«Vide ‘o mare quant’è bello…», ακούστηκε να τραγουδάει ο Bono, καθώς άνοιγε την οθόνη του υπολογιστή για μια συνομιλία με τον Αντρέα Λαφράνκι, μουσικοκριτικό της Corriere della Sera.

Ο στίχος που τραγούδησε ο ιρλανδός ρόκερ είναι από το ναπολιτάνικο, διάσημο σε όλον τον κόσμο, τραγούδι «Torna a Surriento», με το οποίο ο Bono ολοκλήρωσε την εμφάνισή του στο ιστορικό Τεάτρο ντι Σαν Κάρλο της Νάπολης το 2023, στο πλαίσιο μιας περιοδείας για την προώθηση της αυτοβιογραφίας του. «Μην επικρίνετε τα ναπολιτάνικά μου: είναι μια γλώσσα που δύσκολα μπορεί κάποιος να την κατακτήσει», είπε καταρχάς ο φρόντμαν των U2.

Αφορμή για τη συνέντευξη στάθηκε η μεταφορά μέρους εκείνης της εμφάνισης του Bono στη μεγάλη (και στη μικρή) οθόνη: Το «Bono: Stories of Surrender» σε σκηνοθεσία του αυστραλού Αντριου Ντόμινικ θα προβληθεί πρώτα στις Κάννες την ερχόμενη Παρασκευή 16η Μαΐου (στο πλαίσιο του περίφημου Φεστιβάλ Κινηματογράφου που διεξάγεται κάθε χρόνο στην πόλη-κόσμημα της Κυανής Ακτής) ενώ από την 30η Μαΐου θα είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα της Apple TV+.

Οσο για το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ, ο ιταλός μουσικοκριτικός κάνει λόγο για μονολόγους και τραγούδια (από εκείνην τη βραδιά στη Νάπολη αλλά και από το Beacon Theatre της Νέας Υόρκης) μέσω των οποίων, σε ένα ασπρόμαυρο φόντο, ο Bono αφηγείται τη ζωή του: από τον χαμό της μητέρας του σε μικρή ηλικία και την καθοριστική, μετέπειτα, σχέση με τον πατέρα του έως την ίδρυση των U2 (σε μια κουζίνα) την παγκόσμια φήμη και τον ακτιβισμό.

«Πόσο διαφορετικό είναι να αφηγείσαι τη ζωή σου μέσω ενός τραγουδιού, ενός βιβλίου ή στη σκηνή ενός θεάτρου;», ρώτησε καταρχάς ο ιταλός δημοσιογράφος.

«[Πρόκειται για] τρία μέσα που απαίτησαν τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις», απάντησε ο ιρλανδός μουσικός.

Εστίασε, όμως, περισσότερο στο επικείμενο ντοκιμαντέρ, λέγοντας: «Νόμιζα ότι θα αρκούσε να έφερνα τις κάμερες στο θέατρο. Ωστόσο πρόκειται για άλλο μέσο. “Σταμάτα να υποκρίνεσαι, μπες μέσα στα πράγματα”, μου έλεγε ο Ντόμινικ. Χρειάστηκε να γυρίσω τη σκηνή του αποχαιρετισμού με τον πατέρα του πέντε φορές και εκείνος επέμενε “δεν είσαι πειστικός”. Κάθε βραδιά ήταν μια δοκιμασία. Ηταν σαν να εισερχόμουν σε μια αίθουσα με καθρέφτες και να ανακάλυπτα ποιος είμαι και να συνειδητοποιούσα ότι είχα τόσα πολλά πρόσωπα που δεν ήμουν πλέον σίγουρος ποιο είναι το πραγματικό… Δεν νομίζω ότι αντιλήφθηκα τον εαυτό μου στο παρόν, αλλά κατανόησα καλύτερα από πού προέρχομαι», είπε o 65χρονος Bono.

«Στο ντοκιμαντέρ γελάς, κλαις, υπάρχει πόνος, υπάρχει η εποποιία της ροκ… είναι η ζωή μια όπερα;», ρώτησε στη συνέχεια ο Αντρέα Λαφράνκι. «Δεν γνωρίζω καμία οικογένεια που να μην είναι σαν όπερα. Ηταν τολμηρό να φέρω τη φωνή μου σε έναν τόσο ιερό χώρο όπως το Τεάτρο ντι Σαν Κάρλo […] Η όπερα δεν είναι επιστήμη, είναι τέχνη. Οταν ο Παβαρότι έβγαζε μία νότα μέσα από το στήθος του, το έκανε για να εκφράσει μια στιγμή κατά την οποία η ψυχή θέλει να δραπετεύσει από το σώμα. Είναι ο σπουδαιότερος τραγουδιστής στην ιστορία επειδή είχε το χάρισμα να μεταδίδει συναισθήματα που δεν έχουν λόγια», υποστήριξε ο Bono, ο οποίος είχε συνεργαστεί αρκετές φορές με τον Λουτσιάνο Παβαρότι.

Ερωτηθείς εάν οι U2 θα δώσουν το παρών στις εκδηλώσεις για την ενενηκοστή επέτειο της γέννησης του κορυφαίου ιταλού τενόρου στη Μόντενα της βορειοδυτικής Ιταλίας την 12η Οκτωβρίου του 1935, ο Bono αποκάλυψε: «Θα είμαστε αλλού με το συγκρότημα και θα προσπαθήσω να βρω έναν άλλο τρόπο ώστε να λάβω μέρος».

Και σημείωσε: «Νομίζω ότι, υποσυνείδητα, προσπάθησα να γνωρίσω τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν επίσης τενόρος, μέσω του Λουτσιάνο. Εχω πολλές αναμνήσεις… Μια φορά σε μια συναυλία του “Pavarotti and Friends” εκτελέσαμε μια διασκευή του “Ave Maria”, το οποίο εγώ κατέστρεψα από μελωδική άποψη, με νέους στίχους για τον πόλεμο και τη φτώχια: τους είχα γράψει επειδή μόλις είχε ξεσπάσει ο πόλεμος στο Ιράκ. Στεκόμουν εκεί μαζί του, γνώριζα τι αξίες του, ανήκε σε μια γενιά που θυμόταν τον πόλεμο. Η Ιταλία κατανοεί τη φρίκη του πολέμου και της διαίρεσης, αλλά σήμερα βλέπω την πολιτική να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις πολλές ανάγκες».

Οσο για τον υπόλοιπο κόσμο, «φλέγεται», είπε ο ανέκαθεν ευαισθητοποιημένος Bono. «Πετούν πέτρες στους πυροσβέστες και διοχετεύουν βενζίνη με τις μάνικες», πρόσθεσε. Ταυτόχρονα «ο αυτοκράτορας [Τραμπ] είναι ένας Νέρωνας που δεν αρκείται να παίζει τη λύρα του ενώ η Ρώμη καίγεται, αλλά έχει μια ολόκληρη ορχήστρα που αποτελείται από δασμούς και πυραύλους», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Δεν συμφωνώ με τις πολιτικές της πρωθυπουργού σας αλλά με παρηγορεί το γεγονός ότι έχει καταλάβει ότι η Ευρώπη είναι η μοναδική που προσφέρει μια δυνατότητα αντίστασης σε αυτό το δικέφαλο τέρας που δημιούργησαν ο Τραμπ και ο Πούτιν. Είμαστε 450 εκατομμύρια άνθρωποι, έχουμε καλές αξίες και είμαστε επίσης μια αξία: δεν θα ήμουν αντίθετος σε μια ενωμένη Ευρώπη. Εδώ και πολύ καιρό λέω ότι η Ευρώπη είναι μια σκέψη που πρέπει να γίνει συναίσθημα: χρειαζόμαστε λιγότερη γραφειοκρατία και πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτά που λέει ο Μάριο Ντράγκι για την καινοτομία».

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή του στην Corriere della Sera ο Bono έπλεξε το εγκώμιο του πρόσφατα εκλιπόντος αργεντίνου ποντίφικα, χαρακτηρίζοντας τον πάπα Φραγκίσκο, καταρχάς ως «μια ιδιοφυία της προσέγγισης και του χιούμορ με αφοπλιστική ανθρωπιά, μια ιδιοφυία της Χάρης […] τον συνάντησα αρκετές φορές και είχα πυκνή αλληλογραφία μαζί του. Με έκανε να καταλάβω την ιδέα του άπειρου μέσα σε όλους και σε όλα και έγινα περισσότερο φραγκισκανός.

Για κάποιους μπορεί να είναι αιρετικό, αλλά μου αρέσει η ιδέα ότι το DNA του Θεού βρίσκεται στον φυσικό κόσμο και ότι η “Laudato si'” (σσ: δεύτερη παπική εγκύκλιος του Φραγκίσκου) τελικά μας μιλάει για το κλίμα. Οταν ήταν άρρωστος, του έστειλα ένα σχέδιο ενός ποτηριού μπύρας Guinness με τη λέξη “sláinte” γραμμένη πάνω, που σημαίνει “υγεία” στα γαελικά. Τον έκανα να χαμογελάσει».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News