Δελτίο Τύπου από το Γραφείο του Προέδρου της Βουλής, με πληροφορεί ότι ο Πρόεδρος του Σώματος έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Εποχή», και την παραθέτει ολόκληρη. Την διαβάζω δυσανασχετώντας, αφού γνωρίζω από πριν ότι δεν λέει τίποτα ενδιαφέρον, ούτε και εμπεριέχει έστω μια πληροφορία που να έχει  σχέση με το θεσμικό αξίωμα που κατέχει ο κ. Βούτσης.

Αναφέρεται στην προσεχή άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, και εκθειάζει εκ των προτέρων όσα αναμένει από τον Πρωθυπουργό να ειπωθούν. Δηλώνει ακόμα, ο κ. Βούτσης, ότι είναι απογοητευμένος από την εν γένει απόδοση και προσφορά της  αντιπολίτευσης στην πολιτική ζωή του τόπου, και εξηγεί γιατί είναι απογοητευμένος. Κάτι που, πιστέψτε με, δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον παρά μόνο ίσως για τον εαυτό του και δυο-τρεις συγγενείς και απόμαχους συντρόφους του.

Ο λόγος όμως που επιμένω εδώ στο protagon με αυτά τα επικοινωνιακά ζητήματα, είναι διότι αυτή η φαινομενικά αθώα και ασήμαντη ιστοριούλα που μόλις σας διηγήθηκα, εκτός άλλων πολλών επιπτώσεων που έχει, είναι ηθικά και πολιτικά παράνομη.

Το Γραφείο Τύπου του Προέδρου της Βουλής, όπως και εκείνου του Προέδρου της Κυβερνήσεως και άλλων συναφών, χρηματοδοτούνται από το ελληνικό κράτος, δηλαδή από κάθε φορολογούμενο πολίτη, για να παρέχεται ενημέρωση και πληροφόρηση σχετική μόνο με το αξίωμα και το έργο που επιτελεί ο εκάστοτε εκπρόσωπος του θεσμού.

Η συνέντευξη του κ. Βούτση σε όποια εφημερίδα κι αν δίδεται, δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Βουλής. Μπορεί να την ανεβάσει ο ίδιος στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook αν θέλει, αλλά δεν μπορεί να βάλει κανέναν υπάλληλο του Γραφείου του να την προωθήσει μέσω αυτού στα ΜΜΕ. Ένας τέτοιος μηχανισμός έχει σαφή ονομασία, και είναι η προπαγάνδα.

Οταν μάλιστα η συνέντευξη αυτή (όπως συμβαίνει συστηματικά με κάθε παρόμοια συνέντευξη που ανακυκλώνεται μέσω των επίσημων Γραφείων Τύπου) περιστρέφεται γύρω από μη κοινοβουλευτικά θέματα, και μάλιστα εμφανίζει το θεσμικό πρόσωπο, που υποτίθεται ότι συμβολίζει και εκπροσωπεί ολόκληρο το κοινοβούλιο και όχι μόνο την αριστερίζουσα και εθνικιστική δεξιά πτέρυγά του, να συμπεριφέρεται κυρίως ως σκληροπυρηνικός κομματικός παράγων.

Δεν πληρώνεται για αυτό το πράγμα, από το ελληνικό Δημόσιο, το οποιοδήποτε θεσμικώς ενδεδυμένο κομματόσκυλο, ούτε και δικαιούται να μετατρέπει το Γραφείο Τύπου της Βουλής, του Μαξίμου ή του όποιου υπουργείου σε προσωπικό του Μέσον.

Για να μην παρεξηγούμαι κιόλας: Δεν είναι ο μόνος. Το ίδιο έκαναν και προκάτοχοί του – ίσως όχι τόσο απροκάλυπτα, αλλά σίγουρα φρόντισαν και εκείνοι, τόσο με την στελέχωση του τμήματος, όσο και με τον τρόπο λειτουργίας τους, το λιβάνισμα να έρχεται όλο και να ραίνει όμορφα στο πρόσωπο του Προέδρου, και το εντομοκτόνο να ψεκάζει και να καίει τους όποιους αντιπάλους.

Πρόσφατα, ένα άτυπο σημείωμα από το πρωθυπουργικό γραφείο, κυκλοφόρησε με e-mail σε διαπιστευμένους συντάκτες (προφανώς για να το προωθήσουν παραέξω, στον κουτό λαό), υπό τον τίτλο «ΜΜΕ: Όχι άλλα εργοδοτικά και νεοδημοκρατικά δάκρυα για τους εργαζόμενους». Αναφέρεται στις επιπτώσεις μετά από την πρωτοφανή διαδικασία αδειοδότησης 4 τηλεοπτικών καναλιών.

Το κείμενο είναι προφανώς γραμμένο από στέλεχος του βαθέως κομματικού κράτους. Το στέλεχος αυτό, το οποίο δεν γνωρίζω, μάλλον έχει έμμισθη θέση στο Γραφείο Τύπου. Που υποτίθεται – επαναλαμβάνω – ότι υπάρχει και χρηματοδοτείται για να ενημερώνει, μέσω των δημοσιογράφων, τον λαό για τα πεπραγμένα και τις θέσεις της κυβέρνησης. Αντικειμενικά, χωρίς σχόλια.

Τα αναγραφόμενα στο άτυπο αυτό σημείωμα (που σημαίνει ότι δεν έχουν καν τα κότσια να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από αυτό, άρα μπορούν ανά πάσα στιγμή ακόμα και να το αρνηθούν), έχουν επιθετική χροιά από την αρχή μέχρι το τέλος. Στάζουν δηλητήριο. Θυμίζουν λόγια της φωτιάς αιώνιου αριστερού φοιτητή σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. Δεν εμπεριέχουν θέση, μόνο αντίθεση.

Τουλάχιστον τότε, και εκεί, υπήρχε και το ελαφρυντικό ότι ο δημαγωγός φοιτητοπατέρας είχε και στο πίσω μέρος του μυαλού του την επιθυμία να συγκινήσει κανά γκομενάκι. Αλλά και τώρα, στα πολιτικά γεράματα; Κυβερνώντας μάλιστα μια χώρα αποδεκατισμένη;

Η κυβέρνηση, στο συγκεκριμένο θέμα των αδειών, εάν αισθάνεται ότι έχει το δίκιο με το μέρος της, θα αρκούσε να παραθέσει απλώς εκείνα που θεωρεί αληθή και τεκμηριωμένα. Όταν όμως τα διανθίζει με κοσμητικά επίθετα και ειρωνείες μιας άλλης εποχής ξεπερασμένης, το έχει χάσει το παιχνίδι σανβουάρ, τουλάχιστον από τους νοήμονες.

Που, γρήγορα ελπίζω, θα καταλάβει ότι έχουν αυξηθεί τόσο, που δεν την παίρνει άλλο να τους αγνοεί ή να τους υποτιμά.

Στο μεταξύ, μέχρι να έρθει αυτή η ευλογημένη μορφωτική ανατροπή, ας επιληφθεί κάποιος της παρανομίας στην χρήση Γραφείων Τύπου για σκοπούς μη συμβατούς προς τον θεσμικό τους ρόλο, και ας λάβει τα απαραίτητα μέτρα.

Εγώ, ως πολίτης, δεν ανέχομαι πια να πληρώνω μια υπηρεσία που αντί να με ενημερώνει, με παραπληροφορεί. Ας την μεταφέρουν στα κόμματά τους, και ας την χρηματοδοτούν εκείνοι. Έχουν λεφτά.

Δεν θα βρεθεί ένας δικαστής να μου βρει δίκιο;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News