσεις, να διεκδικήσεις, να πεις τη θέση σου, να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, να συμμετάσχεις. Τίποτα. «Και τι να πεις;». Στεγνά. Ως κάτι βαθιά επεξεργασμένα, μάταιο. Μάταιο, ματαιότης, τα πάντα ματαιότης. Και εκεί, σε κείνο το σημείο, περιέργως, αναβαθμίζεις.

Οπως ακριβώς στις κηδείες, στον πιο μεγάλο, στον πιο βαθύ πόνο. Που στερεμένος πια δακρύων ένα βαθύ ξημέρωμα, λες, κουνώντας το κεφάλι τόσο δα, πάνω κάτω… «Τι είναι ο άνθρωπος!». Σπρώχνοντας τον νου σε κάτι το υψηλότερο. Στο πέρα και πάνω από σένα. Ετσι και με την ταφή της σχέσης. Κλαις, αναβαθμίζοντας, όχι δυο ανθρώπους αλλά τη σχέση τους στο υψηλότερο. Τη σχέση που στέγνωσε, την κλαις αδάκρυτα. Πονάς μελετώντας την ασυνεννόητη πια χορογραφία μιας σχέσης που απορυθμίστηκε οριστικά και βάναυσα.

Πονάς τη μαγευτική χορογραφία των ενστίκτων, όπως άλογα την είχαν συνεννοηθεί δυο, την είχαν ρυθμίσει αμίλητα. Τα μέτρα, τα μέχρι πού, τις ελλείψεις που όμορφα κάλυπτε ο ένας στον άλλον. Τι νομίζεις; Τις ελλείψεις τους ενώνουν οι άνθρωποι. Παζλ. Οσο με μαγεύει ο χορός-ρυθμός των ελλείψεων να ανταμώσουν, τόσο με πονάει η απορρύθμισή τους στο τέλος τους. Τι κρίμα. Τι τεράστιο κρίμα. Μόνο αυτό και μέχρις αυτό. Και πάλι αυτό. Πάλι και πάλι αυτό.

Θυμάμαι τη φράση της Ντόρας. Μιας συν-αδελφής καρκίνου. «Τον αποχαιρέτησα με ευγνωμοσύνη και αγάπη» μου είχε πει. Μέρες τριβέλιζε στο μυαλό μου. Υπάρχει αυτό; Υπάρχει. Υπάρχει. Είναι το πιο έντιμο στον κόσμο. Να μη σβήνεις το παρελθόν. Να το τιμάς. Τη διαδρομή, μέρα τη μέρα, την πρωτοσυνάντηση, να εντοπίζεις ποιο μαγευτικό ιερό του ενστίκτου την καθόρισε, πώς την περπατήσατε, πώς κοιταχτήκατε, πώς γελάσατε… Ιδίως αυτό!

Θυμάμαι και τα λόγια εκείνου του συγκλονιστικού συγγραφέα «Oλα μπορώ να τα ξεχάσω εκτός από τα γέλια που κάναμε». Eτσι, έτσι είναι. Τα γέλια μας μένουν στο διηνεκές. Δεν βγαίνουν ξινά ποτέ. Τι κρίμα. Τι τεράστιο κρίμα. Μόνο αυτό και μέχρις αυτό. Και πάλι αυτό. Πάλι και πάλι αυτό.

Και μην ξεγελαστείτε-πονηρευτείτε ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν μόνο με ερωτικές σχέσεις. Με χωρισμούς ερώτων, συντρόφων. Κάθε είδους σχέση είναι μια χορογραφία. Ερωτική, φιλική, ακόμα και επαγγελματική. Τουλάχιστον εγώ έτσι βιώνω αποχωρισμούς κάθε είδους.

Νιώθοντας το τέλος τους βαθιά. Σήμερα έψαχνα να βρω, τι πονάει πιο πολύ; Και έπεσα πάνω, καταπάνω στο άλογό τους. Στο εκεί ακριβώς που στεγνώνουν οι λέξεις τους. «Και τι να πεις;». Τι κρίμα. Τι τεράστιο κρίμα. Μόνο αυτό και μέχρις αυτό. Και πάλι αυτό. Πάλι και πάλι αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News