Τελικά η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευριπίδη Στυλιανίδη ήταν η ευφυέστερη κίνηση που έκανε εδώ και βδομάδες. Εξανάγκασε με αυτόν τον τρόπο τα μέσα ενημέρωσης, αντί να δείχνουν τους Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά να κάθονται δίπλα-δίπλα ως αρχαγγελικό δίδυμο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, να δείχνουν μια άδεια καρέκλα με ένα χαρτί καρφιτσωμένο πάνω της, στην οποία κανένας δεν ήθελε να καθίσει μην και τον παρεξηγήσουν.

Αν μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα από όσα συνέβησαν σε αυτή την βιβλιοπαρουσίαση περί της Τεχνητής Νοημοσύνης στο Ωδείο Αθηνών, είναι ότι η πολιτική ζωή μας γίνεται όλο και πιο κωμική. Γύρω μας ο κόσμος χάνεται, αλλά εμείς ασχολούμαστε με μια κενή καρέκλα που πάνω της είχε την ταμπέλα «Αντώνης Σαμαράς», σε συνδυασμό με τη βαθιά ιδεολογικοπολιτική ερμηνεία μιας χειραψίας που έγινε στο πλαίσιο της αστικής ευγένειας ενός νυν και ενός πρώην πρωθυπουργού.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν πήγε στην εκδήλωση. Και οι «αναλυτές» έσπευσαν να διαπιστώσουν ότι έτσι «οριστικοποιήθηκε» η ρήξη ανάμεσα σε αυτόν και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η ρήξη έχει οριστικοποιηθεί από καιρό, ο Μητσοτάκης έχει διαγράψει τον Σαμαρά από τη ΝΔ εδώ και μήνες, αφού πρώτα έκανε μακρά πρωθυπουργική υπομονή στην κατεδαφιστική σαμαρική κριτική εφ’ όλης της ύλης. Ο ένας δεν θέλει πλέον να βλέπει τον άλλον ούτε σε απόσταση ενός μιλίου.

Υπήρξαν βέβαια κάποιοι της ακραιφνούς δεξιάς πτέρυγας της ΝΔ που το τελευταίο διάστημα εξέφραζαν δημοσίως την ευχή (ή την ελπίδα) να τα ξαναβρούν αυτοί οι δύο. Είναι ολοφάνερο ότι οι ευχές διατυπώνονταν ερήμην αμφοτέρων των πρωταγωνιστών. Ο μεν Μητσοτάκης έχει αποφασίσει οριστικά ότι ξαναβρήκε μπροστά του τον επαγγελματία διασπαστή της παράταξης που είχε ρίξει και τον πατέρα του, ο δε Σαμαράς έχει έτοιμο το καινούριο κόμμα του, το οποίο θα δημιουργήσει μόνο και μόνο για να μην επιτρέψει στον Μητσοτάκη μια νέα αυτοδυναμία. Ούτε η Τεχνητή Νοημοσύνη (που ήταν το θέμα του βιβλίου) με τις τρομερές της ικανότητες δεν έχει τη δύναμη να αναστρέψει τα δεδομένα μιας τέτοιας υπαρξιακής (πια) σύγκρουσης.

Οσο για τον Κώστα Καραμανλή, που κάθισε αμήχανος δίπλα στην άδεια πολυθρόνα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο σύνθετα. Θέλει να πληγώσει ή και να γκρεμίσει τον Μητσοτάκη, αλλά δίχως να πληγώσει ή να γκρεμίσει (στα φανερά τουλάχιστον) το κόμμα που έχει ο Μητσοτάκης στα χέρια του. Λογικό, ένας Καραμανλής δεν θα πλήξει ποτέ την ενότητα της ΝΔ που ιδρύθηκε από Καραμανλή. Αλλος γρίφος κι αυτός, εξίσου δυσεπίλυτος ακόμα και για την ΤΝ.

Ο Καραμανλής, απείρως θεσμικότερος από τον εχθροπαθή και εκδικητικό Σαμαρά, και στον Μητσοτάκη έδωσε τυπικά το χέρι του και ως πρωθυπουργό τον χειροκρότησε χλιαρά όταν εκείνος είπε δυο λόγια περί του πονήματος του Στυλιανίδη. Ο οποίος Στυλιανίδης δεν είναι Σταύρος Λυγερός, να στήσει πάνω στο βιβλίο του ένα δήθεν υπερπατριωτικό σόου που καταλήγει σε μικροκομματική ίντριγκα. Σκληρά καραμανλικός ο Στυλιανίδης, είχε όμως καλέσει τον Μητσοτάκη στην παρουσίαση, δίνοντάς του (συνειδητά ή ασυνείδητα) την ευκαιρία να χαλάσει τη σούπα της κοινής αντιπολιτευτικής φωτογραφίας των δύο «πρώην».

Οσο για τη διαρροή του Σαμαρά ότι η απουσία του ήταν «προσωπική του επιλογή», φλερτάρει με την πολιτική αστειότητα. Προφανώς ήταν προσωπική επιλογή του, ούτε ο Στυλιανίδης τον πρόγκηξε (απόδειξη ότι του είχε έτοιμη καρέκλα), ούτε η απουσία του προήλθε μετά τη συνεδρίαση κάποιου κονκλαβίου. Μόνος του το σκέφτηκε, μόνος του το αποφάσισε. Ο δε Μητσοτάκης, ολίγον πειραχτήρι και εκείνος, δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να ειρωνευτεί εμμέσως τον Σαμαρά, δηλώνοντας ότι «η ΝΔ είναι στην πρώτη γραμμή της Τεχνητής Νοημοσύνης, εν συνόλω». Συγγνώμη, αλλά αν μέσα στο «εν συνόλω» βάζει και τον Κώστα Καραμανλή, μάλλον υπερβάλλει.

Παρά ταύτα, μακροσκοπικά κοιτάζοντας τον βιότοπο της πολιτικής ζωής μας, δεν μπορούμε παρά να χαμογελάσουμε πικρά. Καράβια πολύ μεγαλύτερα από το δικό μας θαλασσοπνίγονται στην τοπική και πλανητική φουρτούνα μας, αλλά εμείς, στον επαρχιακό μας μικρόκοσμο, αξιολογούμε ως σημαντικότερη για το παρόν και το μέλλον μας μια άδεια πολυθρόνα και μια φωτογραφία που δεν βγήκε. Συνεχίζουμε να τρώμε τα κομμάτια μας «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News