«Το ΔΝΤ δεν έχει καμία δουλειά σε πλούσιες χώρες» είπε ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, δείχνοντας την Ελλάδα. Δεν είχε και άδικο. Μην κοιτάτε που εγώ και εσείς έχουμε εσωτερική πληροφόρηση. Η Ελλάδα δεν θεωρείται ούτε τριτοκοσμική, ούτε φτωχή χώρα.

Και το ΔΝΤ έχει μάθει να λειτουργεί με άλλο τρόπο: να πηγαίνει σε μία χώρα, συνήθως τριτοκοσμική, να παίρνει τα κλειδιά και ουσιαστικά να τη μεταχειρίζεται ως χρεοκοπημένο μαγαζί. Τις περισσότερες φορές δε, οι χώρες αυτές δεν αντιμετωπίζουν δημοκρατικές αναστολές, δεν τους απασχολούν και τόσο τα εργασιακά και φυσικά διαθέτουν κεντρική τράπεζα που τους επιτρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό νόμισμα.

Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Οσο και αν έχουν τσαλακωθεί τα εργασιακά δικαιώματα, τηρούνται τα προσχήματα του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Εννοείται ότι εδώ λειτουργεί Βουλή, υπάρχουν πέντε ανεξάρτητοι θεσμοί, ενώ η χώρα δεν έχει νόμισμα για να υποτιμήσει. Υποτιμά όλα τα άλλα, ενίοτε και τη νοημοσύνη των πολιτών της, προκειμένου να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της.

Το ΔΝΤ παραδέχεται ότι έκανε λάθη στις εκτιμήσεις του για την Ελλάδα. To περίεργο θα ήταν να μην έκανε. Η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα εγχείρημα χωρίς ιστορικό προηγούμενο, χωρίς manual με οδηγίες. Ηρθε ο Τόμσεν και μάθαινε στου κασίδη το κεφάλι. Ιστορικά, λοιπόν, αν αναζητηθούν ευθύνες για τα λάθη του ΔΝΤ, θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω, στις ημέρες Παπανδρέου, εξετάζοντας τις συνθήκες που οδήγησαν τη χώρα στα δόντια του Ταμείου. Αν πιστεύετε ότι όλα αυτά αποτελούσαν ένα σχέδιο για παράδοση της χώρας (σε ποιους άραγε;), καλύτερα να φύγετε τώρα από τη σελίδα γιατί θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Το ΔΝΤ ήρθε στην Ελλάδα επειδή οι Ευρωπαίοι δεν διέθεταν ούτε αντίστοιχο μηχανισμό, ούτε τεχνογνωσία και, φυσικά, πολιτική βούληση για να κρατήσουν την ελληνική χρεοκοπία εντός Ευρωζώνης. Εν τέλει, αν το δεις από μία απόσταση, ίσως και να συμφωνήσεις ότι είναι άδικο να εγκαλείς τους Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου για επιχειρησιακή ανεπάρκεια και έλλειψη σχεδίου. Εδώ δεν ήξεραν τι τους γίνεται σε Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Ουάσιγκτον, θα τους έδειχνε τον δρόμο η Αθήνα;

Οι ευθύνες της Αθήνας αρχίζουν αμέσως μετά το «καλό κουράγιο» του Ολι Ρεν και την άφιξη όλων αυτών των τύπων στην Καραγεώργη Σερβίας. Χωρίς στοιχειώδες σχέδιο και μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία, οι ελληνικές κυβερνήσεις άρχισαν να παίζουν άγονη άμυνα, προσπαθώντας να μη φάνε πολλά γκολ. Και στο τέλος, βέβαια, έχασαν το μέτρημα. Νύχτωσε και ακόμα τα δίχτυα σπαρταράνε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News