Στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα. Αγκάλιασε τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, πήρε το μικρόφωνο και έδωσε μια φλογερή και μαχητική ομιλία. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τέτοια, που τον κλόνισε βαθιά. «Ναι, συγκινήθηκα», παραδέχθηκε το επόμενο πρωί στον Guardian. «Πώς θα μπορούσα να μη συγκινηθώ;».

Οσο έδινε τη συνέντευξη, το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το Palais des Festivals επευφημούσε τον Τομ Κρουζ. «Διαφορετικού τύπου ηθοποιός» λέει ο Ντε Νίρο. «Mission: Impossible, αυτό είναι ένα franchise. Ομως, το καταλαβαίνω. Εχω κάνει και εγώ franchise».

Εχει, πράγματι, συμμετάσχει στο «Γαμπρός της συμφοράς» (Meet the Parents) και στις συνέχειές του, και στα «Ανάλυσέ το» και «Ξανά ανάλυσέ το». Θα μπορούσε κανείς να πει ότι και ο «Νονός II» είναι κάποιου είδους franchise. Και όμως, όταν σκεφτόμαστε τους βασικούς ρόλους του Ντε Νίρο, είναι πιο πιθανό να τον φανταστούμε πίσω από το τιμόνι ενός ταξί ή να κρατάει ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ ως Αλ Καπόνε.

Αυτοί είναι οι ρόλοι για τους οποίους τον αγαπούν οι Κάννες, καθώς η σχέση του με το φεστιβάλ βρίσκεται ήδη στην έκτη δεκαετία της. Ο Ντε Νίρο έχει πρωταγωνιστήσει σε δύο ταινίες που βραβεύτηκαν με Χρυσό Φοίνικα (τον «Ταξιτζή», του 1976, και στην «Αποστολή», του 1986) και βρέθηκε τελευταία φορά στο φεστιβάλ με την ταινία «Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού» (Killers of the Flower Moon) πριν από δύο χρόνια.

Οι Κάννες, εξηγεί, είναι ιδιαίτερα σημαντικές αυτή τη στιγμή. Η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι τόσο άσχημη, που μοιάζουν με αντίδοτο, με μια επιστροφή σε βασικές αρχές. Ο Ντε Νίρο μισεί τον Ντόναλντ Τραμπ και θρηνεί την Αμερική που ήξερε κάποτε. Λέει: «Πρέπει να σταματήσουμε αυτό που συμβαίνει, είναι τρελό. Δεν μπορούμε να έχουμε απάθεια και σιωπή. Πρέπει να μιλήσεις και να ρισκάρεις να σε παρενοχλήσουν».

Επί χρόνια είναι ένας από τους πιο ένθερμους επικριτές του Τραμπ. Πολύ πιθανό να διακινδυνεύει και ο ίδιος κάποιο επίπεδο παρενόχλησης. Ο Ντε Νίρο είναι πλούσιος σαν τον Μίδα (με εκτιμώμενη περιουσία πάνω από 500 εκατ. δολάρια) και ως εκ τούτου θα έπρεπε να είναι προστατευμένος. Ομως, ο Τραμπ είναι εκδικητικός και του αρέσει να εκφοβίζει τους επικριτές του. Οπότε ίσως είναι λογικό ο ηθοποιός, περιστασιακά, να φοβάται για την ασφάλειά του.

«Ναι, πάντα το σκέφτεσαι, φυσικά», λέει στον Guardian. «Αλλά είμαι πολύ μεγάλος για όλα αυτά. Ο άνθρωπος είναι νταής και δεν μπορείς να αφήσεις τους νταήδες να κερδίσουν. Εάν ένας νταής έρθει για τα χρήματά σου τη Δευτέρα και του τα δώσεις, θα ζητήσει περισσότερα την Τρίτη. Πρέπει να εναντιωθείς. Δεν θα μπορούσα να αντικρίσω τον εαυτό μου αν δεν το έκανα».

Συνοφρυώνεται. «Βλέπω ανθρώπους σαν τον υπουργό Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο. Τον βλέπω να κάθεται άπραγος όταν ο Τραμπ και ο Τζέι Ντι Βανς κακοποιούν τον Ζελένσκι. Ο Ρούμπιο έχει υπερασπιστεί την Ουκρανία στο παρελθόν. Και σκέφτομαι, τι στο καλό λέει στα παιδιά του για αυτό;», λέει με βλοσυρό ύφος. «Ιστορικά, αυτό δεν θα ξεχαστεί».

Πριν από λίγο καιρό, ο Ντε Νίρο προωθούσε μια σειρά του Netflix και οι δημοσιογράφοι απαγορευόταν να κάνουν οποιεσδήποτε «πολιτικές ερωτήσεις». Θυμάται την περίπτωση. Η κατάσταση είναι περίπλοκη και απαιτεί προσεκτικό χειρισμό. Κατανοεί τις ανησυχίες των μεγάλων στούντιο, στην πατρίδα του.

Πιστεύει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον κλάδο συμμερίζονται τις απόψεις του. Το αν επιλέγουν να μιλήσουν είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. «Δεν νομίζω να είναι αλήθεια ότι ο κλάδος δεν με υποστηρίζει. Ομως, είναι μέρος μιας μεγάλης επιχείρησης. Ανησυχούν για την οργή του Τραμπ και  λαμβάνουν τις αποφάσεις τους με βάση αυτό. Υποκύπτω ή λέω όχι; Υπάρχουν ορισμένα πανεπιστήμια που έχουν ήδη πει “όχι”. Υπάρχουν ορισμένα δικηγορικά γραφεία που έχουν πει “όχι”. Και αυτό είναι σημαντικό επειδή εμπνέει και άλλους. Δίνει δύναμη στους ανθρώπους και τους εμπνέει να αγωνιστούν», λέει.

Οπως το βλέπει, αυτή η μορφή επίμονης, αξιοπρεπούς αντίστασης θα νικήσει τον Τραμπ.«Αυτή είναι η ουσία της Αμερικής. Κοιτάξτε τα γουέστερν. Οι κακοί έρχονται στην πόλη και την καταλαμβάνουν, και τι κάνει ο σερίφης; Αντιστέκεται. Αυτό υπάρχει σε όλες τις ταινίες μας».

Ο τιμητικός Χρυσός Φοίνικας είναι κάτι σπάνιο στο φεστιβάλ. Είναι ένα βραβείο για το συνολικό έργο κάποιου. «Ακόμα δεν θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο», λέει ο Ντε Νίρο. «Οταν γυρίζεις σπίτι και μιλάς στο άλλο σου μισό, πίστεψέ με, δεν είσαι σπουδαίος».

Ηθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική από την ηλικία των δέκα ετών, εξηγεί στον Guardian. Θυμάται ότι πήγαν με τον πατέρα του σε έναν κινηματογράφο, στην 42η Οδό, για να παρακολουθήσουν μια ταινία του Ζαν Κοκτώ, πιθανώς την «Ωραία και το Τέρας» (La Belle et la Bête, 1946), και είχε την αίσθηση ότι ο κόσμος άνοιγε γύρω του.

Ο πατέρας του ήταν καλλιτέχνης και η μητέρα του επίσης, αλλά έπρεπε να βρει τον δικό του τρόπο έκφρασης. Ετσι, καταβυθίστηκε στις ερμηνείες του, έγινε αγνώριστος στους περισσότερους ρόλους του, κρατώντας κρυφό τον πραγματικό εαυτό του. «Κάθε άλλος ηθοποιός ξέρω πώς είναι στην πραγματική ζωή» είπε κάποτε ο Μπίλι Μπομπ Θόρντον. «Αλλά με τον Μπομπ Ντε Νίρο δεν έχω απολύτως καμία ιδέα».

Το εξώφυλλο του ημερήσιου προγράμματος των Καννών τον δείχνει στον ρόλο του Τράβις Μπικλ στον «Ταξιτζή». Είναι αδύνατος, με μοϊκάνα και γυμνασμένος. Ο ηθοποιός γελάει βλέποντας τη φωτογραφία. Γίνεται 82 ετών τον Αύγουστο. Θα μπορούσε να κοιτάζει μια φωτογραφία ενός νεκρού μακρινού εξαδέλφου.

Είναι αστείο να γερνάς, λέει ο Ντε Νίρο στον Guardian. Είναι μια εντελώς νέα περιπέτεια και χρειάζεται λίγος χρόνος για να το συνηθίσεις. «Τα πράγματα αλλάζουν, αυτό είναι σίγουρο. Αν κατεβαίνεις τα σκαλιά, βλέπεις ανθρώπους να έρχονται να σε βοηθήσουν. Εχω συνειδητοποιήσει, τώρα που είμαι μεγαλύτερος, ότι οι άνθρωποι με κοιτάζουν λίγο διαφορετικά. Ομως, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Νιώθω πολύ καλά. Εχω τον έλεγχο του εαυτού μου σωματικά. Ελπίζω αυτό να διαρκέσει για πάντα».

Σηκώνει τους ώμους του και χαμογελάει. «Αλλά ξέρω ότι αυτό δεν θα συμβεί».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News