Κατά την διακινούμενη φημολογία, η κυβέρνηση και ειδικότερα το υπουργείο Παιδείας ετοιμάζεται να φέρει κάποια νέα νομοθετική ρύθμιση για την ασφάλεια στα ΑΕΙ, στον απόηχο των πρόσφατων επεισοδίων στη Νομική, την Πολυτεχνειούπολη κ.α.

Ετσι, λογικά, σύντομα θα πρέπει να αναμένεται και ένας «νόμος Ζαχαράκη», ο οποίος θα έλθει να προστεθεί στους νόμους Κεραμέως, Πιερρακάκη, Γαβρόγλου και τόσων άλλων υπουργών.

Είναι υπό συζήτηση αν η νέα νομοθετική παρέμβαση θα έχει ολιστικό χαρακτήρα για την γενική αναβάθμιση των ΑΕΙ ή αποσπασματικό, για την αντιμετώπιση των περιστατικών βίας και ανομίας.

Το «υπό συζήτηση» δικαιολογείται επειδή, κατά τις απόψεις προσώπων που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, η βία στους πανεπιστημιακούς χώρους δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί, αν δεν γίνουν ευρύτερες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας και διοίκησης των ΑΕΙ.

Εδώ ανοίγεται μία ευκαιρία για την κυβέρνηση να επιδείξει μία σχετική τόλμη και ταυτόχρονα να θέσει την αντιπολίτευση και ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ προ των ευθυνών του.

Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Θα μπορούσε η σημερινή κυβέρνηση να ανατρέξει σε μία από τις πλέον ενθαρρυντικές στιγμές της ελληνικής πολιτικής ζωής, όταν εν μέσω κρίσης το καλοκαίρι του 2011 ψηφίστηκε με ευρεία συναίνεση (και της ΝΔ – από 255 βουλευτές!) ένας νόμος για την ουσιαστική μεταρρύθμιση της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Εμεινε γνωστός ως «νόμος Διαμαντοπούλου». Και έμεινε επίσης γνωστός ως ένας νόμος που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αφού οι επόμενες κυβερνήσεις και οι αρμόδιοι υπουργοί Παιδείας φρόντισαν να τον «παγώσουν», να αναστείλουν την εφαρμογή του, να τον τροποποιήσουν και τελικά, να τον ακυρώσουν.

Οι λόγοι για αυτή την συνολική, άτακτη πολιτική υποχώρηση, είναι πολλοί και διάφοροι – και γνωστοί. Από τις ιδεοληπτικές εμμονές της Αριστεράς, έως τις συντεχνιακές αγκυλώσεις και την πολιτική υποταγή στο διακομματικό ακαδημαϊκό κατεστημένο.

Σήμερα βρισκόμαστε περίπου στο ίδιο σημείο και η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι είναι αποφασισμένη για μία παρέμβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Γιατί δεν φέρνει λοιπόν τον νόμο Διαμαντοπούλου, ο οποίος είχε ψηφιστεί από τα 2/3 της Βουλής, με τις όποιες αναγκαίες βελτιώσεις και προσαρμογές;

Εκείνος ο νόμος προέβλεπε μεταξύ άλλων την ουσιαστική κατάργηση του (στρεβλού) ασύλου, τη δημιουργία επιτροπών αξιολόγησης, την εκλογή των συμβουλίων διοίκησης, εκλογή των πρυτάνεων από τα μέλη ΔΕΠ δίχως συμμετοχή των φοιτητών, αλλά ακόμη και τη δυνατότητα αναζήτησης και εξεύρεσης πανεπιστημιακών διοικήσεων από την «αγορά» ή και από το εξωτερικό.

Ως προς το θέμα της ασφάλειας και της τάξεως, η ρύθμιση του νόμου ήταν… απλή και κατανοητή: «Σε αξιόποινες πράξεις που τελούνται εντός των χώρων των ΑΕΙ εφαρμόζεται η κοινή νομοθεσία».

Η ίδια η Αννα Διαμαντοπούλου μίλησε με αφορμή τα πρόσφατα έκτροπα και εξήγησε πολύ εύγλωττα ότι τα θέματα ασφάλειας στα Πανεπιστήμια δεν πρόκειται να λυθούν αν δεν υπάρξει αλλαγή στη διοικητική διάρθρωση των ΑΕΙ.

Είναι απλό, όσο και αν ενοχλεί την «πανεπιστημιακή κοινότητα»: η επιστημονική αξιοσύνη δεν είναι διαπιστευτήριο για τη διοικητική επάρκεια, η οποία αφορά ζητήματα από την οικονομική διαχείριση, μέχρι την άσκηση καθημερινής διοικητικής μέριμνας και, φυσικά, την ασφάλεια και την τάξη.

Κοντολογίς: αν η κυβέρνηση επιμένει μεταρρυθμιστικά και θέλει να τολμήσει, έχει την ευκαιρία μίας ολικής (ή έστω, μερικής) επαναφοράς στο… 2011.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News