To βράδυ της Τετάρτης είχα την πρώτη μου ολοκληρωμένη εμπειρία Virtual Reality. Δεν λέω για τη διαιτησία στην Τούμπα. Μου συνέβη αμέσως μετά, σε φιλικό σπίτι. Ένα iphone, με το κατάλληλο app, τοποθετήθηκε στο Cardboard –που δεν ξέρω πώς λέγεται, αν λέγεται, στα ελληνικά. Φανταστείτε ένα παλαιό view master, φτιαγμένο από σκληρό χαρτόνι. Στο εσωτερικό του φέρει δύο φακούς, έναν για κάθε μάτι. Κάτι σαν την γνωστή κάσκα, αλλά στο πολύ φθηνότερο, μόλις 50 δολάρια. Ακουστικά στα αυτιά και το cardboard στα μάτια.

Αισθάνθηκα ότι θα πέσω από ελικόπτερο. Ζήτησα καρέκλα. Διότι ναι, είσαι εκεί, βρίσκεσαι μέσα σε αυτό που βλέπεις. Και όταν κατέβηκα στην άκρη του ουρανοξύστη κινήθηκα με συστολή. Στα αυτιά μου ήταν ο αέρας, γύρω μου η πόλη και κάτω ο ίλιγγος. Λυτρώθηκα όταν βρέθηκα ανάμεσα σε μία μουσική μπάντα. Και αμέσως μετά στην εξοχή, να βλέπω πουλάκια και πολύχρωμες κορδέλες να κατεβαίνουν από τον ουρανό  -άλλοι παίρνουν επικίνδυνα πράγματα για την ίδια εμπειρία.

Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι σε πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια. Πώς θα είναι; Τα πάντα θα είναι. Δεν θα αλλάξει, απλώς, η έννοια της επικοινωνίας. Θα μεταλλαχθεί η φύση κάθε θεάματος. Δεν θα υπάρχει τηλεοπτικό event στο οποίο δεν θα είσαι μέσα. Θα κάθεσαι στην κερκίδα με τις παντόφλες σου. Η κινηματογράφηση θα αποκτήσει νέα υπόσταση. Ο θεατής δεν θα βρίσκεται απέναντι από τον πρωταγωνιστή, θα είναι δίπλα του. Οι βιντεοκλήσεις σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας θα επιτρέπουν τη συνομιλία μεταξύ ολογραμμάτων. Ανθρωποι με κάσκες και ακουστικά. Εντάξει, ως εικόνα θα είναι ελαφρώς γελοία με τα σημερινά κριτήρια, αλλά η αισθητική προσαρμόζεται σταδιακά. Όταν είχαν βγει τα Walkman, στα ‘80ς, πολλοί έβρισκαν ανόητο να περπατάς με ακουστικά στα αυτιά. Αλλά και αν φύτευες ξαφνικά στα ‘90ς μία ομάδα ανθρώπων σκυφτών σε smart phones, πάλι ξένη προς το τοπίο θα ήταν. Ναι, εννοείται ότι με τις κατάλληλες «βεντούζες» στα σωστά σημεία του σώματος, λογικά θα υπάρχει και η εμπειρία που όλοι φανταζόμαστε. Εχει να σώσει σπίτια το virtual cheating…

Τέλος πάντων, πολλές δουλειές θα ανοίξουν και πολλά χρήματα θα κερδηθούν στο επόμενο βήμα της ανθρωπότητας. Η βιομηχανία του θεάματος θα ανοίξει σαν στρείδι που αποκαλύπτει ένα τεράστιο μαργαριτάρι. Εκείνο, όμως, που θα αλλάξει περισσότερο θα είναι η φύση των αισθήσεων και η «υφή» των συναισθημάτων. Θα αλλάξουν οι άνθρωποι. Και οι σχέσεις τους. Οι σιωπές θα αντικατασταθούν από «ταξίδια» ή από κοινές συναρπαστικές εμπειρίες. Εικονικές, αλλά τόσο έντονες. Το αληθές θα γίνει υποκειμενικό, αλλά θα ισχύει και το αντίστροφο: αφού το βλέπεις και το αισθάνεσαι, θα είναι αληθινό και ας ήταν ψεύτικο στον παλιό κόσμο. Θα «φεύγεις» εύκολα, θα ανοίγεις τα συναισθήματα σου σαν βεντάλια. Οι ψυχίατροι είτε θα μείνουν άνεργοι, είτε θα κυριεύσουν τον κόσμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News